Αναμφισβήτητα το πολιτικό σύστημα έχει δεχτεί το πιο γερό στραπάτσο από το σκάνδαλο της Ζίμενς. Χειρότερη η ζημιά από το περιβόητο σκάνδαλο Κοσκωτά του παρελθόντος.
Σήμερα έχουμε την ομολογία ότι πολιτικό στέλεχος εισέπραξε «οικονομική ενίσχυση», ασχέτως αν τα κράτησε τα λεφτά ή τα προώθησε στο κομματικό ταμείο για εκλογικές ή άλλες δαπάνες.
Εχουμε την ομολογία ότι έτσι ακριβώς λειτουργεί το σύστημα. Με ενισχύσεις, επομένως και με υποχρεώσεις προς τα οικονομικά μεγαθήρια. Η κηλίδα δεν ξεπλένεται ούτε με «Μπαϊρακτάρηδες» ούτε με δεσμεύσεις για παραπομπές στη Δικαιοσύνη.
Οι μίζες της Ζίμενς αγγίζουν πλέον φανερά και τα δύο μεγάλα κόμματα. Με στελέχη τους να είναι χωμένα μέχρι το λαιμό. Με την ανησυχία (τους) ότι ίσως αποκαλυφθούν και βαρύτερα (πολιτικά) ονόματα.
Υπό αυτό το κλίμα έχει σημασία πώς αντιμετωπίζει κάθε πολιτικός αρχηγός τις αποκαλύψεις και το ίδιο το σκάνδαλο. Πέρα από τις αυτονόητες δηλώσεις για την επιθυμία της πλήρους κάθαρσης και διαλεύκανσης τη υπόθεσης παίζουν ρόλο και οι πολιτικές πράξεις.
Στον τομέα αυτό για την ώρα φαίνεται να κερδίζει πόντους ο Γ. Παπανδρέου. Επέλεξε μία τακτική που του βγήκε, με τη «διαγραφή» του Σημίτη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και πολύ περισσότερο με την άμεση αποπομπή του Τσουκάτου και του Μαντέλη. Ανέλαβε πολιτικές πρωτοβουλίες, που ίσως του ισοφαρίζουν τη ζημιά από το γεγονός ότι οι πρώτες αποδεδειγμένες μίζες πήγαν σε στελέχη ή γενικώς στο κόμμα του. Τόλμησε μάλιστα να προκαλέσει τον πρωθυπουργό για ανάλογες δεσμεύσεις και κινήσεις. Ο οποίος, όταν ρωτήθηκε χθες στις Βρυξέλλες αν θα απομακρύνει στελέχη του σε περίπτωση που αποδειχθεί εμπλοκή τους στις μίζες, απάντησε απλώς ότι «δεν ενδιαφέρει το λαό ποιος υπουργός θα απομακρυνθεί, αλλά να πέσει φως στην υπόθεση». Δεν είναι εύκολο βέβαια να προεξοφλείς διαγραφές, όταν κυβερνάς με πλειοψηφία δύο εδρών μόνο, όμως κάποτε οι αποστάσεις πρέπει να είναι ευκρινώς ορατές.
Χαμένοι και κερδισμένοι των πολιτικών πρωτοβουλιών
