Λοιπόν, να σας πω κάτι που έγινε προχτές στο ξενοδοχείο. Σερβίραμε τους πελάτες δίπλα στην πισίνα κι ο Πάβελ ο Τσέχος είπε: Κοίτα. Τι; ρώτησα. Μία παρέα είχε καρφωμένα τα μάτια πάνω στην Κατερίνα που κατέφτανε λαχανιασμένη μ’ έναν τεράστιο δίσκο –την κοίταζαν και χασκογελούσαν. Λαμποκοπούσε απ’ τον ιδρώτα, γιατί έπρεπε να είναι συνέχεια στον ήλιο, σερνόταν σαν καβούρι. Οι πλούσιοι πελάτες χαχάνιζαν από τις ξαπλώστρες τους, την έδειχναν με το δάχτυλο και γελούσαν ακόμα πιο πολύ.
Ο Πάβελ, που δουλεύει λαθραία στο ξενοδοχείο, τους άκουσε που κορόιδευαν, άρπαξε μια άσπρη πετσέτα και τη σφεντόνισε πάνω στις άσπρες κυρίες της παρέας, που σε δυο μέρες είχαν γίνει κατάμαυρες στο solarium κι άρχισε να φωνάζει: βουλώστε το, φώναζε, σκασμός, έρχεστε και γλεντάτε με τη φτώχεια μας, η φτώχεια είναι δική μας, δεν είναι δική σας βρωμογούρουνα. Η Κατερίνα μού είπε: Μαρία, τους μισώ όλους τους πελάτες. Όχι, όχι όλους, ο Εγγλέζος κι η γυναίκα του είναι καλοί, απάντησα. Ναι, ο Εγγλέζος σε ζωγράφισε σαν κούτσουρο, με κάτι χέρια χοντρά και μακριά και δυο βυζιά σαν πεπόνια, ολόγυμνα και μετά σου έδωσε πουρμπουάρ. Όχι, Κατερίνα, είπα, ο Εγγλέζος δεν είδε ποτέ τα βυζιά μου ολόγυμνα κι αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που τής είπα, γιατί αυτή κι ο Τσέχος απολύθηκαν αμέσως.
Λοιπόν, μπόρεσα και πήρα εγώ τη δουλειά της Κατερίνας. Πάντα ήμουν πολύ τυχερή. Σερβίρω ποτά και αναψυκτικά δίπλα στην πισίνα κι έχω και πουρμπουάρ. Δροσίζομαι με τα λεφτά κι ας είμαι συνέχεια στον ήλιο. Ένας χοντρός πίνει το καταπέτασμα. Έχει βάλει την ξαπλώστρα του πίσω από τις άλλες να μην τον βλέπουν, κι όπως είμαι σκυμμένη και σερβίρω λέει βρωμιές, μουγκρίζει, τρέχουν τα σάλια του κι απλώνει τη χερούκλα του να με χουφτώσει. Μην ανησυχείς, λέει η γυναίκα του, αυτό είναι όλο κι όλο που μπορεί να κάνει, γιατί παίρνει πάρα πολλά χάπια. Χάπια για να αδυνατίσει, χάπια για να κοιμηθεί, χάπια για να χέσει, χάπια για να κάνει έρωτα. Έχει μανία με τα χάπια. Φαινόταν κουρασμένη και αηδιασμένη.
Εγώ δε λέω τίποτα, δε θέλω να απολυθώ όπως ο Πάβελ κι η Κατερίνα, εμένα σπίτι με περιμένει το κοριτσάκι μου. Όσο λείπω, δεν ανοίγει ούτε μια φορά το στόμα του κι όταν γυρνάω γραπώνεται από τη φούστα μου. Λοιπόν, βάζω να φάμε. Εγώ τρώω από τα αποφάγια του ξενοδοχείου και το κοριτσάκι μου πίνει μισό μπουκάλι γάλα και το παίρνει ο ύπνος. Το αγαπώ το κοριτσάκι μου, γι’ αυτό υπομένω τα πάντα στο ξενοδοχείο, αν δεν υπέμενα δεν θα είχα να του αγοράσω γάλα ούτε λεφτά να πληρώσω το νοίκι, αλλά υπάρχουν και πράγματα που δεν μπορώ να κάνω. Βοήθησέ με, μου είπε σήμερα η πλούσια γυναίκα του πλούσιου χοντρού. Να σας βοηθήσω, πώς; Ξέρεις εσύ, γέλασε και μου έδειξε ένα κατοστάρικο. Καλύτερα να πεθάνω, παρά να πάω με τον χοντρό, είπα. Πως θα ψοφήσεις μια μέρα από την πείνα, αυτό είναι σίγουρο, απάντησε. Είσαι μια ψωροπερήφανη, αυτό είσαι και δεν κοιτάς τα χάλια σου.
Το κοριτσάκι της σερβιτόρας
