Ζητούμενο οι νέοι οργανισμοί ή η διασφάλιση της συμμετοχής;

Από παντού σχεδόν διαβάζουμε και ακούμε αυτές τις μέρες ότι οι αποκαλύψεις των λεπτομερειών του σκανδάλου της Ζίμενς πιθανώς θα αποτελέσουν τη θρυαλλίδα εξελίξεων στο πολιτικό μας σύστημα, ότι θα προκληθούν ανακατατάξεις, ενώ δεν λείπουν και οι απόψεις (ευκαιρίας δοθείσης) για «ανάθεμα» συλλήβδην προς τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε, άλλωστε καταγράφεται πλέον και στις δημοσκοπήσεις, είναι ότι γίνεται εμφανής η αποστροφή των πολιτών προς τα δύο μεγάλα κόμματα, που τα θεωρούν υπεύθυνα όχι μόνο για τα σκάνδαλα αλλά και για την υποβάθμιση της ίδιας της ζωής τους, καθώς και η διαρκώς εντεινόμενη κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Η αίσθηση αυτή δεν επιτρέπει στην πλειοψηφία των πολιτών την αισιοδοξία ότι τελικά οι αποκαλύψεις θα ολοκληρωθούν. Προχθεσινή έρευνα έδειξε ότι το 80,2% πιστεύει πως η υπόθεση θα κουκουλωθεί, ενώ το 78,9% έχει την άποψη ότι οι εξεταστικές επιτροπές οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.
Ως αποτέλεσμα αυτών των δημοσκοπικών ευρημάτων έρχονται (με άγνωστες όμως τις πραγματικές προθέσεις) και τα δημοσιεύματα περί ανάγκης νέων πολιτικών σχηματισμών. ‘Η ακόμη για το πόσο αχρείαστα αποδεικνύονται τα κόμματα. Βεβαίως ο πιθανός εντοπισμός ευθυνών σε κάποια πολιτικά πρόσωπα δεν αφορά μόνο στα πρόσωπα αλλά και στα κόμματά τους. Ομως ακόμη και αν καταλήξουμε σε νέους σχηματισμούς και κόμματα, τι θα προστατεύσει το πολιτικό σύστημα και τους πολίτες από ανάλογα σκάνδαλα στο μέλλον;
Ισως θα ήταν πιο αποτελεσματικό για το μέλλον, να δούμε τις αντιφατικότητες του συστήματος που αναδεικνύονται μέσα από σκάνδαλα όπως της Ζίμενς.
Ενώ η δημοκρατία, ως σύστημα και ως τρόπος πολιτικής οργάνωσης, έχει πλέον υπερισχύσει σε σχέση με το παρελθόν τόσο στη λειτουργία κομμάτων, όσο και στη λειτουργία των ίδιων των θεσμών, τόσο ενισχύονται τα «στεγανά» στο εσωτερικό των ίδιων των πολιτικών οργανισμών και των θεσμών. Οσο οι συνθήκες (νέες τεχνολογίες, ευκολία επικοινωνίας, πολιτισμικό περιβάλλον κ.λ.π.) ευνοούν θεωρητικά τη δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων και στον δημοκρατικό έλεγχο, τόσο τα «στεγανά» ενισχύονται.
Σε πρώτη ανάγνωση, οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα, τα κυβερνητικά, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας των θεσμών. Στην ουσία, δεν αναζητούν ένα καινούργο κόμμα, αλλά τη δυνατότητα να μπορούν να εκφράζονται, να ελέγχουν, να συμβάλλουν στη λήψη αποφάσεων. Οποιος το καταλάβει, όποιος προχωρήσει στις αναγκαίες αλλαγές, θα είναι και ο κερδισμένος.