ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Γιώργος Οικονόμου: «Πλάθω τον δικό μου κόσμο»

γιώργος-οικονόμου-πλάθω-τον-δικό-μου-693046

Ο συγγραφέας μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ με αφορμή την παρουσίαση του νέου του βιβλίου στο Public Βόλου

Συνέντευξη στην ΕΛΕΝΑ ΝΤΑΒΛΑΜΑΝΟΥ, συγγραφέα – εκπαιδευτικό

Χειμώνας, Θεσσαλονίκη, έγκλημα και ουίσκι… χωρίς πάγο. Ο Γιώργος Οικονόμου, ένας άνθρωπος πολυτάλαντος και πολυσχιδής προσωπικότητα, κάνει το συγγραφικό του ντεμπούτο με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο «Χωρίς πάγο», από τις εκδόσεις «Κέδρος». Ένα βιβλίο με τίτλο «νουαρίστικο», ο οποίος δένει αρμονικά με το εξώφυλλο και το κλίμα του. Μια ιστορία με καταιγιστικές εξελίξεις, με πλοκή που κλιμακώνεται, για να καταλήξει σε ένα αναπάντεχο τέλος. Με αφορμή την επιτυχημένη παρουσίαση του νέου του βιβλίου στο Public του Βόλου, την περασμένη Τρίτη, ο συγγραφέας μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας με τον τίτλο «Χωρίς πάγο» από τις εκδόσεις «Κέδρος». Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία.

Ενα έγκλημα στη Θεσσαλονίκη αναστατώνει την Αστυνομική Διεύθυνση λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ο διευθυντής Ασφάλειας καλεί τον ντετέκτιβ και φίλο του Φάνη Ντούρο να εξιχνιάσει τη δολοφονία της συζύγου ενός έγκριτου δημοσιογράφου της πόλης. Ο ντετέκτιβ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει ασχοληθεί κατά κύριο λόγο με υποθέσεις απιστίας, καλείται να φέρει εις πέρας την πρώτη του ποινική υπόθεση. Υπό την πίεση του χρόνου και με συνεχείς ανατροπές φτάνει στη λύση του μυστηρίου. Χειμώνας, Θεσσαλονίκη, έγκλημα και ουίσκι… χωρίς πάγο.

Κάνατε το συγγραφικό σας ντεμπούτο με ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Πώς προέκυψε αυτό;

Ξύπνησα ένα πρωί και ξεκίνησα να γράφω, να γράφω. Μαγεύτηκα και αφοσιώθηκα πλήρως όπως κάνω εξάλλου για όλα στη ζωή μου. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα σαφώς και με ενδιαφέρουν ως αναγνώστη. Επίσης, παρακολουθώ ευρωπαϊκές σειρές και ταινίες αυτού του είδους. Μάλλον, όμως, υποσυνείδητα το «μικρόβιο» το κόλλησα από τον εξαιρετικό μου δάσκαλο και καθηγητή κ. Πέτρο Μαρτινίδη. Με την εισαγωγή μου στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. εκείνος έκανε το δικό του ντεμπούτο στην αστυνομική λογοτεχνία.

Τι μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εσάς;

Τα πάντα. Είμαι από τη φύση μου δημιουργικός. Γεννήθηκα με ένα μικρόβιο. Αντλώ τις ιστορίες από την καθημερινότητα. Πλάθω τους χαρακτήρες παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου. Τρέφομαι στο να συνομιλήσω με αγνώστους στον δρόμο. Τους προκαλώ και συνήθως έλκω καθετί περίεργο. Συνεπώς, η πηγή είναι τα βιώματα και η διαπροσωπικές σχέσεις. Παρατηρώ την πόλη. Περπατώ μέσα σε αυτήν. Αφουγκράζομαι όσα συμβαίνουν γύρω μου. Ακούω. Διαβάζω.

Η αγάπη είναι το ισχυρότερο «φονικό όπλο»;

Αν η αγάπη είναι τοξική, ναι. Γιατί μεταμορφώνεται σε φθόνο, μίσος και οργή. Μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός ανθρώπου και να καταστρέψει ζωές. Ελπίζω πως οι άνθρωποι που λειτουργούν παθολογικά να είναι λίγοι. Πιστεύω πως η αγάπη είναι ένα μη φονικό όπλο. Οταν αρχικά αγαπάς τον εαυτό σου, τον σέβεσαι. Γνωρίζεις τις αδυναμίες σου και κάνεις την αυτοκριτική σου. Αρα βελτιώνεσαι. Όταν βελτιώνεις το «εγώ» τότε νοιάζεσαι και για τον διπλανό. Τον αγαπάς. Πιστεύω στην ειλικρινή αγάπη και για αυτό τον λόγο κρατώ σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου πολλά χρόνια.

Πώς θα περιγράφατε τον ήρωα του βιβλίου σας, τον ντεντέκτιβ Φάνη Ντούρο;

Ψυχαναγκαστικό. Οξυδερκή. Φιλικό. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Εργασιομανής. Ρομαντικός. Νοσταλγικός. Προσεκτικός. Παρατηρητικός. Δεν είμαι σίγουρος αν θα τον έκανα φίλο μου. Τον ζηλεύω όμως για ένα λόγο. Είναι μανιώδης συλλέκτης βινυλίων.

