Η τέταρτη φορά που βρέθηκε ως μέλος της ιατρικής ομάδας της ελληνικής αποστολής σε Παραολυμπιακούς Αγώνες για τον Γιάννη Μάκο, ήταν τελείως διαφορετική.
Ρεπορτάζ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ
Ο 45χρονος φυσικοθεραπευτής και μοναδικός Βολιώτης, που έδωσε το παρών στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι οποίοι διεξήχθησαν από τις 24 Αυγούστου ως τις 5 Σεπτεμβρίου, ήξερε εκ των προτέρων ότι αυτή η διοργάνωση δε θα μοιάζει με τις άλλες λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, βιώνοντας από κοντά το μεγάλο αυτό αθλητικό γεγονός με τους περιορισμούς που υπήρχαν εξαιτίας των υγειονομικών πρωτοκόλλων, σίγουρα του κακοφάνηκε, όπως τονίζει και ο ίδιος στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, χαρακτηρίζοντας μάλιστα αστείο το γεγονός να χαιρετούν όλοι τους άδειες κερκίδες στο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο.
Συγκεκριμένα ο Γιάννης Μάκος αναφέρει: «Οι καινούργιες εντυπώσεις είχαν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες λόγω της πανδημίας, τις οποίες γνωρίζαμε από πριν, αλλά τις αντιμετωπίσαμε εκεί. Για κάποιους που είχαν ζήσει άλλους αγώνες και είχαν μία εμπειρία, ήταν τελείως διαφορετικά.
Τα γήπεδα ήταν χωρίς κόσμο και απαγορευόταν να βγεις έξω στην πόλη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυτή η αίσθηση της αλληλεπίδρασης. Ήταν όλοι με μάσκες και επιβλήθηκαν πολύ αυστηρά πρωτόκολλα.
Είχαμε δύο εφαρμογές στο κινητό μας, η μία τύπου gps, με την οποία ήξεραν ανά πάσα στιγμή πού ήμασταν, και η άλλη, για να κάνουμε θερμομέτρηση και να αναφέρουμε τυχόν ύποπτα συμπτώματα. Μαζί μ’ αυτά, έπρεπε να κάνουμε κάθε μέρα κι ένα τεστ PCR. Όλ’ αυτά μας κακοφαίνονταν, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά.
Και στο Ολυμπιακό Στάδιο, που έχει χωρητικότητα 90.000 θέσεων, ήταν πολύ αστείο να ακούς από τα μεγάφωνα το «Greece», να μπαίνεις στον στίβο και να χαιρετάς άδειες κερκίδες».
Για την οργάνωση των αγώνων σχολιάζει: «Ήταν αγώνες, που ίσως μόνο οι Ιάπωνες θα μπορούσαν να διοργανώσουν λόγω αυτής της τυπολατρίας και της οργάνωσης που έχουν. Ήταν πολύ τυπικοί σε όλα τους. Από το αεροδρόμιο κιόλας μας απομόνωσαν και φύγαμε … σα φυγαδευμένοι από ένα τέρμιναλ, κάνοντας εξετάσεις, πριν μπούμε στο Ολυμπιακό Χωριό. Ακόμη και τα πούλμαν δεν άφηναν να είναι γεμάτα. Οι Ιάπωνες δίνουν μεγάλη σημασία στην καθαριότητα, εξάλλου όλα είναι πεντακάθαρα, και πολύ ευγενικοί. Όλοι οι Ασιάτες είναι της προσφοράς».
Για τον διαρκή φόβο να προκύψει κάποιο κρούσμα:
«Δε δημιουργήθηκαν προβλήματα, καθώς είχαμε κάνει και εμείς είχαμε κάνει μία φοβερή προετοιμασία όσον αφορά τον covid με συνεχείς ενημερώσεις και παρατηρήσεις στα παιδιά. Ο μόνος φόβος ήταν μήπως κολλήσει κάποιος και βγει όλη η ομάδα σε καραντίνα. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, αν είχαμε έστω κι ένα κρούσμα».
Για την αγωνιστική παρουσία της Ελλάδας: «Είχαμε 11 μετάλλια με 44 αθλητές, ενώ στο Ρίο είχαμε 13 μετάλλια με 69 αθλητές. Θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε κι άλλα μετάλλια, καθώς είχαμε και επτά τέταρτες θέσεις. Καταταγήκαμε 51οι σε σύνολο 160 χωρών».
Για το αν έζησε εντονότερα κάποιες μεγάλες επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών: «Επειδή ήμουν επικεφαλής της ομάδας των φυσικοθεραπευτών, έβγαζα το πρόγραμμα. Οπότε, προσπαθούσα να πάω εκεί, όπου είχαμε μεγάλες πιθανότητες για κάποιο μετάλλιο, για να ζήσω λίγο την ένταση του αγώνα και την ανδρεναλίνη. Όμως, το πιο έντονο και συγκλονιστικό ήταν το μετάλλιο που πήραν ο Γκαβέλας με τον Γκαραγκάνη στα 100 μέτρα. Για να συγχρονιστούν ένας τυφλός αθλητής και ένας με κανονική όραση θέλει φοβερή δουλειά στην προπόνηση, ενώ πρέπει να τερματίσει πρώτος ο τυφλός αθλητής. Ο χρόνος του Γκαβέλα ήταν 10.82 και χαριτολογώντας τον ρωτούσαμε μετά «αν έβλεπες, τι χρόνο θα έκανες;». Ο Γκαβέλας είναι 21 ετών, αλλά από τα 12 του δε βλέπει. Πήραμε μεγάλη χαρά, γιατί ήταν το μοναδικό χρυσό και ακούσαμε τον εθνικό ύμνο».
Για τον δικό του ρόλο: «Προσπαθούσα να περνάω από όλα τα παιδιά, γιατί ήμουν επικεφαλής της ομάδας των φυσικοθεραπευτών και οι αθλητές ήθελαν να έχουν τη δική μου κάλυψη. Στην ξιφασκία με τον Πάνο Τριανταφύλλου έζησα πάλι από κοντά την προσπάθειά του, που κατέληξε στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Ασχολήθηκα και με το κολύμπι αυτή τη φορά και ειδικά με τον Τσαπατάκη, τον Μιχαλεντζάκη και τη Σταματοπούλου, που επίσης πήραν χάλκινα μετάλλια.Επειδή ήμασταν πέντε άτομα στο team των φυσικοθεραπευτών (σ.σ. Μάκος Ιωάννης, Κοντοδήμος Γρηγόριος, Γκούντας Γεώργιος, Καραβυράκη Μαρκέλλα, Γραμματικός Γεώργιος), έγινε μία καλή διαχείριση και των τραυματισμών και των αθλητικών γεγονότων.
Υπήρξε ένα πρόβλημα με τον κολυμβητή Χαράλαμπο Ταϊγανίδη, που είχε ένα κάταγμα στην πηχεοκαρπική και δε θα μπορούσε καν να αγωνιστεί, αλλά πηγαίναμε μαζί κάθε μέρα στην πολυκλινική του ολυμπιακού χωριού κι εκεί κάναμε θεραπεία με ένα ακριβό μηχάνημα, που δεν το είχαμε εμείς. Έτσι τελικά αγωνίστηκε και βγήκε τέταρτος στους τελευταίους του αγώνες και μάλιστα προς τιμήν του έβγαλε και ανακοίνωση και με ευχαρίστησε προσωπικά.
Είχαμε συνεχή επαφή με τα παιδιά, γιατί όλοι ήταν παρόντες στο ολυμπιακό χωριό, εφόσον τα υγειονομικά πρωτόκολλα δε μας επέτρεπαν να βγούμε έξω. Είχαμε μία πολύ καλή συνεργασία, με χαρακτηριστικά τη σύμπνοια και την ομαδικότητα.
Για μένα ήταν πιο πολύ το θέμα της ευθύνης, επειδή έπρεπε να τους συντονίσω όλους. Βρεθήκαμε μαζί πέντε άνθρωποι, που διά ζώσης δεν είχαμε βρεθεί ποτέ».
Για κάτι συγκλονιστικό που βίωσε και σ’ αυτούς τους Αγώνες: «Σε ένα ολυμπιακό χωριό με 4.500 αθλητές, όπου και να γυρίσεις το βλέμμα σου, βλέπεις ανάπηρους να καταφέρνουν πράγματα, τα οποία ούτε που τα φαντάζεται κάποιος. Ο Αμερικανός τοξοβόλος (σ.σ. Ματ Στούτζμαν) που σημαδεύει με τα πόδια και ο Αιγύπτιος παίκτης (σ.σ. Ιμπραχίμ Χαμαντού) του πινγκ πονγκ που κρατά τη ρακέτα με το στόμα, καθώς δεν έχουν χέρια, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Φυσικά, υπάρχουν και οι κολυμβητές χωρίς χέρια που κρατιούνται από το στόμα με πετσέτα, για να κάνουν την εκκίνησή τους. Το θέμα είναι η οπτική που έχει κάποιος. Αν μπεις στη λογική να λυπηθείς ή να στεναχωρηθείς, το χάνεις. Υπάρχει και η άλλη οπτική που τους αντιμετωπίζεις σα να μη τρέχει τίποτα και τους δίνεις δύναμη και κουράγιο».
Για την υποστήριξη του ελληνικού κράτους:
«Βράβευσαν όλη την αποστολή, όταν επιστρέψαμε από τον Δήμο Αθηναίων, αλλά εγώ δεν μπόρεσα να παραβρεθώ, ενώ βράβευσαν και τους αθλητές στο προεδρικό μέγαρο. Θα μας καλέσει και η Βουλή, για να μας τιμήσει όλους.
Θεωρώ ότι είχαμε μία υποστήριξη και από το κράτος, καθώς ήρθαν στο Τόκιο οι κ.κ. Αυγενάκης και Γεραπετρίτης για δέκα μέρες, για να παρακολουθήσουν τους αγώνες. Επίσης, έδωσαν το παρών και ο πρόεδρος της Παραολυμπιακής Επιτροπής, Χρήστος Καλούδης, και η πρόεδρος της ΕΑΟΜ-ΑμεΑ, Ιωάννα Καρυοφίλη. Αυτό μας χαροποίησε, γιατί υπήρχε μία κόντρα μεταξύ τους και τώρα ήταν μονοιασμένοι.
Η μεγάλη υπόσχεση που παίρνει σάρκα και οστά είναι το αθλητικό κέντρο στη Ραφήνα, όπου θα συστεγαστούν όλα τα παραολυμπιακά αθλήματα σε έναν κοινό χώρο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό».
Για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να απολαύσει όσο ήθελε το Τόκιο λόγω της απαγόρευσης μετακινήσεων:
«Ό,τι μπορέσαμε και είδαμε ήταν μέσα από το λεωφορείο, περνώντας από τα τρία αξιοθέατα του Τόκιο, το Rainbow Bridge, το Sky Tree, το δεύτερο υψηλότερο κτήριο στον κόσμο, και το τεράστιο κτήριο που στεγάζει το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο, το οποίο φωταγωγούν κιόλας. Το Τόκιο πέρασε, αλλά έρχεται το Παρίσι στα τρία χρόνια και θα μας φανεί πολύ πιο σύντομο. Ο στόχος είναι οι χειμερινοί Παραολυμπιακοί στο Πεκίνο τον Μάρτιο του 2002. Υπάρχει πιθανότητα να πάω, αν χρειαστούν φυσικοθεραπευτή οι δύο αθλητές, που θα συμμετάσχουν».
Ο Γιάννης Μάκος με τον αργυρό Παραολυμπιονίκη Γρηγόρη Πολυχρονίδη και τη συνοδό του Κατερίνα Πατρώνη στο αγώνισμα της μπότσια
Με τον Αντώνη Τσαπατάκη, που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. πρόσθιο SB4 στην κολύμβηση
Με τον Θανάση Προδρόμου, που πήρε το αργυρό στο μήκος
Με τον Στράτο Νικολαΐδη, που βγήκε τρίτος στη σφαίρα
Με τους «χρυσούς» στα 100 μέτρα Γκαβέλα και Καραγκάνη
