Για δεύτερη φορά κατάφεραν να εκτοπίσουν από την πρώτη θέση του βάθρου το ζευγάρι των Καραντάσιου και Αρβανίτη και να κάνουν για πολλούς τη μεγάλη έκπληξη στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα μπιτς βόλεϊ. Η Βολιώτισσα Θάλεια Κουτρουμανίδου με την συμπαίκτριά της Μαρία Τσιαρτσιάνη, μπορεί να λογίζονται ως αουτσάιντερ, μετά από το ζευγάρι της μεγάλης αθλήτριας Βάσως Καραντάσιου, αλλά την προηγούμενη Κυριακή στην Κάλυμνο απέδειξαν ότι δεν υστερούν σε δυνατότητες και φιλοδοξίες…
Αυτή την περίοδο η Θάλεια Κουτρουμανίδου, η 26χρονη αθλήτρια από τη Νέα Ιωνία που ξεκίνησε από το βόλεϊ σάλας και τη Νίκη και έφτασε να αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας στην άμμο και να κατακτά Παγκόσμιους τίτλους, ετοιμάζει τις βαλίτσες της για το Πεκίνο. Είναι μια από τις αθλήτριες που θα εκπροσωπήσει τη Μαγνησία στην μεγάλη αθλητική γιορτή του πλανήτη. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει μια διαφορά: Αναχωρεί στις 4 Αυγούστου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 με τον τίτλο της Πρωταθλήτριας Ελλάδος στο «τσεπάκι» της. Με την ψυχολογία στα ύψη και με εφόδιο τις πολλές ώρες καθημερινής σκληρής δουλειάς, αισιοδοξεί ότι θα μπορέσει μαζί με την συμπαίκτριά της να ξεπεράσουν τη διάκριση του 2004 και να προσπεράσουν την ένατη θέση.
Η Θάλεια Κουτρουμανίδου μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την πρόσφατη διάκρισή της και την δεύτερη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και δήλωσε πώς: «Θέλω να κάνω τη Μαγνησία υπερήφανη».
Από αουτσάιντερ στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Εκπληξη ή δικαίωση των προσπαθειών σας;
Δεν ήταν η πρώτη φορά που καταφέραμε κάτι τέτοιο. Για τους υπόλοιπους μπορεί να ήταν έκπληξη, αλλά για εμάς ήταν κάτι που ήταν στο χέρι μας να το κάνουμε πραγματικότητα και να το κατακτήσουμε. Εχουμε δουλέψει πολύ σκληρά και ήρθε και το αποτέλεσμα. Και οι δύο ομάδες που βρεθήκαμε στον τελικό έχουμε υψηλό επίπεδο, γνωρίζουμε η μία την άλλη και κάνουμε πολλά πετυχημένα αποτελέσματα. Για μένα κλειδί ήταν το γεγονός οτι παραμείναμε ψύχραιμες. Ετσι συγκεντρωθήκαμε στο παιχνίδι μας, παίξαμε καλά και φτάσαμε στη νίκη.
Για σένα πάντως δεν ήταν ο μοναδικός τίτλος στην Κάλυμνο. Αναδείχθηκες και η πολυτιμότερη παίκτρια του τουρνουά κάτι που συνεπάγεται ως η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια αυτή την περίοδο στις εγχώριες διοργανώσεις. Τι σημαίνει για σένα ο τίτλος της MVP;
Ηταν διπλή χαρά. Είναι ένας τίτλος που με τιμά πολύ ως αθλήτρια. Για μένα σημαίνει ότι ο κόσμος αναγνωρίζει την προσπάθειά μου και ότι έχω βελτιωθεί και μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω το ίδιο δυνατά. Δεν μπορεί να είναι παρά μια αναγνώριση στην εξέλιξή μου και να αποτελεί κάτι πολύ θετικό ενόψει της δύσκολης συνέχειας.
Στις δηλώσεις σου αμέσως μετά την επιτυχία σας με την Μαρία Τσιαρτσιάνη είπες ότι αυτό το μετάλλιο είναι ό,τι καλύτερο, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων…
Για μένα ήταν πολύ σημαντικό ότι στη συγκεκριμένη διοργάνωση παρόλο που αγωνιστήκαμε με άσχημες συνθήκες, άυπνες για δύο μέρες και προερχόμενες από δύο δύσκολα τουρνουά, καταφέραμε να πάρουμε το χρυσό… Κυρίως σε θέμα ψυχολογίας λειτουργεί τονωτικά. Απ’ όλες τις απόψεις για μένα ήταν επιτυχημένο τουρνουά. Διαχειριστήκαμε πολύ καλά τις άσχημες συνθήκες και μπορέσαμε να ανταπεξέλθουμε, κάνοντας τη μεγάλη ανατροπή. Θεωρώ ότι όλη αυτή η εμπειρία και σε αυτή την χρονική στιγμή είναι ένα σημαντικό εφόδιο ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου.
Μετέχεις για δεύτερη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πιστεύεις ότι μπορείτε να ξεπεράσετε την προηγούμενη διάκρισή σας και την ένατη θέση του 2004;
Πάντα ξεκινάμε μια διοργάνωση με υψηλούς στόχους. Πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε είναι να περάσουμε από τη φάση των ομίλων. Βέβαια ρόλο παίζει και ο παράγοντας τύχη και η κλήρωση που θα γίνει το Σάββατο. Πιστεύω να μας βοηθήσει η κληρωτίδα για να μπορέσουμε να φτάσουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε. Στόχος είναι να περάσουμε στην 16αδα και στα νοκ άουτ παιχνίδια παίζονται όλα. Είναι εφικτό, αν όλα πάνε καλά, να περάσουμε την ένατη θέση.
Μέχρι που φτάνουν οι φιλοδοξίες της Θάλειας Κουτρουμανίδου, από τη στιγμή που μέχρι και Παγκόσμιοι τίτλοι υπάρχουν στο παλμαρέ της;
Αυτό που μου λείπει είναι αναμφίβολα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Αποτελεί την υπέρτατη διάκριση για έναν αθλητή. Είναι μια διάκριση που λείπει αυτή τη στιγμή από την καριέρα μου και πραγματικά είναι όνειρο για μένα. Μακάρι να μπορέσω και να το πετύχω. Βέβαια θεωρείται πολύ δύσκολο, αλλά η ελπίδα και η αισιοδοξία δεν πεθαίνουν ποτέ για έναν αθλητή, όσο αγωνίζεται. Γιατί όχι, να αξιωθώ και να φτάσω τόσο ψηλά, σε ένα βάθρο Ολυμπιακών Αγώνων.
Αποφάσισες πάντως από μικρή να επενδύσεις σε ένα άθλημα που τότε δεν ήταν και τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα, να αφήσεις το Βόλο και τους δικούς σου και να ακολουθήσεις τον μοναχικό δρόμο του πρωταθλητισμού, που για ένα κορίτσι 19 χρονών που ήσουν τότε, είναι μια πολύ κρίσιμη απόφαση. Τι σε έκανε να το αποφασίσεις;
Με την επιλογή μου στην Εθνική ομάδα και με την ολοκλήρωση του σχολείου ήταν η απόφασή μου να φύγω για Αθήνα, προκειμένου να πραγματοποιήσω το μεγάλο μου όνειρο στο μπιτς βόλεϊ. Πριν δεν είχα σκεφτεί ότι θα έχω αυτή την εξέλιξη και ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα ασχολούμουν με τον πρωταθλητισμό. Ηρθε όμως η πρώτη μου διάκριση με το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό το 1999 και με έκανε να το σκεφτώ και να ασχοληθώ σοβαρά. Μου έδειξε ότι μπορώ να πετύχω κάτι καλύτερο και πήρα την απόφαση να επενδύσω στο μπιτς βόλεϊ. Βέβαια πέρασα και στη σχολή της οδοντιατρικής των Αθηνών και συνδύασα και τα δύο. Χαίρομαι που στην πορεία δικαιώθηκα για όλα αυτά και μου ήρθαν καλά.
Πάντως το μπιτς βόλεϊ θεωρείται ένα ιδιαίτερο άθλημα και από τα πιο επίπονα, όσον αφορά στην πορεία που πρέπει να ακολουθήσει ένας πρωταθλητής…
Πράγματι έτσι είναι. Πιστεύω ότι είναι από τα πιο εξαντλητικά προγράμματα που ακολουθούνται σε όλα τα αθλήματα. Σε τρείς τέσσερις μήνες γυρνάμε όλο τον κόσμο και πρέπει να αγωνιστούμε σε υψηλό επίπεδο. Μέσα σε λίγες ώρες είμαστε υποχρεωμένες να ξεχάσουμε τα πάντα και να προσαρμοστούμε στην αλλαγή των καιρικών συνθηκών, στην αλλαγή της ώρας και να είμαστε έτοιμες να τα δώσουμε όλα για να κάνουμε ακόμη ένα βήμα πιο ψηλά. Από κάποιο σημείο και μετά συνηθίζεις, γίνεσαι ένα με το πρόγραμμα που πρέπει να ακολουθήσεις. Είναι όμως αρκετά δύσκολο και επίπονο.
Σου λείπει καθόλου ο Βόλος; Σκέφτεσαι ότι θα γυρίσεις κάποια στιγμή να μείνεις εδώ;
Μου λείπει πραγματικά πάρα πολύ ο Βόλος. Είναι στα όνειρά μου να επιστρέψω να μείνω ξανά στον Βόλο, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω και πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Σίγουρα θα μου άρεσε να γυρίσω στη βάση μου. Αγαπώ την πόλη μου πάρα πολύ και αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορώ εξοικειωθώ με την Αθήνα. Θέλω να ολοκληρώσω τη σχολή μου, να πάρω το πτυχίο μου και μετά θα δω τι θα γίνει, καθώς κάποια στιγμή θέλω να ασχοληθώ και με την δεύτερη ιδιότητά μου και να ηρεμήσω λίγο από το φορτωμένο πρόγραμμα.
Είσαι μια από τους πέντε αθλητές και αθλήτριες που θα εκπροσωπήσουν τη Μαγνησία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μαζί σου κουβαλάς τις ελπίδες της ιδιαίτερης πατρίδας σου για μια μεγάλη διάκριση… Τι θα έλεγες σε όλους αυτούς που περιμένουν με ανυπομονησία τους αγώνες σου;
Θέλω να τους πω ότι για μένα θα είναι όλοι οι Ελληνες μαζί μου στο Πεκίνο. Εκεί θα βρίσκονται ιδιαίτερα όλοι οι Βολιώτες που δεν με έχουν ξεχάσει ποτέ. Θα αγωνιστώ με την ψυχή που διαθέτουν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες αθλήτριες για να τους κάνω όλους να νιώσουν υπερήφανοι. Θέλω να κάνω τη Μαγνησία υπερήφανη στο Πεκίνο.
Να σε βάλω να σχολιάσεις κάτι δύσκολο για το τέλος… Ντόπινγκ στον αθλητισμό…
Είναι θέμα που έχει απασχολήσει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ τον αθλητισμό. Παλαιότερα υπήρχαν μεμονωμένα περιστατικά. Με στεναχωρεί απίστευτα αυτό το φαινόμενο. Είναι κάποιοι αθλητές που μπροστά στην επιτυχία ισοπεδώνουν τα πάντα. Για μένα είναι λάθος, αλλά σίγουρα δεν είναι καθαρά δικό τους το λάθος. Υπάρχει ολόκληρο σύστημα που λειτουργεί υπέρ αυτής της κατεύθυνσης. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, αθλητές και παράγοντες που αγωνίζονται κατά του ντόπινγκ. Πιστεύω ότι μπορούμε να καταφέρουμε να το εξαλείψουμε, αν είμαστε όλοι μαζί. Το θεωρώ αρρώστια, γιατί πρόκειται πραγματικά περί άρρωστων αθλητών…
Το μεγαλύτερο ευχαριστώ για ποιον το κρατάς;
Αναμφίβολα για την οικογένειά μου που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια και με έχει στερηθεί. Αλλά και για όλους εκεί στον Βόλο που βρίσκονται κοντά μου και δεν με έχουν ξεχάσει, παρότι έχω φύγει αρκετά χρόνια.