Διαβάζουμε στο βιογραφικό σας: Αρχιτέκτονας, ραδιοφωνικός παραγωγός, τραγουδοποιός, συγγραφέας… Είστε μία πολυσχιδής και πολυτάλαντη προσωπικότητα… Ποια από τις ιδιότητες αυτές σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;

Η αρχιτεκτονική μού έδωσε τις βάσεις για να μπορώ να επιλύω προβλήματα. Να δίνω λύσεις στα συνθετικά δημιουργήματά μου. Μου έμαθε να σκέφτομαι σε βάθος και συγχρόνως πολυδιάστατα. Η μουσική υπάρχει στη ζωή μου από την ηλικία των πέντε ετών όταν άρχισα μαθήματα στο ωδείο. Το ραδιόφωνο αποτελεί ένα μέσο με τεράστια δυναμική. Δημιουργεί έναν ρομαντισμό. Η συγγραφή που προέκυψε σχετικά πρόσφατα στη ζωή μου, είναι ένα ατελείωτο ταξίδι. Πλάθω ιστορίες, τον δικό μου κόσμο, τους δικούς μου χαρακτήρες. Ίσως κάποιες φορές δημιουργώ έναν κόσμο που θα ήθελα να ζω και στην πραγματικότητα. Δεν μπορώ όμως να ξεχωρίσω εύκολα κάποια από τις ιδιότητές μου. Μάλλον όλες μαζί με ολοκληρώνουν ως προσωπικότητα. Τρέφουν τη δημιουργικότητά μου.

Μέσα στο βιβλίο σας διακρίνουμε την αγάπη για τη μουσική… Τι ρόλο παίζει η μουσική στη ζωή σας;

Η μουσική είναι ένα πολύ σημαντικός λόγος για να ζω. Αναπνέω μαζί της. Είναι βασικά το οξυγόνο μου. Όλη μέρα ακούω μουσική. Γράφω με μουσική. Οδηγώ με μουσική. Με ταξιδεύει. Η επαφή μου με την τραγουδοποιία είναι ίσως μια ουσιαστική κατάκτηση στη ζωή μου. Μην ξεχνάμε πως η μουσική αποτελεί μία παγκόσμια γλώσσα. Μιλά απευθείας στην ψυχή των ανθρώπων. Έτσι διεισδύει και στη δική μου ψυχή.

Υπάρχει κάποια ειδική «συνταγή» για τη συγγραφή ενός αστυνομικού βιβλίου;

Συνταγή δεν υπάρχει για τίποτα στη ζωή. Ούτε για την μαγειρική. Υπάρχει η αφοσίωση και η σκληρή δουλειά. Θα μου πείτε όμως, πως αυτό ακούγεται σαν συνταγή. Οχι. Αρχικά κάθε άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει κάποια κλίση π.χ. στην τέχνη. Δουλεύοντας σκληρά, με πίστη στις δυνάμεις του και με πάθος μπορεί να καταφέρει πολλά. Αρα, όπως και σε ένα καλό φαγητό χρειάζεται η καλή πρώτη ύλη και ο σεφ, κάπως έτσι συμβαίνει στη μουσική, στη λογοτεχνία και στις ευρύτερες τέχνες.

Ο ντεντέκτιβ Φάνης Ντούρος θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα στα επόμενα βιβλία σας;

Σαφώς. Εγινε πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Διαβάζω την επικαιρότητα που αφορά στα εγκλήματα και προσπαθώ μπω στο μυαλό του ήρωά μου, ώστε να λύσω το μυστήριο. Φυσικά, ήδη διορθώνω το δεύτερο βιβλίο και υπάρχει ο κορμός της ιστορίας για το τρίτο. Συνεπώς έπεται συνέχεια.

Το αστυνομικό μυθιστόρημα διάγει μέρες δόξας. Πού έγκειται, πιστεύετε, η αύξηση της αναγνωσιμότητας αυτού του λογοτεχνικού είδους;

Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ένα παρεξηγημένο είδος. Νομίζω πως έγινε μια στροφή από τους ίδιους τους συγγραφείς, κυρίως τους νεότερους. Το αστυνομικό μυθιστόρημα πέραν της πλοκής αποτελεί ένα όχημα για να μιλήσεις για θέματα της καθημερινότητας και της κοινωνίας. Δεν σημαίνει, λοιπόν, πως είναι ένα «ελαφρύ» λογοτεχνικό είδος. Συγχρόνως, όμως δεν είναι και «βαρύ». Διαβάζεται σχετικά εύκολα. Ο αναγνώστης γίνεται ένα με τον ήρωα του βιβλίου. Προσπαθεί, ο ίδιος, να βρεθεί στη θέση του και να επιλύσει το μυστήριο. Οταν ο δημιουργός το καταφέρνει αυτό τότε γίνεται το έργο του προσιτό προς το κοινό. Ίσως περισσότερο κατανοητό. Αρα πιο ενδιαφέρον. Δεν σημαίνει πως πάντοτε, όμως, πρέπει να υπάρχει αυτή η συνθήκη. Γιατί εκεί έγκειται η μαγεία στις τέχνες.

Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι πάντα επιτυχίες!

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου