Κόλαφο το αποκάλεσαν οι περισσότεροι. Προσωπικά, η λέξη φτύσιμο μου φαίνεται πιο κατάλληλη. Φτύσιμο και μάλιστα με ευρωπαϊκό σάλιο φαίνεται πως δέχτηκε η χώρα μας για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επίσημα. Γιατί, αν στο ΕΔΑΔ έφταναν όλες εκείνες οι υποθέσεις που θα έπρεπε, φοβάμαι ότι δεν θα έφτανε το σάλιο ολόκληρης της Ευρώπης για να μας φτύνει.
Κι επειδή, λόγω επαγγέλματος, έχει επανειλημμένα τύχει να γίνω μάρτυρας της «ευγένειας» των αστυνομικών οργάνων απέναντι στους μετανάστες μέσα στα αστυνομικά τμήματα, οφείλω να ομολογήσω ότι δεν εξεπλάγην καθόλου από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και ότι – λυπάμαι που το λέω – δεν στενοχωρήθηκα επίσης καθόλου. Μονάχα πίκρα ένοιωσα και ντροπή. Πίκρα για το κατάντημα της χώρας μας και ντροπή που είμαι Ελληνίδα.
Η πρώτη απόφαση, που αφορούσε βιαιοπραγία αστυνομικών κατά πολιτών, εκδόθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2005 και καταδίκασε τη χώρα μας, επιδικάζοντας αποζημίωση για ηθική βλάβη ύψους 10.000 Ευρώ σε καθέναν από τους δύο ενάγοντες. Οι Τσιγγάνοι Κουτρόπουλος και Μπέκος, αφού συνελήφθησαν τον Μάιο του 1998 ως ύποπτοι για κλοπή περιπτέρου, είχαν ξυλοκοπηθεί άγρια από αστυνομικά όργανα στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Μεσολογγίου. Ο Κουτρόπουλος μάλιστα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Στις 18 Ιανουαρίου 2007 ήρθε και η δεύτερη καταδίκη, που αφορούσε την υπόθεση του Σύριου Alsayed Allaham, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 1998 είχε προσφύγει στο Αστυνομικό Τμήμα Άνω Πατησίων για να καταγγείλει ένοπλη κλοπή. Αντ’ αυτού όμως, βρέθηκε ξυλοκοπημένος από δύο αστυνομικούς και κλεισμένος σε ένα δωμάτιο επί τρεις ώρες. Βγαίνοντας σε κακό χάλι από το Τμήμα ζήτησε περίθαλψη από δημόσιο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε και η κακοποίησή του.
Η καταγγελία που έκανε στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είχε σαν αποτέλεσμα την επιβολή διοικητικών κυρώσεων στους δύο αστυνομικούς. Η αγωγή αποζημιώσεως λόγω αδικοπραξίας κατά του Ελληνικού Δημοσίου απορρίφθηκε πρωτόδικα, ενώ οι μηνύσεις που υποβλήθηκαν κατά των δύο οργάνων και του διοικητή του τμήματος κατέληξαν στην παραπομπή στο δικαστήριο του ενός μόνο δράστη, ο οποίος καταδικάστηκε μεν πρωτόδικα για σωματικές βλάβες, αθωώθηκε όμως στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, που δεν έλαβε καθόλου υπ’ όψη του τις ιατρικές βεβαιώσεις.
Το ΕΔΑΔ ωστόσο αποφάσισε ομόφωνα ότι υπήρχε παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που απαγορεύει τη μειωτική και απάνθρωπη αντιμετώπιση και επιδίκασε στο θύμα αποζημίωση 27.000 ευρώ.
Στο σημείο αυτό θα αναφερθώ στην έκθεση της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την πρόληψη των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης, που είχε επισκεφτεί τη χώρα μας από 13 Σεπτεμβρίου έως 5 Οκτωβρίου 2002. Στην έκθεσή της η Επιτροπή, αφού επισκέφτηκε διάφορες αστυνομικές και άλλες υπηρεσίες, καθώς και σωφρονιστικά καταστήματα, διαπιστώνει πρόβλημα κακοποίησης κρατουμένων στη φάση της προανάκρισης. Αναφέρονται μάλιστα συγκεκριμένα παραδείγματα κρατουμένων, που χτυπήθηκαν με γροθιές, κλωτσιές και γκλομπς μετά τη σύλληψή τους και τονίζεται ότι πρέπει να ληφθούν αυστηρά μέτρα για τους αστυνομικούς και λιμενικούς, που προβαίνουν σε τέτοιου είδους ενέργειες.
Πάνω από τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη σύνταξη της παραπάνω έκθεσης και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει στη βαθιά νυχτωμένη ελληνική πραγματικότητα. Τα θύματα βέβαια είναι σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες, στους οποίους ένα μέρος των οργάνων της τάξης – πάντα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, που δυστυχώς όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα – μπορεί ανενόχλητα να επιδεικνύει την εξουσία του και τον «ντεμέκ» ανδρισμό του.
Γιατί όταν κάποιοι ανώμαλοι – που θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω διαφορετικά, αλλά σέβομαι το αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας – δεν έχουν ούτε τα φυσικά ούτε τα πνευματικά προσόντα να επιδείξουν πραγματικό ανδρισμό εκεί που πρέπει, όταν πρέπει και μ’ αυτούς που πρέπει, τότε ξεσπούν όλα τα απωθημένα τους πάνω σε κακομοίρηδες που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, διασύρουν την Ελλάδα διεθνώς και επί πλέον φορτώνουν και στο Ελληνικό Δημόσιο ένα φέσι 27.000 ευρώ.
Και πολύ φοβάμαι ότι αν ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης δεν πέσει αμείλικτος, είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε οι θλιβεροί οπισθοφύλακες του βαλκανικού επαρχιωτισμού και μόνο κατ’ επίφαση Ευρωπαίοι πολίτες.
Κι ύστερα λέμε για την Τουρκία!
* Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και συγγραφέας του βιβλίου «Μετά την Καταστροφή, Σμύρνη – Κατοχή» (εκδόσεις Ιωλκός)
Ρεζίλι ευρωπαϊκών προδιαγραφών
