ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Γιώργος Φώτου: Κάτι παραπάνω από προπονητής ο Βολιώτης ομοσπονδιακός

γιώργος-φώτου-κάτι-παραπάνω-από-προπο-476095

Η Απω Ανατολή φαίνεται να του ταιριάζει. Εκεί έκανε τον πρώτο του Ολυμπιακό Αγώνα πραγματικότητα το 1988 στη Σεούλ, εκεί πανηγύρισε και το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο στην κωπηλασία πλέον ως προπονητής. Ο λόγος για τον Βολιώτη ομοσπονδιακό τεχνικό Γιώργο Φώτου, που οδήγησε με τις φωνές του και τα… σφυρίγματα του τον Στέφανο Ντούσκο στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου και στο πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην κωπηλασία.

Στις 30 Ιουλίου, η Ελλάδα πανηγύριζε και μαζί με τον Ντούσκο ο προπονητής του Γιώργος Φώτου, που έβλεπε στα μάτια ενός 24χρονου παιδιού, τα όνειρα και τους κόπους μιας ζωής να παίρνουν σάρκα και οστά, ακούγοντας για πρώτη φορά τον Εθνικό μας ύμνο σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της κωπηλασίας.

Φιλοξενούμενος στα γραφεία του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ ο Βολιώτης προπονητής και ομοσπονδιακός από το 2017 και πλέον μίλησε για την επιτυχία, σαν να ξεκινά κουπί.

Στο μυαλό του, όχι το Παρίσι και οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2024, αλλά οι μικρές εθνικές ομάδες και οι υποχρεώσεις που έρχονται: «Αρχικά έχουμε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων 19-22 ετών, που θα έχουμε στην Πολωνία στις 6-7 Σεπτεμβρίου κι από εκεί πάμε στο Μόναχο στις 9-10 Οκτωβρίου, για το Πανευρωπαϊκό Εφήβων-Νεανίδων. Σήμερα ξεκινά και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων Νεανίδων στη Φιλιππούπολη, αλλά πήρα άδεια από τον αρχίπροπονητή και δεν θα πάω για να ξεκουραστώ. Εκεί θα συμμετάσχουν και δύο δικά μας παιδιά, ο Παπαδόπουλος με τον Αδάμ του ΟΕΑ-ΝΑΒ. Νωρίτερα έχουμε και τα time trial για να στελεχώσουμε πάλι τις μικρές εθνικές ομάδες».

Για το αν προλαβαίνει να… κοιμηθεί και να ξεκουραστεί απάντησε: «Σχεδόν ένα μήνα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες έφευγα από το σπίτι στις 4 το πρωί και γύριζα στις 11 το βράδυ. Στις 5 ξυπνούσαν τα παιδιά για να πάρουν πρωινό και στις 6 ξεκινούσε η προπόνηση με την Ολυμπιακή Ομάδα και στις 7 είχαμε την προπόνηση με έφηβους και νεάνιδες. Ακολουθούσε η δεύτερη προπόνηση της Ολυμπιακής Ομάδας και η δεύτερη προπόνηση των μικρότερων. Ενδιάμεσα φτιάχναμε τις βάρκες και το απόγευμα πάλι δουλεύαμε ανά γκρουπ, κάνοντας συνολικά τρεις προπονήσεις τη μέρα».

Μέλος της Εθνικής ομάδας επίσημα είναι τα τελευταία τέσσερα χρόνια με τον ίδιο να αναφέρει: «Τον Οκτώβριο του 2017 ξεκίνησα αλλά πήγαινα κάθε Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, μιας και δεν είχα πάρει ακόμη απόσπαση. Οταν επέστρεψε ο Τζιάννι Ποστιλιόνε στην Εθνική όλοι οι προπονητές έφυγαν και έτσι πλέον είμαι εγώ και ο Δημήτρης Πέτρου».

Για τον χρυσό Ολυμπιονίκη Στέφανο Ντούσκο, ο Γιώργος Φώτου δεν κρύβει τα λόγια του:

«Με τον Ντούσκο ξεκινήσαμε τις προπονήσεις το 2018, μετά τον ανέλαβε ο Κώστας Κοντομανώλης και από φέτος είναι και πάλι υπό την καθοδήγηση μου. Ο Στέφανος ήταν αποφασισμένος να πάρει μετάλλιο. Στο Ολυμπιακό χωριό μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Παρότι είναι ένα παιδί που αγχώνεται στους αγώνες γενικά εκεί δεν είχε καθόλου. Ήταν τέρας ψυχραιμίας. Μου είπε μία μέρα πριν: «Κύριε Γιώργο, αύριο θα πάρω το πρώτο μετάλλιο» και του απάντησα: «Αγόρι μου, με μυαλό. Ολα τα μετάλλια είναι μέσα στις δυνατότητες σου. Μην αγχώνεσαι» και μου απάντησε: «Δεν είμαι καθόλου αγχωμένος. Θα μπω και θα τους πιώ το αίμα». Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η τακτική του, γιατί ξέραμε πως δεν μπορεί να κερδίσει τους άλλους δύο, που ήταν ήδη Ολυμπιονίκες.

