ΕΛΛΑΔΑ

Προσφυγόπουλα στον Πειραιά ζωγραφίζουν μνήμες και όνειρα

προσφυγόπουλα-στον-πειραιά-ζωγραφίζ-263

«Είμαι μόνος εδώ. Όλη μου η οικογένεια είναι στη Συρία. Πολλές φορές κλείνω τα μάτια και νιώθω σαν να είμαι σπίτι». Ο 12χρονος Αχμάντ ζει στο λιμάνι του Πειραιά. Εκεί τις τελευταίες εβδομάδες προσφυγόπουλα παίρνουν χρώματα και ζωγραφίζουν τις μνήμες τους, τη ζωή τους και τα όνειρά τους. «Αυτό που θέλω είναι να τους δώσω φωνή, να πουν τις ιστορίες τους» λέει στο in.gr ο Αντρέ Ναντέο, δημοσιογράφος από τη Βραζιλία που έχει οργανώσει το project «I am immigrant».

Ο Αντρέ ταξίδεψε από τη μακρινή Βραζιλία στην Ελλάδα και τον τελευταίο μήνα έχει σχεδόν εγκατασταθεί στο λιμάνι του Πειραιά. Ζει μαζί με τους πρόσφυγες, κοιμάται στον καταυλισμό, τρώει το ίδιο φαγητό με αυτούς, παίζει με τα παιδιά, μιλά μαζί τους και καταγράφει τις ιστορίες τους.

«Ευχαριστώ αυτούς τους ανθρώπους για τις εμπειρίες που μου έχουν δώσει. Έφυγα από το Ρίο ντε Τζανέιρο για να έρθω σε μία δύσκολη πραγματικότητα. Κοιμάμαι στον καταυλισμό του Πειραιά πολλές μέρες. Μερικές φορές χρειάζεται να επιστρέψω στον χώρο που μένω για να οργανώσω τη δουλειά μου, για να αδειάσω το μυαλό μου και να επιστρέψω πάλι πίσω δυνατός. Νιώθω την ανάγκη συχνά να περπατήσω λίγο στο λιμάνι, να πάρω ανάσα και μερικές φορές να κλάψω έχοντας ακούσει σκληρές ιστορίες και έχοντας δει από κοντά αυτή την κατάσταση. Και ξέρετε, όλοι οι εθελοντές εδώ το κάνουν αυτό» λέει ο Αντρέ, περιγράφοντας την εμπειρία του από το λιμάνι.

Γιατί, όμως, ένας δημοσιογράφος από τη μακρινή Βραζιλία αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, αυτό της προσφυγικής κρίσης;

«Η προσφυγική κρίση πάντα τραβούσε την προσοχή μου. Κυρίως γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εκτός από κάποια ντοκιμαντέρ, δεν καλύπτουν κατά τη γνώμη μου το θέμα με τον τρόπο που θα έπρεπε. Πώς ένα τηλεοπτικό κανάλι για παράδειγμα, μπορεί να μιλήσει για την κατάσταση των προσφύγων όταν κάνει γυρίσματα λίγες ώρες σε έναν καταυλισμό; Νομίζουν ότι οι πρόσφυγες θα νιώσουν άνετα να τους πουν την ιστορία τους; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει πάρα πολλά στη ζωή τους και δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει αυτό αν δεν έρθουμε σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν».

Κάπως έτσι γεννήθηκε και η ιδέα του project, «I am Immigrant», που οργανώνει μόνος του.

«Η ιδέα ήταν να έρθω στην Ελλάδα και να ασχοληθώ με το προσφυγικό όχι μόνο σαν δημοσιογράφος, αλλά και σαν ανεξάρτητος εθελοντής. Ο Πειραιάς ήταν η καλύτερη επιλογή, καθώς η ελληνική κυβέρνηση δεν επιτρέπει την είσοδο στις δομές φιλοξενίας εάν δεν δουλεύεις για κάποια ΜΚΟ. Αυτό που κάνω είναι να βοηθάω τους πρόσφυγες και την ίδια ώρα να με εμπιστευθούν για να φτιάξω το κοινωνικό τους πορτρέτο. Όταν τους μιλάω και τους παίρνω συνέντευξη δεν εστιάζω στο να μάθω ποιος πέθανε από την οικογένειά τους, πόσο καιρό χρειάστηκαν για να μπουν σε μια βάρκα από τη Λέσβο. Η πρώτη μου ερώτηση είναι “Ποιος είσαι”. Θέλω να μάθω τι αρέσει σε αυτούς τους ανθρώπους, με τι ασχολούνταν στη χώρα τους, τις απόψεις τους για τη ζωή, τα όνειρά τους. Μετά από τρεις εβδομάδες στο λιμάνι, γνώρισα πολλούς πρόσφυγες, έπαιξα με τα παιδιά τους, έφαγα το ίδιο φαγητό με αυτούς, χρησιμοποίησα το μπάνιο τους. Άρχισαν έτσι να συνειδητοποιούν ότι ζω στις ίδιες συνθήκες με αυτούς. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Και έτσι με εμπιστεύτηκαν για να μου πουν τις ιστορίες τους,.

»Το πρότζεκτ μου “I am immigrant” είναι ακριβώς αυτή η ιδέα: να φτιάξω το κοινωνικό πορτρέτο αυτών των ανθρώπων και να «μοιράσω» το περιεχόμενο αυτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέσω της ιστοσελίδας μου (www.imimmigrant.com) που θα είναι έτοιμη μέσα στην εβδομάδα. Το όνειρό μου είναι να δημιουργήσω ένα portal για μετανάστες που θα συγκεντρώνει ειδήσεις και πληροφορίες».

Στο πλαίσιο του project αυτού, ο Αντρέ κάνει και δραστηριότητες μαζί με τα παιδιά, κυρίως ζωγραφική και ποδόσφαιρο. «Δέκα ημέρες πριν έρθω στην Ελλάδα ένας φίλος μου πρότεινε να φωτογραφίσω τις ζωγραφιές των παιδιών για μια μελλοντική έκθεση. Έτσι δημιουργήθηκε το Drawfugees (Drawing + Refugees). Αυτή η ιδέα είναι μόνο ένα μέρος του όλου project και λειτουργεί ως μεγάφωνο για να ακουστούν τα όνειρα, οι φόβοι και οι προσδοκίες των παιδιών. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι πάντα ζητάω την άδεια των γονιών τους. Τις περισσότερες φορές είχα την πολύτιμη βοήθεια ενός πρόσφυγα από το Μαρόκο, του Morad Changae, που με βοήθησε με τις μεταφράσεις, καθώς μιλά καλά ισπανικά».

Κική Μαργαρίτη

Newsroom ΔΟΛ

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου