Μια μόνο φράση μπορεί να χαρακτηρίσει τον Βολιώτη, Χρήστο Βολικάκη: Ο κορυφαίος Ελληνας ποδηλάτης. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αποτελεί τον πρώτο Ελληνα που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα πίστας. Στα 20 του χρόνια, ο Βολικάκης γράφει τη δική του ιστορία στην ελληνική ποδηλασία και συνεχίζει με τον καλύτερο τρόπο μια οικογενειακή παράδοση, που ξεκίνησε πριν δεκαετίες. Είχε άλλωστε τα γονίδια στο αίμα του, πήρε τα ανάλογα ερεθίσματα από την οικογένειά του και με σκληρή δουλειά έφτασε να βρίσκεται στους ελίτ σε Παγκόσμιο επίπεδο. Το όνειρο που είχε από παιδί ήταν να συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μου το είχε πει, δειλά στην πρώτη του συνέντευξη πριν έξι χρόνια περίπου. Ηταν μόλις 14 ετών και ίσως δεν πίστευε ότι κάποια μέρα θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα.
Τώρα όμως προετοιμάζεται σκληρά να πραγματοποιήσει τη μεγαλύτερη επιθυμία του και να ξεπεράσει ακόμη και τα ίδια τα όνειρά του. «Στόχος είναι να περάσω στον τελικό και μετά το μετάλλιο θα είναι κοντά», δηλώνει ο Χρήστος Βολικάκης, αθλητής του ΠΟΒ, στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» και τονίζει ότι «πάω με άλλον αέρα στους Ολυμπιακούς μετά το Παγκόσμιο μετάλλιο».
Πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Από μικρός ήταν το όνειρό σου να βρεθείς στην μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση. Τώρα που το έχεις πετύχει πιστεύεις ότι έφτασες στο υψηλότερο σημείο για έναν αθλητή ή υπάρχει και κάτι άλλο που θα προσπαθήσεις να καταφέρεις;
Ηρθε το Παγκόσμιο μετάλλιο στην κατηγορία των ανδρών νωρίτερα από ότι το περίμενα. Σε διεθνές επίπεδο θεωρούμαι πολύ μικρός στην ηλικία για μια τέτοια διάκριση. Πριν το Παγκόσμιο μετάλλιο έδειχνα μια σταθερή πορεία, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έρθει τόσο νωρίς. Και το Παγκόσμιο μετάλλιο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν στόχοι και όνειρα που πλέον τους έχω πραγματοποιήσει. Αυτό που θέλω τώρα και αυτό που απομένει είναι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Πιστεύω ότι και στην Ολυμπιάδα θα πάνε όλα καλά.
Είσαι ο πρώτος Ελληνας ποδηλάτης που κατέκτησε χρυσό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλασίας πίστας. Αυτό μπορεί να εγγυηθεί μια καλή εμφάνιση και στο Πεκίνο;
Εννοείται ότι μετά το Παγκόσμιο μετάλλιο στο Λος Αντζελες πάω με άλλον αέρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βέβαια είναι ένας αγώνας και κατά τη διάρκεια του αγώνα μπορούν να συμβούν πολλά πράγματα. Το θετικό είναι ότι τους αντιπάλους μου τους ξέρω και σε κάθε διοργάνωση που έχω λάβει μέχρι σήμερα μέρος δείχνω με τις εμφανίσεις μου ότι είμαι μέσα στο παιχνίδι. Αν πάνε καλά τα πράγματα, τότε μπορώ να ελπίζω σε μια διάκριση. Το θέμα είναι να πραγματοποιήσω καλές εμφανίσεις στους δύο πρώτους αγώνες και να προκριθώ στον τελικό. Από ‘κει και πέρα το μετάλλιο θα είναι πολύ κοντά.
Μια οικογενειακή παράδοση που βγάζει έναν χρυσό Παγκόσμιο πρωταθλητή και τον αδερφό σου τον Ζαφείρη που επίσης είναι μέλος της εθνικής ομάδας με πολλές διακρίσεις. Η οικογένειά σου πιστεύεις ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία σου προς την κορυφή;
Χωρίς την οικογένειά μου μπορεί να μην ασχολούμουν με το ποδήλατο. Τα ερεθίσματα τα πήρα από τον πατέρα μου και έτσι ξεκίνησα δειλά, δειλά να ασχολούμαι με την ποδηλασία. Με βοήθησε οικονομικά, ενώ και μετά που ήρθαν τα πιο δύσκολα είχα την στήριξή τους. Ακόμη και σε αυτό το επίπεδο που έχω φτάσει με βοηθούν πάρα πολύ. Η ποδηλασία δεν είναι ένα άθλημα που χρειάζεσαι ένα ζευγάρι παπούτσια… Είναι πολύ ακριβό άθλημα και για να φτάσεις να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να επενδύσεις πολλά χρήματα πριν στον εξοπλισμό σου. Να σκεφτείς ότι το ποδήλατο που θα τρέξω στους Ολυμπιακούς κοστίζει 12.000 ευρώ.
Για όλη την οικογένειά σου η ποδηλασία είναι τρόπος ζωής. Υπήρξε κάποια στιγμή όμως ένα θλιβερό τροχαίο δυστύχημα που στέρησε τη ζωή ενός μέλους της οικογένειάς σου κατά τον γυρισμό από μια αποστολή ποδηλατικών αγώνων. Αυτό πώς επηρέασε τη ζωή σου και την πορεία σου στο άθλημα;
Αυτό ήταν το χειρότερο συμβάν στη ζωή μου μπορώ να πω. Ημασταν πολύ δεμένοι με τον θείο μου. Αυτό λέω και το σκέφτομαι πολλές φορές… Μακάρι να ήταν αυτός τώρα εδώ για να βλέπει όλα αυτά που έχουμε καταφέρει. Αυτό σε κάνει ακόμα πιο σκληρό για να προσπαθήσεις και να φτάσεις ψηλά. Εγώ δεν ήμουν τότε σε εκείνη την αποστολή, αλλά φυσικά τα έζησα όλα από κοντά. Οταν καταφέρνω να πετύχω κάτι σπουδαίο λέω οτι δικαιώνω του κόπους και αυτά που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος για την ποδηλασία. Γιατί αυτά ήταν τα όνειρά του.
Ποια κρατάς ως την καλύτερη στιγμή στην καριέρα σου;
Ολα τα μετάλλια που έχω πάρει είναι ξεχωριστά και πραγματικά δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο. Το πρώτο Πανευρωπαϊκό μετάλλιο που πήρα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία μου, όπως σημαντικό είναι και το Παγκόσμιο μετάλλιο, καθώς ήρθε πολύ νωρίς. Σε όλα ήμουν πολύ χαρούμενος. Δεν μπορώ να διακρίνω κάποια ιδιαίτερη στιγμή. Κάθε φορά έρχεται κάτι καινούριο και είναι σαν να πήρα το πρώτο μου μετάλλιο. Μόλις κατακτήσεις έναν στόχο πρέπει να ξεκινάς από την αρχή για το επόμενο και όχι να επαναπαύεσαι. Ετσι ζω κάθε φορά κάτι που δεν έχω ξαναζήσει.
Σκέφτηκες ποτέ, κάποια περίοδο που υπήρχαν πολλές δυσκολίες, να τα παρατήσεις;
Μου έχουν πάει πολύ καλά τα πράγματα και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά. Βέβαια κάποια στιγμή επιπόλαια, θυμάμαι, στη διοργάνωση του Πανευρωπαϊκού σκεφτόμουν έντονα να σταματήσω, να γυρίσω στο Βόλο και να αρχίσω το διάβασμα για να περάσω σε κάποια σχολή. Ενώ είχαμε πάει με την εθνική με υψηλές φιλοδοξίες, δεν μας είχε βγει τίποτα. Εγώ βέβαια δεν είχα αγωνιστεί, αγωνιζόμουν την τελευταία ημέρα. Απογοητευμένος απ’ όσα είχαν συμβεί τις προηγούμενες μέρες της διοργάνωσης έλεγα ότι θα σταματήσω και πήγα με άσχημη ψυχολογία να αγωνιστώ. Τελικά όμως ήρθε το μετάλλιο και άλλαξαν τα πάντα…
Η Βολιώτικη ποδηλασία παρότι υστερεί σημαντικά σε εγκαταστάσεις και υποδομές, βγάζει συνεχώς πρωταθλητές και μάλιστα σε Παγκόσμιο επίπεδο. Πώς θα σχολίαζες αυτό το γεγονός;
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σωστοί επαγγελματίες, έχουν γνώσεις και δουλεύουν σε πολύ καλές βάσεις. Αυτή τη στιγμή ο Βόλος έχει πέντε Παγκόσμιους πρωταθλητές. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι τίποτα τυχαίο και ότι οφείλεται στην πολύ καλή δουλειά που γίνεται από τους προπονητές που υπάρχουν και από τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στο άθλημα. Αν υπήρχαν και οι σωστές εγκαταστάσεις, ο Βόλος δεν θα είχε πέντε, αλλά 25 Παγκόσμιους πρωταθλητές.
Αυτό είναι και το μεγάλο σας παράπονο, έτσι δεν είναι; Το ότι ο Βόλος δεν διαθέτει ένα ποδηλατοδρόμιο.
Παράπονο τόσων χρόνων, δυστυχώς… Δεν θέλω να είμαι στην Αθήνα. Δεν μου αρέσει η Αθήνα. Ηθελα να ήμουν στην πόλη μου, στο σπίτι μου, να έκανα εκεί την προπόνησή μου. Ξέρετε πόσο καλύτερα θα αισθανόμουν ψυχολογικά και πώς θα λειτουργούσε αυτό στην προετοιμασία μου; Αν υπήρχε ένα ποδηλατοδρόμιο στο Βόλο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Υπάρχει όμως πλήρης αδιαφορία. Δεν δικαιολογείται ο Βόλος που έχει βγάλει τόσους Παγκόσμιους πρωταθλητές να μην έχει εγκαταστάσεις, για να τους φιλοξενήσει.
Το ίδιο ακριβώς παράπονο έχουν και οι κωπηλάτες…
Το ξέρω. Είμαστε φίλοι με τα παιδιά και πιστεύω ότι οι κωπηλάτες και οι ποδηλάτες έχουν φέρει τις πιο μεγάλες διακρίσεις και όμως είναι οι πιο αδικημένοι αθλητές στο Βόλο. Δεν δείχνουν οι φορείς κανένα ενδιαφέρον, αυτό είναι το παράπονό μας. Ο Βασίλης Πολύμερος έφυγε για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Εγώ αναγκάζομαι να είμαι στην Αθήνα, γιατί δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις. Ο Βόλος αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να κρατήσει τους αθλητές του στα σωματεία. Πρέπει κάτι να γίνει για να αλλάξει αυτό.
Πέντε βολιώτες αθλητές και αθλήτριες θα είστε στο Πεκίνο. Σας «βαραίνει» πιστεύεις το γεγονός ότι όλη η Μαγνησία θα περιμένει από σας να την κάνετε υπερήφανη;
Πιστεύω ότι όλοι σαν Βολιώτες θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Στο Πεκίνο θα δούμε, τι θα πετύχουμε. Το σίγουρο είναι ότι θα τα δώσουμε όλα. Η πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η μεγαλύτερη για έναν αθλητή και αποτελεί τιμή για εμάς.
