Τη δική τους πορεία έχουν χαράξει δύο συνομήλικες Βολιώτισσες, η Κατερίνα Τσάγγαρη και η Χριστίνα Χατζηγιαννίδου, καταφέρνοντας μέσα από το τρέξιμο να διακρίνονται σχεδόν κάθε Κυριακή σε αγώνες δρόμου.
Συνέντευξη στον ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΤΤΑ
Μέλη του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Βόλου τα τελευταία χρόνια και με υποστηρικτή – προπονητή τον Γιώργο Λίταινα, οι 38χρονες σήμερα Κατερίνα και Χριστίνα έχουν καταφέρει να στρέψουν πάνω τους τα φώτα με τους αγώνες που δίνουν.
Ξεχωριστή εμπειρία και για τις δύο αποτελεί η συμμετοχή στον 14ο Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης, όπου οι δύο αθλήτριες, αν και με διαφορετικά στυλ τρεξίματος σημείωσαν περίπου τον ίδιο χρόνο με ένα λεπτό διαφορά.
Από τη μία η πιο… έμπειρη Χριστίνα Χατζηγιαννίδου, η οποία είναι εκπαιδευτικός, συγκινείται όταν βλέπει μαθητές της να τρέχουν πλάι – πλάι στα στάδια του Βόλου, ενώ από την άλλη η Κατερίνα Τσάγγαρη, που παλαιότερα αγωνίζονταν στην ομάδα μπάσκετ της Νίκης Βόλου, έχει κάνει πλέον συνήθεια τη καθημερινή εξάσκηση, με την προτροπή των τριών παιδιών της, τα οποία επί της ουσίας της έδωσαν το έναυσμα…
Οι δύο 38χρονες Βολιώτισσες, έχοντας ξεχάσει πλέον την έννοια των διακοπών, μιλούν στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της ΔΕΥΤΕΡΑΣ για τα οφέλη της άσκησης και όχι μόνο.
Αρχικά η Χριστίνα Χατζηγιαννίδου ανέφερε: «Αρχικά ξεκίνησα να τρέχω στο γυμναστήριο και από εκεί στο Στάδιο. Γνώρισα τα παιδιά του ΣΔΥΒ και αυτό το κλίμα σε παρασύρει. Ενθουσιάζεσαι με τον καιρό όλο και περισσότερο γιατί σε μία εποχή που γύρω μας επικρατεί μιζέρια, όσο άσχημο κι αν ακούγεται αυτό, όσοι γυμνάζονται βελτιώνουν την ποιότητα ζωής τους. Εγώ έτρεχα στο γυμναστήριο και λίγο πιο συστηματικά από το 2015. Από το 2017 πλέον και με προπονητή τον κ. Γιώργο Λίταινα, ο οποίος μας έβαλε σε μία σειρά και χωρίς αυτόν πιστεύω δεν θα είμαστε εδώ».
Η ίδια έχοντας προετοιμαστεί νωρίτερα να τρέξει σε δύο Μαραθωνίους δεν τα κατάφερε στο τέλος τονίζοντας για την παρθενική της εν τέλει συμμετοχή: «Σε κάποια στιγμή όπως σε πολλούς, που τρέχουν μεγάλες αποστάσεις, μου ήρθε και εμένα η επιθυμία να τρέξω έναν Μαραθώνιο. Δοκίμασα μια φορά αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου γιατί αρρώστησα μία εβδομάδα πριν από τον αγώνα. Πήγα να τρέξω και στην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβριο και φθάνοντας εκεί το Σάββατο μία μέρα πριν τον αγώνα, πάλι είχα πυρετό. Τότε μου είπε η Κατερίνα «Θα έρθω να σου αλλάξω το γούρι. Θα κάνουμε μαζί την προετοιμασία» και όντως μου άλλαξε το γούρι, τρέξαμε μαζί στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης και όλα ήταν υπέροχα. Η προετοιμασία για έναν Μαραθώνιο είναι μεγάλη και είναι πολύ ωραίο να μπορείς να μοιράζεσαι και τα όνειρα σου με κάποιον άνθρωπο. Αυτό σε δένει, όπως έγινε στην περίπτωση μου με την Κατερίνα.
Βάλαμε ένα στόχο που ήθελε δουλειά. Το ονειρευτήκαμε αυτό και έπρεπε να το δουλέψουμε πολύ για να το πετύχουμε. Δεν είμαστε ούτε επαγγελματίες, ούτε έχουμε ειδικό υπόβαθρο για να πούμε ότι θα μας έβγαινε πολύ εύκολα. Ηθελε δουλειά και σωστή καθοδήγηση που την είχαμε βέβαια».
Στο ερώτημα γιατί κάποιος να επιλέξει τους αγώνες δρόμου και όχι κάτι άλλο απαντά: «Κάποτε έβλεπα ανθρώπους να τρέχουν και δεν μπορούσα να τους καταλάβω γιατί το κάνανε. Είναι ένα συναίσθημα που και κατά τη διάρκεια αλλά και μετά σε γεμίζει. Είναι σαν να σου παίρνει όλες τις αρνητικές σκέψεις και δεν λέω πως εξαφανίζονται τα προβλήματα σου, αλλά όταν τρέχεις και σκέφτεσαι αυτά που σε απασχολούν πάντα τα σκέφτεσαι πιο αισιόδοξα και σε βοηθά να βρεις λύσεις».
Αναφερόμενη στη συμπαράσταση του κόσμου προσθέτει: «Δεν νομίζω να υπάρχει σε άλλο άθλημα αυτό. Ενας από τους λόγους που ακολουθήσαμε αυτόν τον… δρόμο είναι και ο Σύλλογος και τα άτομα. Αν και θεωρείται μοναχικό σπορ, υπάρχει τέτοια αλληλοϋποστήριξη και τέτοια ενθάρρυνση. Εγώ για παράδειγμα όταν είμαι έξω με το αυτοκίνητο και δω κάποιον να τρέχει θέλω να του πω κάτι θετικό, κάτι που θα του ανεβάσει την ψυχολογία και θα συνεχίσει να το κάνει, έστω κι αν για εμένα είναι ένας άγνωστος».
Σχολιάζοντας την σχέση της με τα παιδιά τονίζει: «Είμαι εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια, και πολλά παιδιά που έχω και ασχολούνται με τον στίβο με βλέπουν για παράδειγμα στο Πανθεσσαλικό και «τρελαίνονται» και αυτό με συγκινεί, όταν καταλαβαίνουν ποια είμαι και τι κάνω εκεί. Προσπαθώ και λέω στα παιδιά πόσο ωραίο είναι να αθλούνται και να βρούνε πράγματα που τους αρέσουν. Αυτό θα τους κάνει ευτυχισμένους».
Τσάγγαρη: «Μετά την κόρη μου κι’ εγώ»
Η γεννημένη στη Νέα Ιωνία Κατερίνα Τσάγγαρη ασχολήθηκε στα εφηβικά της χρόνια, παίζοντας μπάσκετ στη γυναικεία ομάδα της Νίκης Βόλου, φθάνοντας μέχρι και τη Β’ Εθνική πριν εγκαταλείψει την ενεργό δράση, για να φορέσει και πάλι τα αθλητικά της μετά από έναν αγώνα στο Βελεστίνο. Η ίδια εξιστορεί:
«Ετρεχα από μόνη μου για 30λεπτά στο γήπεδο γιατί ήθελα να κρατώ τη φυσική μου κατάσταση. Μετά από εκεί πήγα σε έναν αγώνα στο Βελεστίνο πριν από περίπου δύο χρόνια προκειμένου να τρέξει η κόρη μου και είδα άτομα της ηλικίας μου να τρέχουν με την μπλούζα του ΣΔΥΒ και λέω «Αφού μπορούν και εκείνοι και έχουν ένα «παρεάκι» γιατί να μην μπω κι εγώ;». Μέσω του προπονητή της κόρης μου έγιναν οι συστάσεις για να γραφτώ κι εγώ στον ΣΔΥΒ. Γνώρισα διάφορα παιδιά κάναμε μαζί παρεούλες σε προπονήσεις κι από εκεί ξεκίνησα να συμμετέχω και σε αγώνες. Από εκεί μπορώ να πω πως πωρώθηκα και το έκανα πιο ζεστά.
Παλιά έπαιζα μπάσκετ στην Νίκη Βόλου από τα 12 μέχρι τα 18. Με τη δημιουργία της οικογένειας και τον ερχομό τριών παιδιών, αναγκάστηκα να σταματήσω από τον αθλητισμό. Η δική μου ψυχοθεραπεία είναι το τρέξιμο. Να φεύγω από το σπίτι, να κάνω κάτι που μου αρέσει».
Για το πως μπορεί να συνδυάζει σπίτι και … τρέξιμο μαζί; «Συνδυάζω το πρόγραμμα ανάλογα με το πρόγραμμα των παιδιών. Οταν τα παιδιά βρίσκονται σε δραστηριότητες, όπως στίβο, ζωγραφική κ.α., έχω χρόνο και για τη δική μου προπόνηση. Τα παιδιά μερικές φορές αγανακτούν γιατί μπορεί να αργήσω λίγο, δεν γίνεται πάντα να ταιριάξουν οι ώρες. Εγώ την προπόνηση μου θα την κάνω, τους έχω πει δεν υπάρχει περίπτωση να την χάσω. Τους αρέσει βέβαια όταν πηγαίνω σε μεγάλους αγώνες. Δεν το δείχνουν εύκολα αλλά το βλέπω. Ο σύζυγος από την άλλη μου λέει πως κουράζομαι και χάνω πολύ χρόνο, αλλά γενικώς σε όλους αρέσει. Δέχθηκα συγχαρητήρια από φίλους και συγγενείς μετά τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης ειδικά, γιατί ήταν κάτι καινούργιο για εμένα. Μόνο και μόνο που τα κατάφερα να τερματίσω μετά από ένα χρόνο σχεδόν και από τα 10χλμ να πάω στα 42χλμ αυτό και μόνο μου αρκεί. Για μένα είναι πολύ σημαντικό ότι έβγαλα και τα 42χλμ».
Σχετικά με τον χρόνο που χρειάζεται να προπονείται τονίζει: «Περίπου δύο ώρες την ημέρα και έξι ημέρες την εβδομάδα, αλλιώς όλη την εβδομάδα όταν είσαι σε περίοδο προετοιμασίας. Στην προετοιμασία φτάσαμε μέχρι και 90χλμ την εβδομάδα. Σε έναν Μαραθώνιο πολλά μπορούν να πάνε στραβά πριν πας. Μπορεί να προκύψουν προβλήματα με το στομάχι, με ένα τραυματισμό είναι πάρα πολλά αυτά που μπορεί να τύχουν».
Για το τί της προσφέρει το τρέξιμο: «Το τρέξιμο εκτός είναι σίγουρα μια ψυχοθεραπεία. Βρίσκεσαι έξω στη φύση, είτε ακόμη και στους δρόμους. Βγαίνεις έξω και ανοίγει το μάτι σου. Στο Μαραθώνιο περνώντας τα χωριά το ένα μετά το άλλο έβλεπες τον κόσμο να σε ενθαρρύνει και είναι απίστευτο. Ο Μαραθώνιος των 42χλμ μου μπήκε στο μυαλό πέρυσι στην Αθήνα, όταν εγώ είχα κάνει τα 10χλμ και περίμενα αυτούς που τερμάτιζαν. Ενθουσιάστηκα με τον κόσμο και ενθουσιάστηκα με τους δρομείς. Ολος ο κόσμος να τους χειροκροτεί και να τους ενθαρρύνει, ακόμη και άτομα που κουτσαίνανε ήταν εκεί να τους στηρίζει ο κόσμος. Είπα αυτό θέλω να το κάνω. Οι δυνάμεις από εκεί και πέρα είναι και θέμα προετοιμασίας».
Πλέον επόμενος μεγάλος στόχος της Κατερίνας δεν θα μπορούσε να είναι από τη συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας: «Θεωρώ πως μετά τη Θεσσαλονίκη, όπου στόχος μου ήταν να μπουν τα χιλιόμετρα στα πόδια μου, να συμμετάσχω και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Σίγουρα είναι ο πιο δύσκολος».
Αναφερόμενη στο δικό της πρότυπο αποκάλυψε ότι: «Οταν ξεκίνησα είχα ως πρότυπο την Χριστίνα και είναι κάτι που δεν το ξέρει και το αποκαλύπτω τώρα. Οταν ξεκίνησα την είχα πετύχει στο Πανθεσσαλικό και φορούσε το μπλουζάκι του ΣΔΥΒ και έλεγα πότε θα την ξαναπετύχω. Από τότε ξεκινήσαμε να προπονούμαστε μαζί και πραγματικά αυτό μόνο ο αθλητισμός μπορεί να το προσφέρει».
Οι δύο αθλήτριες δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθούν και στη στήριξη που τους παρέχει ο ΣΔΥΒ, τονίζοντας σχετικά: «Υπάρχουν άτομα και από άλλες πόλεις που λένε πως έχουμε εξαιρετικό σύλλογο στον Βόλο και θέλουν να πάρουν μεταγραφή για τον δικό μας. Ολα δουλεύουν ρολόι. Ο Κώστας Παλάντζας είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται εκεί για όλους και βοηθάει τους πάντες. Είναι ένας από τους λόγους που αρκετοί ξεκίνησαν να τρέχουν. Ολοι οι άνθρωποι του συλλόγου αγκαλιάζουν οποιονδήποτε θέλει να μπει στην παρέα του ΣΔΥΒ».
Τέλος, προτρέπουν τον κόσμο να σηκωθεί από καναπέδες και καρέκλες: «Θα παροτρύναμε τον κόσμο να αρχίσει να τρέχει για την ψυχοθεραπεία του και το σώμα του. Σε κάνει να νιώθεις όμορφα και μια ευεξία. Ολη η ένταση βγαίνει εκεί. Να ξεκινήσει ο κόσμος σιγά – σιγά και με μικρά βήματα. Να κάνει κάτι να ασχολείται, να μην κάθεται σε έναν καναπέ και σε μία καρέκλα. Ο καθένας να βρει κάτι που τον ευχαριστεί. Δεν είναι για όλους το τρέξιμο φυσικά, αλλά είναι κάτι που σίγουρα θα τον γεμίζει».
