Στη δίνη της ανεργίας επινόησε να βγάζει το χαρτζιλίκι βοηθώντας στα ψώνια, στην πληρωμή λογαριασμών και ό,τι άλλο
«Μεροκάματο;», απάντησε έκπληκτος με ερώτηση, όταν τον ρωτήσαμε πότε έκανε το τελευταίο. Δεν βρήκε τίποτε, παρά τις προσπάθειές του για οποιαδήποτε δουλειά, από υπάλληλος μέχρι λαντζέρης. Δύο χρόνια πάνε τώρα που έπεσε στη δίνη της ανεργίας. Οι προσπάθειές του μάταιες, η απόγνωσή του έκδηλη. Και όμως στα 45 του χρόνια δεν το έβαλε κάτω. Ακολούθησε το επάγγελμα που επινόησε η κρίση. Του ανθρώπου για όλα τα θελήματα…
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βάσω Σαμακοβλή
Οταν βρέθηκε να κάθεται σπίτι, παρά τη θέλησή του, έχοντας αφήσει σε κάθε επιχείρηση που θα μπορούσε να εργαστεί το βιογραφικό του και αναμένοντας απάντηση για δουλειά που δεν ερχόταν, ο Δημήτρης Λ. κάτοικος στο κέντρο του Βόλου, στην περιοχή της πλατείας Ελευθερίας, ξεκίνησε να βοηθά δύο-τρεις ηλικιωμένες μοναχικές γυναίκες στη γειτονιά του. Μία για τα ψώνια τους, μία για τα φάρμακα, την άλλη για να τρέξει να πληρώσει τους λογαριασμούς τους. «Ενοιωθα να σκουριάζω…», λέει. «Δεν μπορούσα να κάθομαι άπραγος. Ποτέ δεν είχα καθίσει, πάντα εργαζόμουνα. Μέχρι που ξεκίνησαν τα παρατράγουδα της κρίσης».
Τότε σκέφτηκε ότι θα μπορούσε κάνοντας τα καθημερινά θελήματα να βγάζει έστω το χαρτζιλίκι. Οι δυο-τρεις γυναίκες που βοηθούσε στα ψώνια και στους λογαριασμούς ήταν η αρχή, ώστε από στόμα σε στόμα οποιοσδήποτε άλλος μοναχικός άνθρωπος ή οικογενειάρχης, να μάθει ότι υπάρχει στο Βόλο ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Την ίδια στιγμή, άρχισε να διανείμει σε σπίτια καρτούλες, ενημερώνοντας για την προσφερόμενη υπηρεσία. Εξυπηρετήσεις «Ο Δημήτρης», από 2 ευρώ, ψώνια, λογαριασμοί, φάρμακα και ό,τι άλλο χρειάζεστε, αναγράφει η κάρτα, που συνοδεύεται από τα τηλέφωνά του.
Ανοιχτές «κεραίες»
Από την αγωνία του να εργαστεί δεν έμεινε στο σπίτι να περιμένει τηλέφωνο. Είναι όλο το πρωινό, τις καθημερινές, στο δρόμο έχοντας τις «κεραίες» του ανοιχτές για να …πιάσει όποιον χρειαστεί βοήθεια. Οπως προ ημερών, όταν στο φούρνο της γειτονιάς του άκουσε δύο γυναίκες να συνομιλούν και η μία να λέει στη δεύτερη ότι χρειαζόταν να μεταφέρει έξι σακούλες με ψώνια από το σούπερ μάρκετ και σκεφτόταν πώς, αφού ο γιος της είχε δουλειά και δεν μπορούσε να την εξυπηρετήσει. «Μπορώ να το κάνω εγώ», είπε χαμογελαστός ο Δημήτρης που παρενέβη, συστήθηκε και έδωσε την κάρτα του.
