Αχ, αυτό το «ανθρώπινο λάθος»

Σε «ανθρώπινο λάθος», κατά τις ως τώρα επίσημες εκτιμήσεις, οφείλεται το ότι το «Θεόφιλος» έπεσε σε ξέρα γνωστή και χαρτογραφημένη. Και οι ψυχές των επιβατών του «πήγαν στην Κούλουρη», κατά μια παλιά ναυτική έκφραση.
Σε ανθρώπινο λάθος και η τραγωδία του «Σαμίνα Εξπρές», που στοίχισε τις ζωές τόσων ανθρώπων, τόσο αναίτια.
Σε ανθρώπινο λάθος και το ναυάγιο του «Sea Diamond” σε πλήρη μπονάτσα, μέσα στον κόλπο της Θήρας, με την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε.
Ποιο ακριβώς είναι όμως το ανθρώπινο λάθος στην περίπτωση τού, ευτυχώς χωρίς θύματα, ναυτικού ατυχήματος του «Θεόφιλος»;
Είναι κάποια «ξεροκεφαλιά» του πλοίαρχου ή κάποια πλημμέλεια στην εκτέλεση του καθήκοντός του; Ή μήπως είναι η εντολή «κάνε ό,τι μπορείς για να κερδίσεις λίγα καύσιμα» αυτή που του επέβαλε να ακολουθήσει αυτή την συγκεκριμένη διαδρομή ανάμεσα στις ξέρες, που θα του εξασφάλιζε μισής ώρας κέρδος;
Αλλά το κρισιμότερο ερώτημα είναι άλλο. Και είναι το ίδιο για την περίπτωση του «Θεόφιλος» όπως και για κάθε παρόμοια.
Πώς συμβαίνει και «σκίζονται» τόσο εύκολα, με τέτοια έκταση ρήγματος τα πλοία μας, ακόμη και αν, όπως στο ναυάγιο της Σαντορίνης, δεν πέφτουν επί των υφάλων με ταχύτητα;
Είναι άσχετο από το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα πλοία που διακινούν εκατομμύρια επιβατών στο Αιγαίο, είναι από δεύτερο και τρίτο χέρι;
Το συγκεκριμένο πλοίο ναυπηγήθηκε το 1975. Είναι δηλαδή 33 ετών σκαρί. Το οποίο αφού «έβγαλε το ψωμί του» αλλού, πουλήθηκε σε ελληνική εταιρία που το μετασκεύασε το 1999. Ε, δεν έχουν υποστεί καμιά φυσική φθορά, καμιά κόπωση τα μέταλλά του;
Ως πότε αυτή η ασυδοσία στο να βγάζουν από την μύγα ξίγκι ορισμένοι πλοιοκτήτες, παίζοντας με τις ζωές των επιβατών;
Για τα Ι.Χ. αυτοκίνητα υπάρχει όριο ζωής, υπάρχει και πολιτική απόσυρσης. Για τους σκυλοπνίχτες των Αγούδημων και των Βεντούρηδων δεν υπάρχει καμιά πολιτική; Μόνο η «απελευθέρωση των ναύλων», που μέσα από τον δήθεν ανταγωνισμό οδηγεί στο καρτέλ των συνεχών ανατιμήσεων υπάρχει;