Περιμέναμε το χάλκινο ή την τέταρτη θέση. Επαιξαν κι άλλα πράγματα ρόλο, όπως ο καιρός, γιατί ο Στέφανος είναι πιο ελαφρύς αθλητής σε σχέση με τους άλλους. Μας ευνοούσε ο πλάγιος πρίμα καιρός, όπως είχε και στον τελικό. Στα 1000 μέτρα ήταν 4ος και από εκεί και μετά τους κέρδισε κατά κράτος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη και υπέρτατη χαρά. Ηταν η πρώτη φορά που η ελληνική κωπηλασία επιστρέφει με χρυσό μετάλλιο. Ο Στέφανος τώρα αρχίζει και μαθαίνει τη βάρκα του. Εχει μόνο 1,5 χρόνο στο σκιφ».

Για το αν ο ένας χρόνος που δεν έγιναν οι αγώνες στο Τόκιο ευνόησε την ομάδα: «Σίγουρα. Ολη την ομάδα την ευνόησε αυτό γιατί εμείς εκτός από 1,5 μήνα που μείναμε εκτός νερού, όλους τους υπόλοιπους μήνες κάναμε κανονικά προπόνηση σε σχέση με άλλες ομάδες πχ της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας που έπεσαν μετά από πέντε μήνες στο νερό, λόγω της κατάστασης με τον κορονοϊό. Εμείς είχαμε δώσει βέβαια και σε κάθε αθλητή κωπηλατοεργόμετρο και ποδήλατο στο σπίτι τους και κάθε μέρα κάναμε προπόνηση online, απλά δεν είχαν το νερό και τους αγώνες».

Για τις συνθήκες στο Τόκιο: «Ωραίες οι εγκαταστάσεις, ωραίες οι συνθήκες και οι άνθρωποι πολύ ευγενικοί αλλά βρισκόμασταν απομονωμένοι λόγω covid. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε από το Ολυμπιακό χωριό. Αυτά που είδαμε ήταν μόνο από το αεροπλάνο και με το λεωφορείο μέχρι να φτάσουμε στο κωπηλατοδρόμιο, που κάναμε μια απόσταση 25 λεπτών. Το φαγητό στο Ολυμπιακό χωριό ήταν εξαιρετικό αλλά στην προετοιμασία οι μερίδες ήταν μικρές, μπορώ να πω. Πεινούσαμε. Μου έκανε εντύπωση η καθαριότητα. Σε ένα 15όροφο κτίριο με Πορτογάλους, Κροάτες, Αιγύπτιους και Κύπριους υπήρχε προσωπικό με 25 καθαριστές. Η δική μας αποστολή ήταν μόνο έξι ατόμων, εγώ, ο αρχιπροπονητής, οι τέσσερις αθλητές και μετά ενσωματώθηκε και ο γιατρός μαζί μας, που έμεινε τις μισές ημέρες. Υπήρχαν και 4 φυσικοθεραπευτές οι οποίοι όμως ήταν για όλη την Ελληνική αποστολή και την Ολυμπιακή ομάδα.

Εγώ έφυγα με εφτά βαλίτσες. Πέραν από τις δύο με τα ρούχα μου, είχα σε άλλη τα φάρμακα, σε άλλη τα επιθέματα και τον μηχανισμό παγοθεραπείας για τα παιδιά και άλλες με εργαλεία, κάτι που άλλες χώρες το βλέπουν και απορούν. Πως μπορεί ένας προπονητής να κάνει τα πάντα πριν και μετά τον αγώνα. Εμείς στην κωπηλασία στην Ελλάδα αυτό κάνουμε. Πάντα έτσι κάνουμε. Πρέπει να φτιάχνουμε και τις βάρκες μας».

Για το αν θα μπορούσαμε να έχουμε άλλο ένα μετάλλιο βάσει επίδοσης των κοριτσιών Κυρίδου-Μπούρμπου: «Δύσκολα. Τα κορίτσια τα υπολογίζαμε μέσα στην 8άδα και στις θέσεις 7-8. Με την κούρσα που έκαναν και βγήκαν 5ες ξεπέρασαν και τον εαυτό τους. Οι χρόνοι τους ήταν για τις θέσεις 7-8. Δύο μήνες νωρίτερα, η Μπούρμπου είχε τραυματισμό στα πλευρά. Επί δύο μήνες έκανε μόνο ποδήλατο. Δεν μπήκε καθόλου στο νερό. Αυτό που έκαναν ήταν άθλος. Εκαναν ένα χρόνο απίστευτο στα ημιτελικά και εκεί τα έδωσαν όλα, κάνοντας και το ρεκόρ.

Αυτό που με στεναχώρησε είναι πως δεν μπορούσαμε να ακολουθούμε και να καθοδηγούμε τα πληρώματα μας με το ποδήλατο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο μέτρο, παρά στα τελευταία 150 μέτρα. Δεν μας άφηναν να περάσουμε. Εκεί τα έδινα όλα με σφύριγμα και φωνή. Η ένταση εκείνης της κούρσας ήταν φοβερή».

Στην αγκαλιά της μητέρας του Μαρίτσας, όταν δέχθηκε θερμή υποδοχή ακόμη και με καπνογόνα στη Νέα Ιωνία

Ρεπορτάζ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΤΤΑΣ

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου