Οι λέξεις και τα συναισθήματα που δεν πρέπει να κρατήσουμε μέσα μας
Πολλές οι φορές, οι εμπειρίες και οι κάθε είδους δυσκολίες στην καθημερινότητα της ζωής δημιουργούν την πλάνη ότι μπορεί να αντεπεξέλθεις σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Πραγματικά είχα δοκιμάσει αρκετές φορές αυτή την ικανότητά μου σε πολλές διαφορετικές συνθήκες. Είχα καταφέρει να λειτουργήσω σε στιγμές πολύ μεγάλης πίεσης, σε στιγμές ματαίωσης, στενοχώριας και σε στιγμές μεγάλου εκνευρισμού. Δεν είχα βρει όμως ποτέ μου το πρόβλημα της απώλειας. Κάθε χρόνο στις 8 Ιουνίου, την ημέρα που ο πατέρας μου μας «άφησε», δυσκολεύομαι πολύ να ξεφύγω και να βάλω το μυαλό σε άλλη λειτουργία για να σκεφτεί κάτι άλλο, πέρα από το, δύσκολο αποχαιρετισμό.
Ηταν στο τέλος περίπου του 2013, όταν οι απώλειες συγγενικών προσώπων με προβλημάτισαν και με έβαλαν να συλλογιστώ με ενσυναίσθηση ότι ο χρόνος του, 78χρονου τότε, πατέρα μου δεν θα ήταν ανεξάντλητος. Αυτή η σκέψη με οδήγησε να αντιληφθώ ότι θα έπρεπε να βάλω στόχο να περάσω όσο το δυνατόν περισσότερες ποιοτικές στιγμές μαζί του. Οι άντρες δυσκολευόμαστε πολύ να πούμε «σ’ αγαπώ» στους γονείς μας, ιδιαίτερα μετά την εφηβεία. Μετά από αυτά τα γεγονότα κάθε φορά την επικοινωνία με τον πατέρα μου τη ζούσα σαν να ήταν η τελευταία. Και κάθε μου αποχαιρετισμός είχε μια αγκαλιά, ένα «σ’ αγαπάω πολύ μπαμπά».
Ιδιαίτερα μετά την επιστροφή μου από τη Σουηδία επιδίωκα να περνώ περισσότερο χρόνο με τους γονείς μου, προσκολλημένος στον πατέρα μου, για να τον βάλω στις κουβέντες μας να μου διηγηθεί όσο το δυνατόν περισσότερες ιστορίες από την αρχή της ζωής του μέχρι τον καιρό των δικών μου πρώτων αναμνήσεων. Το ένιωθα σαν ανάγκη να μπορέσω να του μιλήσω, με την ελάχιστη φόρτιση και να εξομολογηθώ στο πρόσωπο που αποτελούσε το πρωταρχικό και μεγαλύτερο πρότυπο της ζωής μου. Δεν ήταν μια κίνηση που απέρρεε από την αμφιβολία μου για το αν ένιωθε όσα ένιωθα στη διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών της ζωής μας, αλλά επειδή δεν ήθελα να ξημερώσει η ημέρα που δεν θα μπορώ να επικοινωνήσω μαζί του και θα έπρεπε να συνεχίσω να ζω με την απορία σχετικά με το αν τον είχα κάνει να νιώσει το πόσο τυχερός ήμουν που ήταν πατέρας μου.
Η ημέρα απώλειας του πατέρα μου στη ζωή ξημέρωσε νωρίς στις 8 Ιουνίου 2016. Ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να εκφραστώ για αυτή τη νέα συνθήκη της ζωής μου. Η ημέρα αυτή όμως με βρήκε γαλήνιο μπροστά του, χωρίς απολύτως καμία ανάγκη να του μιλήσω για όσα ήθελα να του έχω πει. Είναι σίγουρο, ότι θα έδινα τα πάντα για να έχω την ευκαιρία για ένα ακόμη «σ’ αγαπάω μπαμπά» και κυρίως για να μην είχε ζήσει τον τελευταίο μήνα της ζωής του χτυπημένος από το ατύχημα, το οποίο και επιτάχυνε την πορεία της εκδημίας του.
Τώρα είμαι σίγουρος ότι ο χρόνος δεν ήταν και δεν θα ήταν ποτέ αρκετός. Μικρότερος είχα κάνει πολλές φορές το λάθος να συμπεριφερθώ με την άνεση της επόμενης φοράς. Αφηνα να εκδηλωθεί η διαφωνία, έμπλεκα άσχημα με τη ρουτίνα, έδινα σημασία στα μικρά και έχανα από το οπτικό μου πεδίο τα μεγάλα. Τώρα που το αναλογίζομαι είναι σημαντικό ότι εκείνη την ημέρα ήμουν χωρίς βαρίδια, δηλαδή χωρίς να έχουν μείνει μέσα μου λόγια, που θα ήθελα να έχουν ειπωθεί και πράξεις, που θα ήθελα να έχουν γίνει.
Κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε αλάνθαστος. Σήμερα όμως που δεν ζει μπορώ με βεβαιότητα να συμπεράνω ότι με έφερε στον κόσμο και με μεγάλωσε ένας πατέρας – δώρο. Και «σε βλέπω» πατέρα κάθε φορά που πηγαίνω στη μητέρα να κάθεσαι στην καρέκλα κάτω από τη λεμονιά και να περιποιείσαι τα καναρίνια σου. Παρατηρώ τις επιδέξιες κινήσεις των χεριών σου, άλλωστε πάντα σε θαύμαζα για την ικανότητά σου να είσαι αυτάρκης σε κάθε τεχνικό ζήτημα νιώθοντας πόσο δύσκολο θα είναι να σου μοιάσω σε αυτόν τον τομέα.
Αυτή την ημέρα, μπαμπά, σκέφτομαι έντονα εκείνη την τελευταία μας βόλτα για τσιπουράκι. Βέβαια τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν η τελευταία. Αυτή την ημέρα, μπαμπά, μου λείπεις πολύ. Προτιμώ να σκέφτομαι πως μέσα από τη σκέψη μας συνεχίζεις να είσαι ανάμεσά μας. Πως ό,τι έμεινε από εσένα, δεν είναι μια φωτογραφία σου ή, ακόμα χειρότερα, ένα όνομα λαξευμένο σε μια μαρμάρινη επιφάνεια. Γιατί, για εμένα, δεν είσαι εκεί. Ποτέ δεν ήσουν. Εκεί είναι οι ξεχασμένοι…
Ελπίζω αυτό μου το σημείωμα να σε «φτάσει» και να γίνει άλλη μια ανάμνηση από το «μαζί» μας.
Σε ευχαριστώ, που έστω κι έτσι, μου έμαθες πως το μόνο που κρατά για πάντα είναι η αγάπη του γονιού, η στοργή, η εμπιστοσύνη και το αίσθημα ασφάλειας που εμπνέει ένας πατέρας στα παιδιά του. Σε ευχαριστώ για όλα και συγγνώμη, ξανά, για όλες εκείνες τις φορές, που φέρθηκα παιδιάστικα απέναντί σου. Χαίρομαι, γιατί όλες εκείνες τις φορές που ήμουν «παιδί» εσύ ήσουν πάντα ο μπαμπάς μου. Μακάρι να υπάρξω ένας τέτοιος πατέρας για τα παιδιά μου.
Καλή αντάμωση, πατέρα…
