Στην υπόθεση Θεοχαρόπουλου της ΔΗΜΑΡ το μεμπτό δεν είναι ότι αποφάσισε να πει «ναι» στη συμφωνία των Πρεσπών.
Προφανώς τη μελέτησε και την ξαναμελέτησε χαραμίζοντας μερόβραδα και κατόπιν ωρίμου σκέψεως τη βρήκε σωστή. Δικαίωμά του. Το μεμπτό είναι ότι βγαίνοντας εκτός γραμμής του ΚΙΝΑΛ αντί να αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες, σήκωσε το δάχτυλο και δείχνει «ενόχους», μιλώντας για πιέσεις που του ασκήθηκαν και ανταλλάγματα. Σε κάθε περίπτωση, καλύτερα που τα πράγματα ήρθαν έτσι.
Η ΔΗΜΑΡ ήταν «βαρίδι» για το ΚΙΝΑΛ. Δεν εκτίμησε ότι οφείλει στο ΠΑΣΟΚ αρχικά και στο ΚΙΝΑΛ μετέπειτα το γεγονός ότι υφίσταται ακόμα και δεν σβήστηκε από τον πολιτικό χάρτη.
Ας πορευτεί τώρα μόνη της η ΔΗΜΑΡ ως κόμμα και ας μετρήσει δυνάμεις, τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, όσο και σε αυτοδιοικητικό. Ενδεχομένως να βγει και κερδισμένη. Αλλωστε ο ιδρυτής της δεν έχασε από τις αναδιπλώσεις του.
Σήμερα είναι υπουργός…
Β.ΚΑΡ.
