Σχετικά με το ιρλανδικό όχι, ξαναζoύμε εδώ και λίγες μέρες μία από τις συνήθεις πρακτικές που ακολουθεί η ΕΕ σε όλα τα μεγάλα προβλήματα και τα ερωτήματα των πολιτών. Δηλαδή στις απόπειρες αποπροσανατολισμού και στις αποσπασματικές δηλώσεις και αποφάσεις ορισμένων επιτρόπων της, οι οποίοι παίρνουν οδηγίες από το «πουθενά», αφού σχεδόν ποτέ δεν παρατηρείται η συμπαγής αντιμετώπιση των προβλημάτων από την Κομισσιόν ή τα άλλα «θεσμικά» της όργανα. Ετσι στη δίνη των θετικών, αρνητικών, αντιφατικών και αντικρουόμενων δηλώσεων μετά την ψυχρολουσία που δέχθηκαν με την ανακοίνωση του αρνητικού δημοψηφίσματος, εμφανίστηκε ο γνωστός τουρκόφιλος κ. Ρέν, ο οποίος ναι μεν μπορεί να είναι αρμόδιος Επίτροπος διεύρυνσης, αλλά ξεχνάει ότι δεν αποφασίζει μόνος (και φαίνεται να το ξεχνούν όλοι οι άλλοι υπεύθυνοι –εκτός αν αυτοί από τα παρασκήνια τον υπαγορεύουν και καθοδηγούν-) και δήλωσε:
« Ανεξάρτητα από το όχι των Ιρλανδών, η διεύρυνση θα προχωρήσει»
Από πολύ καιρό, όταν οι Ευρωπαίοι πολίτες βρίσκουν λίγο χρόνο από τα φοβερά προβλήματα της γενικής ακρίβειας, του πετρελαίου και της μείωσης της αγοραστικής τους δυνατότητας, διερωτώνται:
Γιατί αυτή η πρεμούρα να διευρύνουμε την Ευρώπη την ώρα που δεν έχουν ακόμη λυθεί βασικότατα προβλήματα στια ήδη κράτη-μέλη της;
Η μόνη απάντηση-εξήγηση που βρίσκουν είναι: η Αμερική και ο διπλός στόχος της: Ο έλεγχος των πετρελαίων και ο πανικός τους για τη Ρωσία, που στο υποσυνείδητο και στη μόνιμη σκέψη τους εξακολουθεί να είναι η Σοβιετική Ενωση,
Παρά ταύτα και σε αυτή την περίπτωση είναι ολοφάνερος ο αμερικανικός παρεμβατισμός, που επιτυχαίνει πάντα να χειραγωγεί τους ευρωκράτες, καθοδηγώντας τους πώς να βγάζουν τα κάρβουνα από τη φωτιά με τα δικά τους χέρια και πώς να πληρώνουν τα δικά τους χρέη. Τον καιρό αυτό επιδιώκουν με κάθε τρόπο τη διεύρυνση, που τώρα τοποθετείται στις γειτονικές χώρες με τη Ρωσία. Κι αυτό γιατί μέσω του ΝΑΤΟ θα τις ελέγχει στρατιωτικά και θα εγκαθιστά τα πυρηνικά συστήματα που κατευθύνονται προς τη Ρωσία, ενώ συγχρόνως η αύξηση των κρατών-μελών της Ε.Ε. θα καθυστερεί (λόγω προσθέτων δαπανών) την υλοποίηση των μακρόπνοων προγραμμάτων της, παρεμβάλλοντας σαν εμπόδια και τροχοπέδες τις ανάγκες και τα τοπικά προβλήματα που είναι αμερικανικής υποκίνησης, όπως Κόσοβο, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλβανικός επεκτατισμός κοκ.
Ποιος μπορεί να αμφισβητεί ότι οι αποφάσεις της Ε.Ε. για την επικύρωση του Συμφώνου Λισσαβόνας μέσω των Κοινοβουλίων και όχι μέσω δημοψηφισμάτων, δεν ήταν αμερικανική μεθόδευση, πάντα μέσω του τοποτηρητού της στην Ε.Ε. κ. Χαβιέ Σολάνα, αριστοτέχνη της ραδιουργίας, ο οποίος καταφέρνει να αποκοιμίζει τους πάντες και να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης τους. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι κατά το Συμβούλιο των ΥΠΕΞ στο Λουξεμβούργο τη Δευτέρα 16.06.08 και την ώρα που προσέρχονταν στο Συμβούλιο οι υπουργοί των 27, οι αναμένοντες δημοσιογράφοι επικέντρωσαν τα βιαστικά ερωτήματά τους στο ιρλανδικό όχι, στα οποία περιορίστηκε να συμπεράνει: «θα δούμε», Επέτυχα την προσοχή του με ένα ξεχωριστό ερώτημα: «και με το Ιράν τι γίνεται ;»
Απάντηση: «έχουμε στείλει εκεί το Σολάνα!»
Καταλαβαίνει εύκολα κανείς τις λέξεις: αφέλεια, προχειρότητα, παραπλάνηση καθώς και την ‘έκφραση «βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Δηλαδή εξουσιοδότηση και εν λευκώ προέγκριση για ό,τι χειρισθεί στο Ιράν, όπου ασφαλώς προτεραιότητα θα έχουν οι αμερικανικές οδηγίες.
Σαν επιστέγασμα του ιρλανδικού αποτελέσματος ήταν η πιο κάτω δήλωση του Λουξεμβούργιου Πρωθυπουργού και ‘ένθερμου φιλέλληνα κ. Juncker, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο να αναλάβει σαν πρόεδρος της Ευρώπης από τον Ιανουάριο του 2009:
«Οταν σε ένα κράτος μέλος η πολιτική ελίτ συντάσσεται υπέρ της θεσμικής μεταρρυθμίσεως, ενώ ο λαός την αρνείται, τότε υπάρχει εσωτερική πολιτική διάσταση απόψεων. Τούτο δε ενδέχεται να συνιστά απόρριψη του πολιτικού κόσμου εκ μέρους του λαού. Πρόκειται σαφώς για εσωτερικό πρόβλημα, το οποίο πρέπει να ξεπερασθεί χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις»
Σημειώνω ότι ο κ. Juncker σε προχθεσινή συνέντευξη που έδωσε στην κα Danièle Fonck, αρχισυντάκτη της μεγάλης ημερησίας του Λουξεμβούργου Tageblatt, δήλωσε ότι παραμένει (πρωθυπουργός) στο Λουξεμβούργο, εννοώντας καθαρά ότι αποσύρεται από τη θέση του Προέδρου της Ευρώπης, ενώ σε άλλη δήλωσή του είπε καθαρά ότι «Το Σύμφωνο της Λισσαβόνας δεν πρόκειται πια να ισχύσει από την 1 Ιανουαρίου του 2009.»
Συμπέρασμα: Οι Ιρλανδοί αξίζουν ζωηρά χειροκροτήματα, διότι προσέφεραν στους Ευρωπαίους τη μοναδική ευκαιρία να βγουν από την αυταπάτη τους.
