Ηταν 1η Ιουλίου του 1997 όταν ο 16χρονος τότε Γιάννης Κλόκας, μέλος της εθνικής ομάδας ποδηλασίας και στη διάρκεια προετοιμασίας έπεσε θύμα τροχαίου ατυχήματος.
Συνέντευξη στη ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΚΟΥΝΤΕΛΙΑ
Σχεδόν ένα χρόνο ενασχόλησης με το ποδήλατο, ο φέρελπις ποδηλάτης είχε προλάβει να βρεθεί στην κορυφή της κατηγορίας του στην Ελλάδα και να έχει βάλει στόχο και τον παγκόσμιο τίτλο, όμως αρχικά το ατύχημα και στη συνέχεια η άρνηση του βολιώτικου συλλόγου του οποίου ήταν μέλος να μεταγραφεί σε ομάδα της Αθήνας τον έστειλαν εκτός δρόμου.
Πλέον στα 38, ο Γιάννης Κλόκας έχει ξεκινήσει και πάλι την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, επιδιώκοντας να βρεθεί ξανά στην κορυφή, μέσω του τριάθλου. Μπορεί το ποδήλατο να κυλούσε στο αίμα του, αλλά πλέον τόσο το κολύμπι όσο και το τρέξιμο τον έχουν κερδίσει εξίσου, κατατάσσοντας τον ανάμεσα στους ανερχόμενους τριαθλητές της χώρας.
Γεννημένος το 1981 ξεκίνησε με την ποδηλασία από το 1996 και μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο στέφθηκε πανελληνιονίκης και μέλος της εθνικής ομάδας, φθάνοντας να κερδίσει συμμετοχή και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Ωστόσο την 1η Ιουλίου του 1997 και μετά από ατύχημα οι ελπίδες έσβησαν με τον ίδιο να μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την περιπέτεια της ζωής του και την επιστροφή στη δράση: «Τρεις μέρες πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδηλασίας μας τράκαρε ένα αυτοκίνητο. Η είδηση είχε γραφτεί τότε σε όλη την Ελλάδα. Προετοιμαζόμαστε για την εθνική ομάδα, στις ολυμπιακές μέρες σε ηλικία 16 ετών. Ήμουν τρεις μέρες σε κώμα, με σπασμένο πόδι και σε γύψο. Μετά από τρεις μήνες συνήλθα και συνέχισα πάλι προπονήσεις πλέον ως έφηβος με τους Ταμουρίδη, Μαλάτο, από τα μεγάλα ονόματα εκείνης της εποχής κα. Ο Ταμουρίδης μάλιστα είναι και ο πρώτος Ελληνας που έγινε επαγγελματίας».
«Ξεκίνησα Σεπτέμβρη του 1996 στον Κένταυρο Βόλου που μετέπειτα διαλύθηκε. Με το που τελείωσα με την αποθεραπεία ξεκίνησα προπονήσεις και είχα κατακτήσει και πάλι μετάλλια και εθνική. Τότε ήταν που με ζήτησε ομάδα στην Αθήνα, αλλά δεν μου δίνανε το δελτίο. Πήρα την απόφαση να σταματήσω, αισθανόμενος πικραμένος και μια καριέρα που προμηνύονταν να τελειώνει άδοξα», αναφέρει ο ίδιος για τα πρώτα του γλυκόπικρα βήματα στο χώρο του αθλητισμού.
«Μετά ακολούθησε ο στρατός και οι σπουδές στην Αγγλία. Μετά από δέκα χρόνια ξανά και το 2008 πήγα να ξεκινήσω στίβο, πριν τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Προετοιμάστηκα για ένα μήνα, έτρεξα τα 10χλμ. με ικανοποιητικό χρόνο, αλλά τραυματίστηκα και σταμάτησα ξανά», τονίζει σχετικά με την πρώτη του επαφή με τα δρομικά αθλήματα.
Ομως, η φλόγα δεν έδειξε να έχει σβήσει μέσα του και έτσι: «Πέρυσι, τον Απρίλιο του 2018 ήρθε ένας φίλος και με παρότρυνε να τρέξουμε στον Ημιμαραθώνιο του Βόλου και στα 5χλμ. Χωρίς προπόνηση εγώ έτρεξα και είχα πάλι μια ικανοποιητική θέση. Έτσι ξεκίνησα και πάλι με προπονήσεις χαλαρές έστω για μια φορά την εβδομάδα. Από εκεί πήγαινα και σε κάποιους αγώνες, μου άρεσαν και τα ταξίδια και έγινα μέλος του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Βόλου. Στη Λαμία για παράδειγμα βγήκα στην 40η θέση ανάμεσα σε 1200 συμμετέχοντες, μετά πήραν σειρά αρκετοί αγώνες. Ακολούθησαν 5ες και 4ες θέσεις, αρκετά ικανοποιητικές και από τον Αύγουστο ήρθε το βάθρο. Δοκίμασα και πάλι αγώνες ποδηλάτου. Η χρονιά φέτος ξεκίνησε με δίαθλο, με το ποδήλατο ξανά και τρέξιμο.
Ενδιάμεσα από όλα αυτά κάπου βρήκα τον Αποστόλη τον Χρυσαφέλη, προπονητής μου πλέον, και παλιότερα συναθλητής μου στην Εθνική. Από τότε με βοηθάει στα πάντα. Ξεκίνησα στο Σχοινιά το δίαθλο, με το ποδήλατο που έχω από το 1997 και μάλιστα με πείραζαν οι άλλοι και με λέγανε ρομαντικό και βγήκα 2ος στην ηλικιακή κατηγορία. Πήραν σειρά και άλλοι αγώνες, όπως στο Λουτράκι με αντίστοιχα καλές θέσεις.
Ακολούθησε και το τρίαθλο και συμπεριέλαβα και την κολύμβηση, έχοντας και συμμετοχή και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ανοιχτής θαλάσσης στον Βόλο, όπου πάλι ανέβηκα στο βάθρο».
Νωρίτερα και ως αθλητής του τριάθλου πλέον ο Γιάννης Κλόκας είχε και διεθνή διάκριση στη Μάλτα και στο τρίαθλο Xterra, καθώς αναδείχθηκε νικητής στη γενική κατάταξη στον sprint distance με χρόνο 1.50.29. Ηταν ένας αγώνας που μετείχαν αθλητές από όλο τον κόσμο και ο Βολιώτης τριαθλητής κέρδισε με χαρακτηριστική άνεση έχοντας διαφορά 3 λεπτών από τον δεύτερο. Πλέον το ερχόμενο Σάββατο θα βρεθεί στην Ελβετία και σε έναν αντίστοιχο αγώνα τριάθλου Χterra, στοχεύοντας σε ακόμη μία διάκριση και ένα πλατύ χαμόγελο – ανταμοιβή σε όσα του στέρησε ο αθλητισμούς τα προηγούμενα χρόνια.
«Έχω ξαναγεννηθεί, όλη αυτή η αίσθηση που είχα μικρός έρχεται και πάλι μπροστά μου. Ξανάνιωσα. Πλέον το ευχαριστιέμαι, Είναι το πάθος μου. Μπορεί ο αθλητισμός να εξελιχθεί και σε πρωταθλητισμό, νιώθω σαν να είμαι παιδάκι και πάλι. Για αυτό θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Απόστολο Χρυσάφελη, που ήταν ο μοναδικός που πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή που τού είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με τον αθλητισμό ξανά, 20 χρόνια μετά. Ασχολείται μαζί μου και με εμπιστεύεται. Βέβαια όλη αυτή η «τρέλα» δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν δεν είχα και τις ευχές της οικογένειας μου, που με στηρίζει σε κάθε μου βήμα», αναφέρει ο ίδιος, έχοντας και πάλι το χαμόγελο ενός 16χρονου, που ξεκινά από την αρχή το δρόμο προς το όνειρο, τρέχοντας, ποδηλατώντας και κολυμπώντας.
