Υπάρχουν πρωτεύουσες κρατών όπου κτίζονται παλάτια. Στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους πρώτα έκτισαν ένα παλάτι κι ύστερα γύρω του δημιουργήθηκαν οι πολιτικές οικογένειες και μια ολόκληρη πόλη. (Σημειολογικά αυτό καταδεικνύει τα πάντα).
Και είναι τέλεια τούτο το κράτος και οι πολιτικές του οικογένειες.
Όταν λέω ότι είναι τέλεια, εννοώ ότι έχουν τη σφραγίδα της εποχής τους. Και ιδίως δεν είμαι υπέρ της απόψεως να τα ανακαινίσουν!
Ας μην αγγίξουν ποτέ αυτούς τους μάρτυρες –σκουληκοφαγωμένους, μα ακόμη σώους- μίας αξέχαστης κι επικερδέστατης, για τους ολίγους, εποχής! Αν είναι δυνατόν να καταργήσει κανείς την οπερέτα!
Μάλιστα, πρόκειται περί οπερέτας!
Κοιτάξτε λοιπόν αυτό το κυρίαρχο κράτος και το πολιτικό του προσωπικό, που αποτελείται από τα μέλη ορισμένων οικογενειών κι όσους στοιχίζονται πίσω τους, αυτό το κράτος που υπάρχει χάριν των πολιτικών του οικογενειών!
(Μη φέρνετε, παρακαλώ, αντιρρήσεις. Στην Ελλάδα δεν γίνεσαι πολιτικός, γεννιέσαι πολιτικός. Είναι κληρονομικό. Κάθε πολιτικός, όταν γεννιέται, βρίσκει πραγματικά στην κούνια του ένα κόμμα, ένα υπουργείο ή μια βουλευτική έδρα κληρονομιά από τον μπαμπά του).
Αν προσέξετε, δεν συναντάτε εύκολα πολιτικό στο δρόμο μα ούτε και στη Βουλή. Στο Βόλο, στο Ηράκλειο, στην Αλεξανδρούπολη, δεν υπάρχουν πολιτικοί. Δεν υπάρχουν πουθενά! Και πώς θέλετε να γίνει αλλιώς! Μερικές οικογένειες είναι όλοι κι όλοι! Αν αφαιρέσουμε τις γυναίκες, τα παιδιά τους και τους γέρους δεν απομένουν παρά καμιά τρακοσαριά. Δεν μπορείτε να πείτε, είναι ό,τι χρειάζεται.
Και ανακύπτει το ερώτημα: Πού είναι λοιπόν οι πολιτικοί;
Γύρω από το παλάτι, υπουργοί, υφυπουργοί και διοικητές οργανισμών.
(Κι όλοι οι υπόλοιποι εκεί γύρω βρίσκονται, μα στην αναμονή).
Ας σημειώσουμε κι αυτό το καταπληκτικό γεγονός: Δεν υπάρχουν φτωχές πολιτικές οικογένειες. Πραγματικά δεν ακούς ποτέ να λένε για κανέναν “φτωχό πρωθυπουργό” ή για κανέναν “άφραγκο υπουργό”. Δεν υπάρχουν φτωχοί πρωθυπουργοί και υπουργοί για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν κι εργαζόμενοι πρωθυπουργοί ή υπουργοί. Κι η ιδέα ότι είναι κανείς φτωχός δε γεννιέται παρά μόνο σε κάποιον που βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του. Ενώ ένας πολιτικός που έρχεται στον κόσμο με τη θέση του καθορισμένη στο τάδε ή στο δείνα αξίωμα, ένας άνθρωπος του οποίου η οικογένεια έχει δεσμούς αίματος με τον ξένο παράγοντα και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα –όπως οι πολιτικοί από τζάκι- μπορεί ποτέ να φανταστεί φτωχό τον εαυτό του, όταν ζει κάτω από τον αστερισμό της μίζας, όταν έναντι εκδουλεύσεων τού παρέχεται από αεροπλάνο μέχρι φριτέζα;
Μάλιστα, είναι μια γλυκιά οπερέτα σε δύο ταμπλό: Στο ταμπλό της πολιτικής, όταν λέει παχιά, μεγάλα λόγια που δεν τα εννοεί και στο ταμπλό της συνδιαλλαγής με τα μεγαλοσυμφέροντα…
Στην καρδιά της πρωτεύουσας: Ένα παλάτι. Στην καρδιά του κράτους: Η Βουλή. Για τους γόνους των πολιτικών οικογενειών όλοι οι δρόμοι ανηφορίζουν για τη Βουλή. Κι όλοι κατηφορίζουν για το παλάτι –πιο συγκεκριμένα στην ίντριγκα και τη διαπλοκή.
Οι πολιτικές οικογένειες
