Μίζες! Αναφέρουν σε μένα τέτοια περιστατικά με τον πιο επιθετικό τρόπο. Οι δυσφημιστές της κυβέρνησης δεν παραλείπουν να σημειώσουν πως μια που είμαι απόλυτος κυρίαρχος κι έφτανε να κουνήσω το μικρό μου δαχτυλάκι για να εμποδίσω τέτοια φαινόμενα διαφθοράς, είναι φυσικό πως ο,τιδήποτε έγινε, έγινε με την ανοχή ή και την προτροπή μου, είναι προσωπική μου πράξη. Πως εγώ πήρα τις μίζες. Πως το χέρι του ανθρώπου μου που βούτηξε το χρυσάφι, ήταν δικό μου χέρι. Κι έτσι με παριστάνουν σαν αρχηγό μιας συμμορίας που κλέβει το κρατικό θησαυροφυλάκιο, διαμοιράζει έπειτα τη λεία και λέει στο λαό απ’ τον οποίο προέρχονται όλα τα αγαθά να σφίξει το ζωνάρι, γιατί τα οικονομικά του κράτους κινδυνεύουν να εξοκείλουν.
Τι μεγάλη συμφορά! Όταν οι ευαίσθητες καρδιές επηρεαστούν από κάτι τέτοια, χάνουν εντελώς την εμπιστοσύνη τους στο πολιτικό σύστημα. Μιλάνε άσχημα, τα βάζουν με τους πολιτικούς. Και εννοούν εμένα. Το βρίσκουνε πανάθλιο από τη μια να ηγούμαι υπουργών που ξεπούλησαν τη χώρα κι από την άλλη να εφαρμόζω πολιτικές αιματηρής λιτότητας, αφήνοντας την ακρίβεια να καλπάζει. Φρίττουν μ’ αυτό κι αναμασούν συνέχεια ότι έχω παραδώσει τον κόσμο της εργασίας στα χέρια των εργοδοτών. Λένε ότι οι πολιτικές μου, με τις μίζες και το ρυθμό που αυξάνουνε τη φτώχεια των πολλών και τον πλούτο των ελάχιστων, μέσα σε λίγο χρόνο οδηγούν τη χώρα στον τρίτο κόσμο.
Η ιδέα αυτή εξάπτει τη φαντασία τους και βλέπουν τους ξεπουλημένους πολιτικούς απ’ όλο τον κόσμο αγκαλιά με την ολιγαρχία του πλούτου να έρχονται μπροστά μου και να λένε: «Δίδαξέ μας κι άλλες τέτοιες μεθόδους, κύριε, εμείς δεν είμαστε παρά μαθητούδια». Σε παγκόσμιο επίπεδο, παρακαλώ! Και ύστερα τ’ αρρωστημένα τους μυαλά παίρνουνε φόρα κι αρχίζουν να με παρομοιάζουν με τους αρχηγούς της Καμόρα ως προς το βαθμό της διαφθοράς, αλλά και με τον Αττίλα, τον Ιβάν τον Τρομερό, τον Ταμερλάνο ως προς τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της πολιτικής μου, που βέβαια στην εποχή μας δεν μπορεί παρά να ευνοεί τους λίγους. Μετά αναθυμούνται τους μεγάλους σεισμούς, τους τυφώνες, τις πλημμύρες και βρίσκουν ότι λιγότερη αποθάρρυνση θα έφερναν στη χώρα απ’ ό,τι η διακυβέρνησή μου. Τέλος έπειτα από πολύ ψάξιμο συμφωνούν ότι εγώ κι οι άνθρωποί μου ως προς τα αποτελέσματα της πολιτικής μας έχουμε ένα ταίρι. Ένα και μοναδικό. Την πυρηνική καταστροφή. Δεν σέβονται τους θεσμούς. Αυτό είναι απαράδεκτο.
Ένας απ’ τους δυσφημιστές μου παρατηρεί: «Ο πρωθυπουργός φορολογεί το ληστεμένο από τους υπουργούς του έθνος, αλλά δεν παρέχει τίποτε σε αντάλλαγμα παρά μόνο φτώχεια και δυστυχία». Τέτοιο είναι το ύφος τους! Όμως ιδρύω ταμείο για τη φτώχεια για όσους επιζήσουν! Επανειλημμένα έχω πει στους υπουργούς μου να δίνουν μια ελεημοσύνη για εισοδηματική πολιτική. Κανείς απ’ τους επικριτές μου δεν είχε την εντιμότητα να αναφερθεί σ’ αυτό.
Μονόλογος πρωθυπουργού σε χρόνια φθοράς και παρακμής (Μέρος Α΄)
