Υπάρχει άραγε ομορφιά, σασπένς και θέαμα στον αθλητισμό όταν δεν μπορείς να δεις την μπάλα να καταλήγει στο δοκάρι; Πώς είναι να μην μπορείς να παρακολουθήσεις μια μπάλα του μπάσκετ να γλιστράει στο διχτάκι στα τελευταία δευτερόλεπτα και να σου κόβεται η ανάσα; Πώς σε αγγίζουν όλα αυτά όταν δεν μπορείς να τα δεις, αλλά τα νιώθεις, τα αφουγκράζεσαι και τα ζεις με τον δικό σου τρόπο μέσα από τον αθλητισμό και μέσα από το συναρπαστικό γκόλμπολ; Τα συναισθήματα είναι ακριβώς τα ίδια. Η θέληση και η δίψα για τη ζωή είναι τα δυο κίνητρα που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο παντοδύναμο. Αυτό καταλάβαμε από το αφιέρωμα που κάναμε στον αθλητικό σύλλογο ατόμων με προβλήματα όρασης «Μάγνητες Πειρατές» και την προσωπική εμπειρία που είχαμε από την προπόνησή τους.
Μια μεγάλη προσπάθεια έχει ξεκινήσει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο το σωματείο «Μάγνητες Τυφλοί». Εκτός από τις δραστηριότητες του στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο για τη διευκόλυνση της καθημερινότητας των ατόμων με προβλήματα όρασης, έχει απλώσει τη δράση του και στον αθλητισμό, δημιουργώντας έναν σύλλογο που ως σκοπό έχει την συμμετοχή, τη διασκέδαση και την άθληση ατόμων αυτών.«Υπάρχουν στην πόλη μας δυστυχώς άτομα που είναι κλεισμένα στα σπίτια τους επειδή αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης. Πρέπει να βγουν από κει. Να έρθουν μαζί μας, να αθληθούν και να διασκεδάσουν.Για εμάς δεν έχει τόση σημασία ο αγώνας. Εχει σημασία η συμμετοχή και η άθληση». Αυτό το μήνυμα ανήκει στον πρόεδρο του Αθλητικού σωματείου «Πειρατές» και αθλητή του συλλόγου, Γιώργο Ντότα, που έχει δημιουργήσει τμήματα γκόλμπολ και φέτος ξεκίνησε τις αγωνιστικές του δραστηριότητες σε πανελλήνιο επίπεδο. Μόνο δυο πόλεις της επαρχίας, καλλιεργούν το συγκεκριμένο άθλημα και ο Βόλος πραγματικά πρωτοστατεί. Η άλλη είναι τα Ιωάννινα. Οι υπόλοιπες ομάδες προέρχονται από Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Το γκόλμπολ δεν είναι τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα όσο στο εξωτερικό. Ομως και στην πόλη μας πλέον μέσω κοινωνικών δράσεων και του αθλητισμού οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης έχουν την ευκαιρία για άθληση. Η Εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ βρέθηκε στην προπόνηση του συλλόγου «Πειρατές» και μίλησε με την προπονήτρια της ομάδας, Κατερίνα Παγκουνίδου και τον πρόεδρο και αθλητή, Γιώργο Ντότα. Πραγματικά βλέποντας κανείς την προσπάθεια αυτών των παιδιών, το μόνιμο σχεδόν χαμόγελο στα χείλη τους και τον τρόπο που μας υποδέχτηκαν καταλαβαίνει ότι η ζωή τελικά δεν είναι πώς την «βλέπεις», αλλά από ποια πλευρά διαλέγεις να την αντιμετωπίσεις… Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν παραιτούνται. Αυτό όμως που θέλουν είναι να περάσουν το μήνυμα τους και στα υπόλοιπα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης, που νιώθουν ακόμα διαφορετικοί.
Τι είναι το γκόλμπολ
Το γκόλμπολ παίζεται σε διαστάσεις ενός γηπέδου βόλεϊ όπου φυσικά αφαιρείται το φιλέ. Η τελική γραμμή του γηπέδου αποτελεί και τη γραμμή του γκολ και εκεί τοποθετούνται μεγάλα τέρματα, κοντά στο ύψος και μεγάλα στο μήκος. Η μπάλα ζυγίζει 1,25 kg και η περιφέρεια της είναι περίπου 76 cm. Στο εσωτερικό της έχει κουδουνάκια ώστε οι αθλητές να αντιλαμβάνονται την κίνησή της. Η μια ομάδα κάνει τη ρίψη και οι αμυνόμενοι προσπαθούν με πτώσεις να βρεθούν στην πορεία τους και να μην φτάσει στο τέρμα.Οι συμμετέχοντες αγωνίζονται σε ομάδες των τριών, και προσπαθούν να προωθήσουν τη μπάλα προς το τέρμα της αντίπαλης ομάδας. Ο αγώνας αποτελείται από δύο ημίχρονα των 10 λεπτών και κερδίζει η ομάδα που θα πετύχει περισσότερα τέρματα. Ολοι οι παίκτες αγωνίζονται με δεμένα μάτια καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, έτσι ώστε οι παίκτες με μειωμένη όραση να αγωνίζονται ισότιμα με τους τυφλούς παίκτες. Σε κάθε παιχνίδι επιτρέπονται μέχρι τρεις αναπληρωματικοί. Το γκόλμπολ προέκυψε το 1946 στην Αυστραλία. Πρώτη φορά συμπεριελήφθη στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων το 1980. Η χώρα μας άρχισε να το καλλιεργεί με αφορμή τους Αγώνες του 2004 που φιλοξένησε η Αθήνα.
Γ. Ντότας: «Αυτοπεποίθηση και άθληση»
Ο Γιώργος Ντότας, ο πρόεδρος του συλλόγου και ένας από τους αθλητές, μας μίλησε για την εμπειρία του γκόλμπολ. Με το χαμόγελο να μη σβήνει σχεδόν ποτέ από τα χείλη του, αναφέρθηκε στον αθλητισμό και παράλληλα στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με προβλήματα όρασης όταν τον αναγκάζουν να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο περιβάλλον. Αυτό το αναφέρουμε γιατί ένας αθλητής που δεν βλέπει καθόλου και κινείται με την χρήση του μπαστουνιού είναι δύσκολο να μεταφέρει από το κλειστό της Νέας Ιωνίας στο Βάκης Παρασκευόπουλος ή και το αντίθετο, ώστε να φιλοξενηθεί η προπόνησή του.
«Είχε ξεκινήσει πρώτα η γυναικεία ομάδα γκόλμπολ. Όταν τα έμαθα ήθελα και εγώ να συμμετέχω. Ξεκίνησε και η ανδρική και έγινα αμέσως μέλος της. Ο σύλλογος «Μάγνητες Τυφλοί» στον οποίο είναι ο πρόεδρος ο Λάμπρος Παρασκευάς και έχει κάνει πολύ μεγάλη και σημαντική προσπάθεια, πήραν την πρωτοβουλία για την δημιουργία αυτού του αθλητικού συλλόγου. 120 ενεργά μέλη διαθέτει ο σύλλογος και 650 εγγεγραμμένους. Από αυτούς υπήρξε ανταπόκριση και για τον αθλητισμό, αν και στην αρχή από κάποιους αντιμετωπίστηκε ως δύσκολο… Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και θα το συνεχίσω. Δίνει την δυνατότητα της κίνησης και της ενέργειας. Η ευκαιρία της γυμναστικής είναι πολύ σημαντική. Εχουμε καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, όμως αυτό που μας στεναχωρεί είναι ακόμα ότι υπάρχουν άνθρωποι με προβλήματα όρασης που είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. Πρέπει να βγουν από κει. Να έρθουν μαζί μας, να αθληθούν και να διασκεδάσουν.Για εμάς δεν έχει τόσο σημασία ο αγώνας. Εχει σημασία η συμμετοχή και η άθληση. Φτάνει να το θέλουν και θα τους φανεί πολύ εύκολο και διασκεδαστικό. Σου δίνει αυτοπεποίθηση και άλλον αέρα η άθληση και η γυμναστική».
Οσο για το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει είναι αυτό του γηπέδου, όπως μας εξηγεί ο Γιώργος Ντότας. «Πρέπει να βρεθεί ένα γήπεδο για να κάνουμε προπόνηση κάθε φορά. Τώρα μοιράζονται οι προπονήσεις μας στο κλειστό Βάκης Παρασκευόπουλος και στο κλειστό της Νέας Ιωνίας. Κάτι τέτοιο δεν μας βοηθά να προσαρμοστούμε. Προσωπικά για να έρθω στο γήπεδο μόλις κατέβω από το ταξί, βάζω σημάδια με το μπαστούνι μου για να βρω την είσοδο στο κλειστό και μετά στον αγωνιστικό χώρο. Σημάδια στο έδαφος, όπως ένα λούκι, ένα εμπόδιο, ένα κάγκελο, ακόμα, ακόμα και ένα πλακάκι μάς βοηθούν να βρίσκουμε το δρόμο μας. Όταν κάθε φορά αναγκάζομαι να βρίσκομαι σε διαφορετικό χώρο, καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολο. Φέτος κάναμε προσπάθεια να βρούμε ένα γήπεδο συγκεκριμένο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν επετεύχθη. Οι ώρες που μας δίνονταν δεν μας βοηθούσαν, καθώς κάποια παιδιά εργάζονται. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα βρεθεί λύση και σε αυτό το πρόβλημά μας και θα μπορούμε να χαιρόμαστε χωρίς εμπόδια και προβλήματα τον αθλητισμό».
