Παρά το γεγονός ότι ούτε ψυχολόγοι είμαστε ούτε κοινωνικοί λειτουργοί, θα μπούμε σε μια διαδικασία σήμερα να σχολιάσουμε τα γεγονότα που κοινωνικά, τουλάχιστο, έχουν συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε κάποια πράγματα αλλά και να αποδώσουμε ευθύνες, εκεί τουλάχιστο που δύναται να αποδοθούν. Βλέπετε τόσο ο θάνατος του διοικητή του ΙΚΑ, όσο -κυριότερα- και το τραγικό περιστατικό της Νέας Αγχιάλου είναι γεγονότα που σηκώνουν αρκετή κουβέντα. Παράλληλα, πιστεύουμε ότι είναι αρκετά σύνθετα, που οπωσδήποτε απαιτούν μια υπεύθυνη, αλλά συνάμα και αυστηρή αντιμετώπιση. Διαφορετικά θα παραμείνουν ακόμη μια είδηση που «γέμισε» το χρόνο των δελτίων ειδήσεων, άλλο ένα μέσο για την αύξηση της ακροαματικότητας ή της θεαματικότητας κάποιων. Όπως άλλωστε έχει συμβεί πάμπολλες φορές στο παρελθόν.
Το να προβάλλουμε ή να δώσουμε διαστάσεις σε ένα ζήτημα είναι το μόνο εύκολο. Τι γίνεται όμως όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ή να προτείνουμε λύσεις; Κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Και εκεί είναι που εγκαταλείπουμε το πρόβλημα, εκεί είναι που αλλάζουμε τη θεματολογία της όποιας συζήτησης. Μην πιστέψετε όμως ότι αναφερόμαστε μόνο στους δημοσιογράφους. Η αναφορά μας είναι ευρύτερη και αφορά την ελληνική κοινωνία ευρύτερα και ιδίως αυτούς που μας κυβερνούν. Άλλωστε οι δημοσιογράφοι που έχουμε και γενικότερα ο τρόπος που προσεγγίζουν και προβάλλουν τα θέματα είναι αντικατοπτρισμός των δεδομένων που ισχύουν στην κοινωνία μας γενικότερα.
Μιας κοινωνίας η οποία έχει την τάση να δημιουργεί πρότυπα επίπλαστα και να καθαγιάζει τα όσα συμβαίνουν, προσπαθώντας να εμφανίσει μια υπεροχή που στην πραγματικότητα δεν έχει. Ερχόμαστε λοιπόν συχνότατα αντιμέτωποι με φαινόμενα που κάνουμε σαν να τα ακούμε για πρώτη φορά, ενώ στην πραγματικότητα τα βιώνουμε καθημερινά και τα αντιμετωπίζουμε όπως η «κακή νοικοκυρά» που κρύβει τα σκουπιδάκια κάτω από το χαλί πιστεύοντας ότι έχει καθαρίσει. Στην πραγματικότητα όμως το πρόβλημα παραμένει.
Σε ότι λοιπόν έχει να κάνει με το θάνατο του αειμνήστου Βαρθολομαίου δεν έχουμε να πούμε και πολλά πράγματα. Είναι πεποίθησή μας άλλωστε ότι πρέπει να σεβόμαστε την μνήμη των εκλιπόντων, όποιες και αν είναι οι συνθήκες που οδηγούν στην κατάσταση αυτή. Θα μας επιτρέψετε ένα μόνο σχόλιο, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τον τρόπο αντιμετώπισης του γεγονότος από τα ΜΜΕ. Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτού του κύρους ή των θέσεων αντιστοίχων με αυτή του εκλιπόντος θα πρέπει να είναι οι άριστοι μεταξύ των πολιτών. Θα πρέπει να διακρίνονται για το ήθος και την καθαρότητα τους σε όποιο τομέα ή διάσταση της ζωής τους και αν ελεγχθούν, δημόσιας ή ιδιωτικής. Από εκεί και πέρα όμως δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι ανάλογα γεγονότα συμβαίνουν διαρκώς γύρω μας, ανέκαθεν συνέβαιναν, δεν είναι πρωτοφανή για την ελληνική κοινωνία. Το θέμα είναι ότι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε και όχι υποκριτικά να παριστάνουμε τους ανήξερους. Σε ότι τώρα αφορά τα όσα στην πορεία προέκυψαν για την διαχείριση του ΙΚΑ, εξετάζονται από τη δικαιοσύνη και θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα.
Σε ότι τώρα έχει να κάνει με το όσα τραγικά συνέβησαν στη Νέα Αγχίαλο τι να πει κανείς και που να πρωτοαποδώσει ευθύνες; Βλέπετε από την ώρα που το γεγονός είδε το φως της δημοσιότητας έχουμε ακούσει πολλά και διάφορα. Και όλοι αποδίδουν το βασικότερο μερίδιο της ευθύνης στην τοπική κοινωνία. Σίγουρα σε τέτοια γεγονότα οι τοπικές κοινωνίες φέρουν ευθύνες σημαντικές. Όπως ευθύνες φέρουν και κάποιες παγιωμένες νοοτροπίες, που θέλουν και επιβάλλουν για παράδειγμα ακόμη και σε ανθρώπους με τέτοιου είδους προβλήματα να κάνουν οικογένειες, που όμως δεν μπορούν να τις συντηρήσουν. Βέβαια το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή είναι αναφαίρετο για όλους, υπάρχουν όμως περιπτώσεις που τα προβλήματα που προκύπτουν μπορεί να είναι τραγικά.
Από εκεί και έπειτα όμως, και πάντα με βάση τα όσα καθημερινά ακούγονται, τι ευθύνες να αναζητήσουμε σε μια τοπική κοινωνία, η οποία είχε ενσκήψει στο πρόβλημα και βοηθούσε, στα μέτρα του εφικτού, με κάθε τρόπο. Οι κύριες, οι εγκληματικές ευθύνες είναι αλλού. Είναι στα χάλια που έχει ο τομέας υγείας και πρόνοιας στη χώρα μας. Χάλια για τα οποία βεβαίως και δεν ευθύνεται κανένας άλλος παρά οι κυβερνώντες μας.
Η κατάσταση άλλωστε είναι γνωστή σε όλους μας, παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες ο υφυπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης προσπαθεί να μας πείσει περί του αντιθέτου. Οι δυνατότητες και τα προβλήματα των νοσοκομείων μας είναι άλλωστε οικεία. Βλέπετε οι περιορισμένες κλίνες και το λιγοστό προσωπικό καθιστούν και τις δυνατότητες σε παροχή υπηρεσιών περιορισμένες. Έτσι ο κάθε ασθενής εισάγεται, παρακολουθείται για κάποιες μέρες και κατόπιν εύλογα πρέπει να φύγει. Παραπέμπεται λοιπόν είτε σε κάποια από το πλήθος των ιδιωτικών κλινικών, που όμως δεν δέχονται τους φτωχούς ή τους ασφαλισμένους των όχι ευγενών ταμείων όπως για παράδειγμα ο ΟΓΑ, ή πηγαίνει σπίτι του απομένοντας έρμαιο της μοίρας του.
Αλήθεια αυτά δεν τα γνωρίζει ο κύριος υφυπουργός; Επιπλέον, πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε μια προσπάθεια για την δημιουργία ξενώνων για τους ψυχικά ασθενείς με στόχο την αποασυλοποίηση, την καθημερινή τους φροντίδα, αλλά και την δημιουργία συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης, το περίφημο «Ψυχαργώς». Δημιουργήθηκαν έτσι αρκετοί ξενώνες ανά την Ελλάδα, με κύριο στόχο να φροντίσουν και να βοηθούν περιπτώσεις, σαν αυτή του δράστη της Αγχιάλου. Και σε συνάρτηση και με το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», να δημιουργήσουν ένα επαρκές δίκτυο υγειονομικών και προνοιακών υπηρεσιών που θα εξασφαλίζουν συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης, να στηρίζουν και να φροντίζουν ώστε να μην επιβαρύνεται η κατάσταση αυτών των ανθρώπων. Που και πρόβλημα αντιμετωπίζουν αλλά και την δυνατότητα να απολαύσουν τις φροντίδες του ιδιωτικού τομέα δεν τις έχουν.
Τι έγινε όμως στην πορεία; Η πολιτική ρότα άλλαξε. Ο τομέας της Ψυχικής Υγείας δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα του κυρίου Κωνσταντόπουλου, που δηλώνει προς όλες τις κατευθύνσεις «ότι λεφτά δεν έχω να σας δώσω, να βρείτε τη λύση μόνοι σας», και της σημερινής κυβέρνησης που αρνείται την χρηματοδότηση που έχει υποχρέωση να καταβάλει προς τις δομές αυτές της Ψυχικής Υγείας. Που εξαντλεί την υποχρέωση της με ένα ελάχιστο ποσοστό της τάξεως του 20 ή 25% και ωθεί αυτή την αξιολογότατη προσπάθεια, όπως και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη αυτών των υπηρεσιών, στον Καιάδα. Που προωθεί και στην Υγεία, όπως και σε όλους τους άλλους τομείς, την ιδιωτική πρωτοβουλία και στερεί από τους πολίτες και ιδιαίτερα τους οικονομικά ασθενείς από το δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν Υγεία. Που οπλίζει ουσιαστικά το χέρι ανθρώπων σαν και αυτού της Αγχιάλου. Που οδηγεί και το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι στην ίδια κατεύθυνση. Και την ίδια στιγμή που δαπανά δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο για τους μισθούς ανθρώπων όπως και ο αείμνηστος Βαρθολομαίος, δίνει ψίχουλα για την υγεία και την πρόνοια και έχει οδηγήσει τους πολίτες να κάνουν τον σταυρό τους μην τυχόν αρρωστήσουν.
Να τον χαιρόμαστε τον κύριο Κωνσταντόπουλο και την κυβέρνησή του που έχει το θράσος να βγαίνει στα κανάλια ασκώντας κριτική και αναζητώντας τις ευθύνες της τοπικής κοινωνίας. Γιατί πρώτα από όλους αυτός, όπως επίσης ο κύριος Αβραμόπουλος και ο κύριος Γιαννόπουλος, που συμπληρώνουν την ηγεσία του Υπουργείου είναι που κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, ενώ επιπλέον δεν έχουν το θάρρος και την πολιτική εντιμότητα να μιλήσουν και να στηρίξουν ούτε τις επιλογές τους αλλά ούτε και την πολιτική που ακολουθούν. Αντίθετα εμπαίζουν το λαό καταθέτοντας την ευαισθησία και τον «πόνο ψυχής» με τον οποίο αντιμετωπίζουν τέτοια περιστατικά στα παράθυρα της τηλεόρασης, σε έναν ανηλεή αγώνα εξασφάλισης ψήφων, μιας που εισερχόμαστε πλέον και σε προεκλογική περίοδο.
Κρύβοντας το πρόβλημα «κάτω από το χαλί»…