Βέβαια, δεν είναι τόσο εύκολο να προσεγγίσει ανθρώπους και σπίτια, ειδικά σε καιρούς μεγάλης καχυποψίας και φοβίας. Για αυτό πηγαίνει από τον ένα γνωστό στον επόμενο, ενώ με όσα μοναχικά άτομα πρόκειται να συνεργαστεί για να τους κάνει τα θελήματα, πίνει πρώτα ένα καφεδάκι για να γνωριστούν. Από μια πρώτη συνομιλία καταλαβαίνουν ότι μπορούν να τον εμπιστευθούν, διαπιστώνοντας τους καλούς τρόπους και την ευγένειά του. «Πρέπει να σε γνωρίσει, να σε εμπιστευτεί. Δεν σου δίνει με ευκολία ένα ποσό 300 ευρώ για παράδειγμα για να του πληρώσεις τρεις λογαριασμούς», εξηγεί ο ίδιος.
«Κάνω ό,τι υπάρχει», μας είπε ο Δημήτρης. Προχθές ανέλαβε να μεταφέρει σε εταιρία κούριερ τους φακέλους ενός γείτονά του. Βρήκε, όμως, και κάτι ακόμα. Κάθε πρωί βγάζει στο πεζοδρόμιο το εμπόρευμα ενός καταστήματος και το μεσημέρι ή το απόγευμα, ανάλογα πότε κλείνει, επιστρέφει για να το τακτοποιήσει στο εσωτερικό του. Η ιδιοκτήτρια έχει πρόβλημα με τη μέση της και δεν μπορούσε να μετακινεί καθημερινά τα εμπορεύματα. Εκείνος το πληροφορήθηκε και προσφέρθηκε να βοηθήσει για το χαρτζιλίκι, αρπάζοντας και αυτή την ευκαιρία.
Με ένα ποδήλατο
Τις διευκολύνσεις θα τις κάνει με ένα ποδήλατο. Χρησιμοποιεί το πιο οικονομικό όχημα. Δεν μπορεί να σπαταλήσει τίποτε, καθώς τα οικονομικά του έχουν πιεστεί πάρα πολύ, κλονίζοντας σοβαρά τελευταία την προσωπική του ζωή.
Από τη Θεσσαλονίκη, όπου εργαζόταν σε εταιρία σεκιούριτι και στη συνέχεια ως υπάλληλος σε πολλά σούπερ μάρκετ, εγκαταστάθηκε στο Βόλο το 1999. Η δουλειά του συνεχίστηκε στο Βόλο ως υπάλληλος σε μάρκετ, όταν πριν από δύο χρόνια απολύθηκε, στο πλαίσιο μείωσης του προσωπικού, φαινόμενο που σαρώνει κάθε επιχείρηση.
«Εκανα οποιαδήποτε δουλειά μπορείτε να φανταστείτε. Από λάντζα σε τσιπουράδικο μέχρι μεταφορές. Το τελευταίο μεροκάματο; Ενα χρόνο τώρα. Οσες πόρτες και να χτύπησα τίποτα. Σε μάρκετ, μεταφορικές, κατασκευές, παντού έχω καταθέσει βιογραφικό. Μπορώ να κάνω οποιαδήποτε δουλειά. Όμως, δεν βγαίνει τίποτε. Κλυδωνιστήκαμε πάρα πολύ στο σπίτι μας», αναφέρει ο Δημήτρης.
«Ημουνα έτοιμος να πέσω σε κατάθλιψη. Ξέρετε, σε πιάνει γλυκά… Νομίζεις ότι σου αρέσει η μοναξιά, κλείνεις τα παράθυρα, κάθεσαι μόνος. Δεν το καταλαβαίνεις πως σε πιάνει και απομονώνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτε πιο απελπιστικό για έναν άντρα να μην έχει ένα ευρώ στην τσέπη του. Δεν γινόταν αλλιώς, κάτι έπρεπε να σκεφτώ. Τουλάχιστον τώρα είμαι ικανοποιημένος ότι κάτι κάνω. Εστω και τα θελήματα. Δεν μένω με σταυρωμένα χέρια. Και βεβαίως συνεχίζω να ψάχνω οτιδήποτε. Συνεχίζω και χτυπάω πόρτες για δουλειά. Αφήνω βιογραφικά. Περιμένω.»
Αν δείτε στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι σας την κάρτα «Εξυπηρετήσεις ο Δημήτρης» μην την πετάξετε. Ισως χρειαστεί κάπου να σας βοηθήσει.
