Πρωταθλήτρια σε διπλό… ταμπλό

Η Σοφία Μαρτίου από 4 χρονών ασχολείται με τη ρυθμική. Από τότε ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς της. Δεν είναι ένα συνηθισμένο κορίτσι όπως τα υπόλοιπα της ηλικίας της. Η καθημερινότητά της είναι άλλωστε διαφορετική. Σχολείο το πρωί, έξι ώρες προπόνηση την ημέρα και διάβασμα αργά το βράδυ. Ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει, αλλά δεν το μετανιώνει. Πριν λίγες ημέρες κατάφερε να πάρει το χάλκινο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Ρυθμικής Γυμναστικής Γυναικών, κατηγορία που μετείχε πρώτη χρονιά, στο βάθρο έχει ανέβει και στο Πανελλήνιο Τάεκβοντο κατακτώντας το αργυρό, ενώ έπαιξε και στην κατηγορία Ανδρών – Γυναικών ανεβαίνοντας στην τρίτη θέση του βάθρου.

«Ξεκίνησα τον αθλητισμό από 4 ετών. Στο νηπιαγωγείο που πήγαινα ήταν και η προπονήτριά μου Ντίνα Ρούσσα. Διέκρινε ότι είχα ευλυγισία και ταλέντο και προέτρεψε τους γονείς μου να ασχοληθώ με τη ρυθμική γυμναστική. Ετσι κι έγινε. Η Ντίνα Ρούσσου είναι κάτι σαν δεύτερη μητέρα μου. Άλλωστε την βλέπω πιο πολλές ώρες και από την πραγματική μου μητέρα. Με έχει στηρίξει πάρα πολύ σε όλα όσα έχω καταφέρει». Σημαντικότερη διάκριση για τη Σοφία Μαρτίου στη ρυθμική γυμναστική ήταν το αργυρό μετάλλιο που πήρε στο ομαδικό σε πανελλήνιο επίπεδο με την ομάδα του Γυμναστικού Συλλόγου Βόλου. Όμως αργότερα προέκυψε στην ζωή της και το τάεκβοντο: «Πριν ενάμιση χρόνο ξεκίνησα να ασχολούμαι και με το τάεκβοντο. Στην κατασκήνωση που ήμουν γνωρίστηκα με τους προπονητές μου στο σύλλογο Νικόμαχος. Οι Δημήτρης και Παύλος Τόρης μου είπαν να ασχοληθώ και δεν είπα όχι. Αποφάσισα να το χωρέσω και αυτό στο πρόγραμμά μου και γρήγορα κατάφερα να διακριθώ».

Πώς γίνεται όμως από τη μουσική και την αρμονία, να μπορέσεις να ανταποκριθείς σε μια πολεμική τέχνη; Η διαφορά ανάμεσα στα δυο αθλήματα, τη ρυθμική και το τάεκβοντο είναι αρκετά μεγάλη. Σε κάποιους σίγουρα θα φαινόταν παράξενο. Δυσκολίες υπάρχουν, αλλά η Σοφία προσπαθεί να τις ξεπεράσει: «Η πειθαρχία είναι το κοινό σημείο και στα δυο. Από κει και πέρα υπάρχει ένα μικρό μπέρδεμα. Οι προπονητές μου στο τάεκβοντο μερικές φορές με πειράζουν. Δεν είσαι στο μπαλέτο μού φωνάζουν γιατί κάνω κάποιες κινήσεις με περίσσια χάρη και φαίνεται αστείο στο τάεκβοντο. Και κάποιες κινήσεις είναι αντίθετες, αλλά προσπαθώ να ανταποκριθώ και στα δυο. Η ρυθμική μού δίνει την αρμονία, την ισορροπία, ενώ με έχει βοηθήσει στο σώμα μου και τη διατροφή μου. Το τάεκβοντο την εκτόνωση και την αυτοάμυνα. Στη ρυθμική προετοιμάζεσαι όλη την χρονιά για ένα πρόγραμμα μερικών λεπτών. Αν κάτι πάει στραβά, έχασες όλη την σεζόν. Στο τάεκβοντο κατά τη διάρκεια του αγώνα έχεις την ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σου».

Πώς είναι όμως η καθημερινότητα ενός 15χρονου κοριτσιού που κάνει πρωταθλητισμό σε δυο διαφορετικά αθλήματα και ενδιάμεσα έχει και το σχολείο; «Προσπαθώ να διαβάσω ακόμα και στα διαλείμματα. Μερικές φορές το βράδυ όταν γυρνάω από την προπόνηση πιάνω τα βιβλία την ώρα που τρώω. Αυτό γίνεται 11.30 και 12 η ώρα το βράδυ. Άλλες φορές κάνω τις ασκήσεις που μας βάζουν οι καθηγητές στο διάλειμμα. Δεν είμαι άριστη, αλλά δεν είμαι και κακή μαθήτρια. Προσπαθώ να τα προλάβω όλα».

Όσο για το τι της έχει λείψει λόγω των πολύωρων προπονήσεων: «Μου έχουν λείψει κάποια πράγματα, αλλά αν ερχόταν κάποιος και μου έλεγε αν μπορώ να επιλέξω ανάμεσα σε αυτά και στον αθλητισμό θα έλεγα και πάλι αθλητισμός. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον αθλητισμό. Όταν ήμουν πιο μικρή μου έλειπε το παιχνίδι στη γειτονιά. Γυρνούσα από την προπόνηση και έτρεχα στην γειτονιά για να παίξω με τις φίλες μου. Όταν γυρνούσα σπίτι ήμουν τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν με τα ρούχα και προσπαθούσε η μητέρα μου να με ξεντύσει. Τώρα μου λείπουν οι φίλες μου, ότι πηγαίνουν για καφέ, ότι βγαίνουν. Ζηλεύω μερικές φορές, αλλά δεν αλλάζω την επιλογή μου. Κάποια στιγμή θυμάμαι μας είχαν βάλει στο σχολείο έκθεση για το τι κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο μας. Εγώ πήγα και είπα στη δασκάλα ότι δεν έχω ελεύθερο χρόνο… Δεν ήξερα τι να γράψω. Τελικά έγραψα μια φανταστική έκθεση».

Ένα από τα κέρδη του αθλητισμού όμως είναι ότι η Σοφία έχει κάνει ισχυρές φιλίες μέσα από τον αθλητισμό: «Παρότι υπάρχει ανταγωνισμός υπάρχουν και ισχυρές φιλίες. Σε άλλους συλλόγους δεν συμβαίνει αυτό, αλλά στον ΓΣ Βόλου πραγματικά είναι έτσι τα πράγματα. Χαιρόμαστε η μία με την επιτυχία της άλλης. Αυτό είναι ένα κέρδος. Ότι έχω κάνει φιλίες μέσα από τον αθλητισμό».

Προσπαθώντας να θυμηθεί κάποια άσχημη στιγμή, δεν της έρχεται κάτι στο μυαλό. Προτιμά να μας πει ένα παράπονό της: «Φέτος στο Γυμναστικό Σύλλογο Βόλου δεν έχει ασχοληθεί κανείς με το τμήμα. Δεν ξέρουμε καν ποιος είναι ο έφορός μας. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε ο κ. Κυριαζής που μας βοηθούσε. Τώρα υπάρχει αδιαφορία. Όταν φωνάζουν στα πανελλήνια από τα μικρόφωνα για την απονομή που κάνει ο έφορος του εκάστοτε συλλόγου, εμείς δεν έχουμε εκπρόσωπο. Κατεβαίνει κάποιος γονιός από την κερκίδα για να κάνει την απονομή».

Σχεδιάζοντας το μέλλον της η Σοφία Μαρτίου δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα αναγκαστεί να βγάλει από την ζωή της ένα από τα δυο αθλήματα που ασχολείται. Φέτος ένιωσε ότι ανταμείφθηκε με το μπόνους μορίων που πήρε για την είσοδό της στις Ανώτατες σχολές, αλλά φαίνεται πώς έχει ακόμα πολλά να πετύχει. «Η μητέρα μου με προτρέπει να ασχοληθώ και λίγο περισσότερο με το διάβασμα και το σχολείο αφού είμαι πρώτη Λυκείου φέτος, αλλά προς το παρόν δεν έχω αποφασίσει να σταματήσω κάτι. Στη ρυθμική γυμναστική βέβαια έχω φτάσει σε μια ηλικία που τα περισσότερα κορίτσια σταματάνε, αλλά υπάρχει και η προπονητική. Θέλω να γίνω προπονήτρια. Ήδη βοηθώ τις προπονήτριές μου με τα μικρά κοριτσάκια. Στο τάεκβοντο έχω πολλά χρόνια μπροστά μου ακόμα και θέτω υψηλούς στόχους. Αυτή τη στιγμή θέτω ως στόχο το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, ώστε να μπω στην εθνική ομάδα και να καταφέρω να αγωνιστώ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα».