ΤΟΠΙΚΑ

Για την ανάπτυξη του Βόλου

για-την-ανάπτυξη-του-βόλου-851206

Αναμένω αγωνιωδώς την αποστολή της πλήρους έκδοσης του στρατηγικού σχεδίου ανάπτυξης του Βόλου για να την σχολιάσω ενδελεχώς. Εν αναμονή θα τολμήσω να σχολιάσω τα στοιχεία που είδαν την δημοσιότητα μέσω των στηλών των εφημερίδων, ξέροντας ότι ενδεχόμενα θα αδικήσω όσους έχουν επενδύσει στην μελέτη και διατύπωσή του.
Ξεκινώ από την διαπίστωση που συνόδευε το στρατηγικό σχέδιο της Μαγνησίας, το οποίο, αντίθετα από αυτό του Βόλου, έχει δημοσιευτεί στην πλήρη μορφή του στην ιστοσελίδα της νομαρχίας Μαγνησίας: «ένα στρατηγικό σχέδιο είναι συμμετοχικό». Για να γίνει συμμετοχικό ένα σχέδιο τέτοιας πνοής έχει ανάγκη παρουσίασης στις γειτονιές και στις συνελεύσεις και όχι μόνο παρουσίασης αλλά και συγκέντρωσης προτάσεων και εντυπώσεων των πολιτών. Διότι όντως ένα στρατηγικό σχέδιο στο οποίο έχουν δικαίωμα λόγου μόνο οι «ειδικοί» ή οι εκλεκτοί, καλά θα κάνει να μείνει στα συρτάρια του πανεπιστημίου.
Προσθέτω ότι ένα στρατηγικό σχέδιο δεν είναι ένα απολιθωμένο ευαγγέλιο, αλλά πρέπει να είναι ένα διαρκές και ζωντανό πλαίσιο αναφοράς αλλά και συγκέντρωσης ενημερωμένων προτάσεων.
Υπό την έποψη αυτή για ένα σχέδιο που κατά τεκμήριο βασίζεται στη μέθοδο SWOTS, ξενίζει το γεγονός ότι δεν βρίσκει κανείς αναφορές στα στοιχεία εκείνα που αποτέλεσαν στο παρελθόν την ισχύ του Βόλου, τα στοιχεία εκείνα που τον είχαν καταστήσει μια από τις πιο επιτυχημένες βιομηχανικά περιοχές και μια από τις πόλεις με την εντονότερη πολιτισμική παρουσία. Όπως αντίστοιχα δεν εντόπισα αναφορές, εν πλήρη εντιμότητι, για τους λόγους που η δύναμη και δυναμική αυτή αποσαθρώθηκε σε λίγες δεκαετίες. Θα άξιζε στο κεφάλαιο αυτό να είχαν επενδύσει οι μελετητές (και ενδεχόμενα να το έπραξαν αλλά να μην δημοσιοποιήθηκε αρκετά) στην μελέτη όλων εκείνων των προσωπικοτήτων του Βόλου που δραστηριοποιήθηκαν με τρόπο μοναδικό και που επανεπένδυαν για δεκαετίες στην δυναμική της πόλης.
Επί των προτάσεων τώρα, θα τολμήσω να μιλήσω για σοβαρές αντιφάσεις. Και για έλλειψη και φαντασίας αλλά και συγχρονισμού με την πραγματικότητα ώστε να λέμε τα σύκα σύκα.
Διαβάζω ανάκατα: αύξηση των θέσεων στάθμευσης στο κέντρο, απόδοση του κέντρου στους πεζούς, μετεγκατάσταση του σιδηροδρομικού σταθμού στην είσοδο της πόλης (που είναι άραγε η είσοδος της πόλης), προαστιακός σιδηρόδρομος Βόλου Λάρισας, δημιουργία γραμμής τραμ από Αγριά ως το σιδηροδρομικό σταθμό κ.λ.π. Και έχω ήδη ζαλιστεί και δεν ξέρω πώς ο δήμαρχός μας θα τα συνδυάσει όλα αυτά – και αν το πράξει θα είμαι ο πρώτος που θα τον καταγγείλω δημόσια.
Ζω σε μια πόλη του μεγέθους του Βόλου που δημόσια έχει δηλώσει ότι θεωρεί ευλογία το γεγονός ότι το τραίνο φθάνει στο κέντρο της πόλης. Και είναι μια πόλη που έχει εξασφαλίσει και πεζοδρόμους και πολυάριθμες θέσεις στάθμευσης, και συγκροτημένες αστικές μαζικές συγκοινωνίες. Τη στιγμή αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο ανάπτυξης και επέκτασης του σιδηροδρομικού σταθμού. Παράλληλα γνωρίζω όλες τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (και όχι μόνο) που φρόντισαν να έχουν πλείστους σιδηροδρομικούς σταθμούς στο κέντρο τους με υπογείωση των γραμμών. Κανένας δήμαρχος δεν θα είχε διανοηθεί να προτείνει το κλείσιμο ενός από του σιδηροδρομικούς σταθμούς της πόλης – γιατί θα έπαυε να είναι δήμαρχος.
Από την άλλη πλευρά παρατηρώ το Βόλο σε διαδικασία ευνουχισμού. Μια πόλη που έχει το σπάνιο πλεονέκτημα να έχει ένα τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό που φτάνει ως την καρδιά της να δελεάζεται από προτάσεις άκριτου μεταμοντερνισμού. Ρωτώ λοιπόν: αν πάμε το σταθμό στην είσοδο της πόλης, εκείνος που θα πάρει το τραμ πού θα καταλήξει; Και εκείνος που θα πάρει τον προαστιακό από το κέντρο της Λάρισας για να καταλήξει στην είσοδο του Βόλου και στη συνέχεια ταλαιπωρημένος θα σύρει την βαλίτσα του για να βρει ένα ταξί για να τον πάει στην στάση του τραμ για να πάει στην Αγριά δεν θα σκεφτεί ότι (1) του χρόνου Λάρισα μάνα, (2) να βρω αυτόν που έδιωξε το σταθμό από το κέντρο του Βόλου για να τον περιποιηθώ καταλλήλως;
Δεν χρειάζεται να πάτε βεβαίως μακριά για να δείτε την αποτυχία στην πρόταση συνδυασμένων και εξυπηρετικών δημόσιων μεταφορών: η Θεσσαλονίκη είναι το παράδειγμα προς αποφυγή. Δοκιμάστε να πάτε από τον σταθμό του τραίνου στο αεροδρόμιο ή στο σταθμό λεωφορείων ή από το αεροδρόμιο στο σταθμό λεωφορείων με την αστική συγκοινωνία. Δεν θα το ξανακάνετε!
Το ίδιο κινδυνεύει να πάθει και ο Βόλος. Ο οποίος, αν κοιτούσε τον εαυτό του από ψηλά, θα καταριόταν πρώτα πρώτα το γεγονός ότι όταν ανέπτυσσε οδικές υποδομές δεν άφηνε λίγο χώρο δίπλα για το τραίνο και τώρα είναι υποχρεωμένος να ψάχνει για λύση στα Μελισσιάτικα, όταν χρειάζεται απλώς 4 χιλιόμετρα (απαλλοτριωμένων) εκτάσεων για να συνδέσει σε ευθεία γραμμή το Βόλο με το Βελεστίνο. Ακόμη και τον πολύπαθο περιφερειακό θα τον έκανε όπως η αττική οδός με γραμμή τραίνου στη μέση. Και αντί για υπογείωση της Λαμπράκη ώστε να πλημμυρίζει καλύτερα, θα υπεργείωνε ίσως την γραμμή του τραίνου ώστε να την φτάσει ως την προβλήτα μπροστά στο σταθμό στην οποία θα μετέφερε και τον επιβατικό φόρτο του λιμανιού, ώστε να πάψει να υποφέρει το κέντρο του Βόλου από την κακή πλέον θέση της επιβατικής προβλήτας. Αντί να συζητά για ανάθεση της λειτουργίας του λιμανιού σε ιδιώτη που θα κατασκευάσει και νέα εμπορική προβλήτα που θα κάνει με τη σειρά της αδύνατη πλέον την μετακίνηση του εμπορικού λιμανιού στον Αλμυρό.
Και να πω ΞΑΝΑ κάτι: φτάνει το κουβεντολόι για μυθολογικά πάρκα σε μια περιοχή που βρίθει από αρχαία. Η αρχαιοΝτίσνευλαντ μας μάρανε, λες και βρισκόμαστε στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ ή στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας, όπου ελλείψει αρχαίων έχετε ένα μουσείο καρχαρία κάθε διακόσια μέτρα. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι ένα τραμ που να πηγαίνει εκτός από Αλυκές και λίγο Σέσκλο και Διμήνι.
Αυτά τα ολίγα, Δήμαρχε, και εσείς μελετητές στρατηγικών σχεδίων.
Και αντί υστερογράφου. Ο Βόλος δεν έχει ανάγκη από τεράστιους πεζόδρομους από τον Αναυρο ως την Μπουρμπουλήθρα (πορεία μέχρι την Ινδία που λεγαν και οι αναρχικοί του καιρού μου). Εγώ τουλάχιστο δεν επιθυμώ να τον δω Καμπέρα ή Μπραζίλια ή Ουάσιγκτον, με τεράστιους νεκρούς κακοσυντηρημένους δημόσιους χώρους. Τον θέλω ζωντανό, με περιοχές μικτής χρήσης και με μέλλον.

Ο Κώστας Πώποτας είναι στέλεχος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο Λουξεμβούργο. Εκφράζει στο παρόν άρθρο αυστηρά προσωπικές απόψεις. Έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα σιδηροδρόμων γιατί έχει μεγαλώσει σε μια οικογένεια κατά το ήμισυ σιδηροδρομική.

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου