Αν κάτι αποτελεί γεγονός από το βράδυ της Κυριακής, είναι πως για την Ισπανία η περίοδος «ξηρασίας» (και 44 χρόνια ήταν μια μακρά περίοδος) έλαβε ένδοξα τέλος.
Κι αν κάτι, παράλληλα, αποτελεί κοινή παραδοχή είναι πως το εδικαιούτο σε απόλυτο βαθμό.
Δεν ήταν μόνο ο σκόρερ του «χρυσού» τέρματος Φερνάντο Τόρες που μίλησε για δικαίωση άλλωστε. Ηταν και σύσσωμος ο διεθνής Τύπος, που αποθέωσε μια Ισπανία «καλύτερη», «ανώτερη», «εκπληκτική».
«Επιτέλους δικαίωση. Η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο ήταν και η ομάδα που κατέκτησε το τρόπαιο», αναφώνησε ενθουσιωδώς ο διεθνής φορ της Λίβερπουλ, καθώς το Reuters αναμασούσε το – εν γνώσει του – κλισέ, «πλην γεγονός πως νικητής ήταν το ποδόσφαιρο».
«Οι αρτίστες της Ισπανίας δεν επέτρεψαν να τους τρομοκρατήσουν», παραδέχθηκε η γερμανική «Sueddeutsche Zeitung», ενώ η πιο επικριτική μερίδα Τύπου, όπως η «Tageszeitung» συμπλήρωνε ότι «η Γερμανία δεν κατάφερε να δείξει και τίποτα σπουδαίο, ούτε καν καλό ποδόσφαιρο» και η βερολινέζικη ταμπλόιντ «B.Z.» πρόσθετε λίγη ακόμη… μιζέρια στον Μίχαελ Μπάλακ: «Γιατί δεν μπορεί να πάρει τίτλο ο Μπάλακ;», σκαλίζοντας τις αποτυχίες του παρελθόντος του.
Ο Γερμανός τηλεοπτικός αναλυτής, πλέον, Γκιούντερ Νέτζερ ήταν πιο ουσιαστικός: «Η Ισπανία ήταν η καλύτερη της διοργάνωσης. Επαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο. Μας έδειξαν πόσο περιορισμένοι είμαστε, μας έδειξαν πώς να παίζουμε μπάλα. Η Ισπανία μα έδειξε πόσο πολλά έχουμε ακόμη να μάθουμε».
«Ευφυείς και καλλιτέχνες» χαρακτηρίστηκαν οι Ιβηρες από τους Αγγλους, που ελάχιστα βρήκαν για να σχολιάσουν με το γνωστό τους ύφος. Πλην ίσως του Ραούλ, που αποτέλεσε σημείο βρετανικής… διασκέδασης (το live στη Guardian διανθίστηκε με παρενθετικά ερωτήματα τύπου: «Που να ‘ναι τώρα ο Ραούλ») ή του Μπάλακ, του οποίου «το ρεκόρ στους τελικούς έχει αρχίσει να γίνεται ντροπιαστικό».
Αναπόφευκτα, μια μέρα μετά την ιστορική βραδιά στη Βιέννη, οι Ιβηρες τυγχάνουν παγκόσμιας παραδοχής. Οι τακτικές του Λουίς Αραγονές, το μοίρασμα των ρόλων στο γήπεδο, αλλά και η απόδοσή τους από τους κύριους πρωταγωνιστές, τους ίδιους τους παίκτες, το θέαμα, το στιλ, λατρεύτηκε εν πλήρη ομοφωνία.
Τι διαφορετικό είχε αυτή η Ισπανία από όλες εκείνες που λίγο πριν την κορυφή παραπατούσαν κι έπεφταν με θόρυβο; Για πολλούς το… κόλπο του Αραγονές ήταν η συνάθροιση μιας ομάδας ποδοσφαιριστών δίχως εμπειρία, δίχως άγχος και δίχως το κόμπλεξ του «αποτυχημένου» από προηγούμενες διοργανώσεις.
Ο Τόρες, πρώτα-πρώτα, αγνοεί τη λέξη «αποτυχία», έχοντας ήδη στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης με τις μικρές Εθνικές της Ισπανίας και όντας μάλιστα ο σκόρερ στους τελικούς με Γαλλία (2001) και Γερμανία (2002).
Οι Ικερ Κασίγιας, Τσάβι και Κάρλος Μαρτσένα ήταν όλοι τους μέλη της ομάδας Νέων που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1999 στη Νιγηρία. Ειδικά ο Κασίγιας είχε στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης το 1995.
«Είναι μια χαρούμενη μέρα για την Ισπανία, διότι κατακτήσαμε το Euro με τρόπο καταπληκτικό», δήλωσε ο Αραγονές μετά το τέλος του αγώνα … τελευταίου του ως προπονητής της Εθνικής. Στα 69 του ο ιδιόρρυθμος κόουτς φεύγει θριαμβευτικά από το εθνικό προσκήνιο, ως ο άνθρωπος που τερμάτισε μια προσμονή 44 χρόνων και πρόσφερε ευτυχία σε 44 εκατομμύρια ανθρώπων, όπως το έθετε παραμονές του τελικού ο Κασίγιας, με πιθανότερο προορισμό του τη Φενέρμπαχτσε.
«Ο Αραγονές ήταν ο ήρωας, ο σωτήρας, ο άνθρωπος-κλειδί», τον απογείωσε η «Sport».
Η Ισπανία ολοκλήρωσε το τουρνουά, έχοντας 12 τέρματα στο ενεργητικό της περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα… και τον Νταβίντ Βίγια, απόντα του τελικού, πρώτο σκόρερ με τέσσερα εξ αυτών. Περισσότερο από ποσότητα, οι Ισπανοί είχαν και ποιότητα, με το γκολ του Τόρες στο «Ερνστ Χάπελ» την Κυριακή να κατατάσσεται στα ομορφότερα του τουρνουά, όπως και το δεύτερο από το «χατ-τρικ» του Βίγια κόντρα στους Ρώσους.
