Είναι ένας υπουργός. Καταπίνει το «ρο» κατά τη μέθοδο του Κεραμικού την εποχή του Διευθυντηρίου, αποφεύγει το λαό, σιχαίνεται το πνεύμα, χειροκροτεί με ζήλο στο Μέγαρον Μουσικής όλους τους ξένους θιάσους που οι μισοί τουλάχιστον είναι κακόγουστα μπουλούκια, δείχνει ενθουσιασμένος με την ιππασία, το γκολφ, το μπριτζ και την αφηρημένη τέχνη, αποφεύγει παν το ελληνικόν καθότι κατωτέρας προελεύσεως κι έχει δοσοληψίες με τις πολυεθνικές. Τι άλλο χρειάζεται για να είσαι υπουργός;
Πρακτικά από την απολογία του ενώπιον της αδηφάγου και καθοδηγουμένης Κοινής Γνώμης:
«Λέγεσθε υπουργός τάδε;». «Μάλιστα, κύριε πρόεδρε». «Και διατί κατηγορείσθε δια φιλογερμανισμόν;». «Λόγω της συμπαθείας μου προς τας γερμανικάς εταιρίας, κύριε πρόεδρε».
Η εταιρία – μάρτυς νούμερο ένα, ξανθιά, Γερμανίς:
«Ποτέ δεν είπε πως μας συμπαθεί, κύριε πρόεδρε». «Και να σας το έλεγε;». «Δεν θα είχαμε δοσοληψίες μαζί του». (Απόσπασμα από τα λεχθέντα υπό της υπερασπίσεως: “Από πότε ο δωροδοκών δεν έχει δοσοληψίας με τον δωροδοκούμενον;”… Ερώτησις εις την οποίαν ουδεμία απάντησις εδόθη…).
«΄Εδειχνε διαθέσεις συνεργασίας, κύριε πρόεδρε». «Με εσάς;». (Μικρός βήχας επαμφοτερίζουσας σημασίας).
«Μια μέρα ήταν τρομερά στενοχωρημένος. Καθυστερούσε ένα τσεκ που περίμενε και χρειαζόταν χρήματα». «Αληθεύει αυτό, κατηγορούμενε;». «Όλος ο κόσμος χρειάζεται χρήματα, κύριε πρόεδρε». «Ότι ανέμενες τσεκ;». «Ως υπουργός πάντα αναμένω ένα τσεκ». «Από ποίον;». (Βλέμμα συστολής που σημαίνει “δεν μου επιτρέπει η αγωγή μου να εκθέτω ορισμένα πρόσωπα”).
«Του δώσατε τα χρήματα;». «Μάλιστα, κύριε πρόεδρε». «Με ποίον αντάλλαγμα;». (Μουρμουρητά διάφορα και ακαταλαβίστικα, ένδειξις ότι τα ανταλλάγματα ήσαν σπουδαία, γι’ αυτό κι ανομολόγητα).
Η δεύτερη εταιρία – μάρτυς. Κοκκινομάλλα. Αμερικανίς:
«Ήταν πολύ ρομαντικός, κύριε πρόεδρε. Κοίτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, μου έλεγε. Δε νομίζεις ότι γίνονται μόνο για μας;». «Εξακολουθήστε». «Ημίφως, μουσική, το χέρι του χάιδευε το δικό μου». «Κι εσείς τι κάνατε;». «Συμφώνησα. Μ’ αρέσει να μοιράζομαι τα επιτεύγματα της επιστήμης. Ιδίως σε περιπτώσεις όπως των Ολυμπιακών που είναι για το καλό της ανθρωπότητος». «Και σας ζήτησε να συνεργαστείτε;». «Για πάντα. Φορ έβερ». «Κι ύστερα;». «Βρήκα τη Miezens, συγνώμη, την πρώτη μάρτυρα, κύριε πρόεδρε. Κι η Miezens μού το είπε εμπιστευτικά: Ξέρεις, χρυσή μου, ίσως ακούσεις ένα μεγάλο νέο αυτές τις μέρες. Ο υπουργός κι εγώ… πρόκειται… δηλαδή το υποσχέθηκε…». «Και τι κάνατε;». «Έφριξα. Δεν είναι δυνατόν. Έδινα περισσότερα. Κι αυτός αθετεί τις υποσχέσεις του, κάνοντας μάλιστα έκπτωση στη Miezens. Εκτός της αδικίας, με υποτίμησε ως γυναίκα κι ένιωσα να πληγώνομαι βαθιά». «Προβήκατε σε κάποια ενέργεια;». «Μάλιστα. Πήγα στο υπουργείο, στο γραφείο του. Του είπα: Δεν ντρέπεσαι; Δεν ντρεπόταν καθόλου, κύριε πρόεδρε. Συνέχισε να πίνει τομάτο τζους και να φοράει τη ρόμπα του»…
Ένας υπουργός κρεμασμένος στο μανταλάκι… Ω εξουσία της παρακμής και της φθοράς… εξουσία που τα ευτελίζεις όλα, ακόμα κι έναν ευγενή υπουργό που καταπίνει το «ρο» τόσο χαριτωμένα…
Ω εξουσία της παρακμής και της φθοράς
