Κάποτε θα μάθουμε ποιοι τον «έφαγαν»

Ενας δημοσιογράφος με την αξία του Στέλιου Κούλογλου σίγουρα δεν θα πάει χαμένος. Χαμένη όμως είναι η δημόσια τηλεόραση, όταν εκείνοι που τη διοικούν κόβουν εκπομπές που πραγματικά ανοίγουν τα μάτια των πολιτών, ενώ αναθέτουν σε διάφορους τύπους ακριβοπληρωμένα ψυχαγωγικά προγράμματα, που στηρίζονται όλα στην ίδια συνταγή: Φέρνουμε μερικούς μπουζουκτσήδες και «τραγουδιάρες», μαζεύουμε και μερικούς «επώνυμους» που αρέσκονται να αρκουδίζουν και να χαριεντίζονται ενώπιον του φακού, και «ο χορός καλά κρατεί».
Προφανώς ζει και βασιλεύει το πνεύμα εκείνου του υπουργού
–αιωνία η μνήμη του- που είχε ανακηρύξει σε «ναούς πολιτισμού» τα σκυλάδικα.
Όταν η δημοσιογραφική έρευνα, τα τεκμηριωμένα ρεπορτάζ, θεωρείται ότι «έχουν κλείσει τον κύκλο τους», τότε ο κύκλος που επικρατεί είναι εκείνος του μηδέν. Η αποθέωση τηλεοπτικών προγραμμάτων μηδενικής αξίας.
Ελπίζω να μην αποδειχθεί μετά από μερικά χρόνια ότι ο καλός συνάδελφος θυσιάσθηκε στην ποδιά της πρεσβείας της «μεγάλης φίλης και συμμάχου χώρας», μια και πολλά από τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του είχαν ως στόχο τα κατορθώματα της κυβέρνησης Μπους, από το Ιράκ ως το Γκουαντάναμο και τις απαγωγές πολιτών ερήμην των κυβερνήσεων των χωρών τους.
Μπορεί να μη συμφωνεί κανείς πάντα με τις απόψεις ή ακόμη και με την οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπει τα πράγματα ένας συγκεκριμένος δημοσιογράφος, λειτουργός της πράγματι μάχιμης δημοσιογραφίας. Το χειρότερο όμως είναι να λιγοστεύουν οι δημοσιογράφοι με αρχές και υπόβαθρο, ιδίως από την δημόσια τηλεόραση, που την πληρώνουμε όλοι μας. Και είναι εύλογο να έχουμε την αξίωση, μια και δεν είναι κερδοσκοπικός οργανισμός, να μας προσφέρει ποιοτικότερα προγράμματα από ό,τι μας παρέχουν οι ιδιωτικοί σταθμοί.
Επιτέλους, όσοι ζητάνε πραγματική ενημέρωση, δεν δικαιούνται να έχουν και αυτοί μερικές εκπομπές, που να καλύπτουν τις απαιτήσεις τους και μάλιστα σε χρόνο προβολής που δεν είναι δα και «prime time”;
Δεν είχαμε την ψευδαίσθηση ότι η ελληνική δημόσια τηλεόραση θα γίνει BBC. Αλλά είμαστε πολλοί οι Έλληνες που προσβλέπουμε σε αυτήν με ελπίδα για κάτι καλύτερο από την αγοραία αντίληψη περί του τι «πουλάει στο πόπολο».
Κρίμα.