Ο ζορμπάς

Μια φορά, ήτανε ρε παιδιά, μια μπάζα.
Μεγάλη μπάζα, σαν το μέγαρο της Βουλής, με γαρνιτούρα υπόγειες διαδρομές και πάρε δώσε με τους χοντροπορτοφολάτους, μεγάλο φαγοπότι, ε, ρε, να την είχαμε τώρα δα, να χόρταιναν για μια εικοσαετία δεκαεφτά στρατιές λιμασμένοι!… Το οποίον, που λέτε, τη μπάζα τη φάγανε στα μουλωχτά, να μην τους βλέπει ο κόσμος το κορόιδο και καταλαβαίνει γιατί δεν έχει πεντάρα τσακιστή και τη βολεύει, να πούμε, με μπάμιες.
Τώρα εσείς τέτοια ακούτε και κλείνετε τα μάτια και φαντάζει η μπάζα παραμυθένια, καθόσο, κύριε, μπάζα είναι αυτή και την σήμερον ημέρα μια τέτοια μπάζα, μεγάλη σα βουνό, δεν τρώει ο πάσα ένας! Άλλο να φας ως γιατρός ένα φακελάκι από τον ασθενή ή ως περιπτεράς δυο κατοστάρικα από την εφορία και άλλο μια μπαζάρα, που την ακούς και μέσα σου όλοι σου οι πόθοι λύνονται και αλυχτάνε σαν κυνηγάρικα σκυλιά.
-Λοιπόν;
-Λοιπόν, και να με συγχωρείτε, είχανε βάλει κι έναν ζορμπά δίπλα στη μπάζα.
-Γιατί;
Τα παίρνει ο Μάκης ο φρουτέμπορας που δεν έχουνε ιδέα τούτα τα ζώα από μπάζες και φασκελώνει όλο το καφενείο.
-Να ρε! Άμα υπάρχουνε μπάζες, να πούμε, γύρω τριγύρω βάζουνε νόμους κι αστυνόμους και δικαστές να τους φυλάνε, να μην ξέρει ο πάσα ένας ποιος τις έφαγε, ποιος είναι ο μπήχτης κι ο μαγκιώρος.
Α!
Άξις και λέω. Βάλανε το λοιπόν έναν ζορμπά, είπανε και σε πέντε φιλαράκους νάρθουνε οικογενειακώς με τις γκόμενες και τη φάγανε τη μπάζα. Μα ετούτος ο ζορμπάς, αντί να καθίσει φρόνιμος, όπως όλοι, να φάει κι αυτός κάνα μεζέ, λίγο κοτόπουλο, κάτι από κοκορέτσι και μετά να αποχωρήσει απ’ την υπηρεσία ένδοξος και να αποσυρθεί στο γκαράζ του για γρασάρισμα, αυτός ο μουρόχαυλος πήρε το θέμα στα σοβαρά κι άρχισε να την ψάχνει με τη μπάζα.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή ποιος έφαγε και γιατί και τέτοια. Του τρίξανε τα δόντια, τον βγάλαν στο διπλανό δωμάτιο και τον έδειραν να μην ανακατεύεται και γυρίσαν δήθεν χαρούμενοι ότι δεν τρέχει τίποτα –όπως κάνει ο άντρας ο σωστός, άμα η γυνή μπροστά στους επισκέπτες εκφέρει γνώμη- αλλά ο ζορμπάς, κοτζάμ μαντράχαλος, δράμι μυαλό. Συνέχισε να ψάχνει.
-Και παρακάτω;
Το σινάφι που έφαγε τη μπάζα προσβέλνεται, καθόσο δε γίνονται τέτοια πράματα, χαλάει η πιάτσα, δεν επιτρέπεται. Καθίσαν κι έστυψαν το μυαλό τους οι τσίφτηδες και δε χρειάστηκε πολύ –μορφωμένοι ανθρώποι, ως και φημερίδα διαβάζουν κάθε μέρα- και φτιάχνουν έναν καινούργιο νόμο και δαγκώνει ο ζορμπάς το πικρομάρουλο. Τον ξωπετάξαν. Τέτοιοι επιστήμονες στη μπάζα δεν ξαναπέρασαν απ’ τα μέρη μας.
-Και το σινάφι τι έγινε;
-Πάσα εξουσιαστής και κλέφτης, ξηγιέται ο Μάκης ο φρουτέμπορας. Πέντε σου δίνει ο τραπεζίτης, σου παίρνει εικοσιπέντε. Νοσοκομείο χτίζει ο μεγαλοεργολάβος, παίρνει εκατό, τα εβδομήντα τα κάνει αχταρμά. Φτωχός μπαίνει στο υπουργείο ο υπουργός, να πούμε, ρίχνει κάτι κονόμες, και βγαίνει Έλληνας Κροίσος με νησί. Τέτοια θα λέμε τώρα;