Η Πειραματική Σκηνή κλείνει την φετινή θεατρική σαιζόν με την πέμπτη παραγωγή της, με το έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Αχ! Έρωτα!». Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη παράσταση που αποτελείται από αποσπάσματα θεατρικών κειμένων του συγγραφέα και παρουσιάζεται από τους μαθητές-ηθοποιούς του τμήματος των Βιωματικών Σεμιναρίων Θεάτρου. Το έργο θα παρουσιαστεί για έξη μόνο παραστάσεις και συγκεκριμένα: Παρασκευή 24, Σάββατο 25, Κυριακή 26, Παρασκευή 31 Μαΐου και Σάββατο 1, Κυριακή 2 Ιουνίου στην Παιδόπολη Αγριάς στις 9.00 μ.μ. Η παράσταση πραγματοποιείται με την συνεργασία του Συλλόγου Αποφοίτων Παιδοπόλεων. Η τιμή εισιτηρίου είναι 5 ευρώ.
Το έργο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Πανταζή, επιλογή κειμένων Έφη Σταυροθεοδώρου, σκηνικά Γεωργία Καλπύρη, κοστούμια Χριστίνα Δημητρίου, μουσική Γρηγόρη Σουλτάνη, φωτισμούς Δημήτρη Δημητριάδη, βοηθός σκηνοθέτη Συνοδή Φουκαλά. Παίζουν με σειρά εμφάνισης οι ηθοποιοί: Χαρούλα Νικολάου, Κατερίνα Βαϊράμη, Εύη Σαμαρά, Θάλεια Κόγκα, Βασίλης Νικολάου, Άννα Παρασκευά, Δημήτρης Ντούκας, Βανέσα Αναστασοπούλου, Άγγελος Βρυώνης, Μαρία Κολίτσα, Ευαγγελία Χαρίτου, Τάκης Ρεζάν, Χρήστος Καρδαράς, Μαρία Μπουρμπούλια, Συνοδή Φουκαλά, Στράτος Μεγκές.
Ο Federico Garcia Lorca γεννήθηκε στο Φοέντε Βακέρος της Γρανάδας. Γιος του κτηματία Φεντερίκο Γκαρθία Ροντίγκεθ και της δασκάλας Βεθέντα Λόρκα Ρομέρο. Τελειώνοντας τη μέση εκπαίδευση γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας για σπουδές φιλοσοφίας, φιλολογίας και Δικαίου. Και στο 1925 παίρνει δίπλωμα νομικής από το πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Στα 1918, είκοσι χρονών, παρουσιάζεται στα γράμματα με το πρώτο του βιβλίο, ταξιδιωτικών εντυπώσεων, με τον τίτλο «Εντυπώσεις και Δοκίμια». Τρία χρόνια αργότερα, στα 1921, εκδίδεται στη Μαδρίτη το δεύτερό του βιβλίο και πρώτο ποιητικό, με τον τίτλο «Βιβλία ποιημάτων».
Ο Λόρκα σαν παιδί της ισπανικής υπαίθρου είναι ερωτευμένος με τα στοιχεία της φύσης, τον ήλιο, τον άνεμο, τα ποτάμια, τα λιόδεντρα και τη σελήνη.
Αυτά αντικρίζει, αυτά βιώνει. Κάτι γλυκό και τρυφερό και ανάλαφρο διαποτίζει την παιδική ψυχή του στην εξοχή. Κάτι σαν μια αόριστη και ήρεμη ευτυχία ανάμικτη με μιαν απέραντη θλίψη τρυφερή. Και οι παραστάσεις αυτές και τα συναισθήματα λίγο- λίγο μονιμοποιούνται στην ψυχή του και η ευαισθησία εξειδικεύεται. Και αποβαίνουν βιωματικές υποδοχές ή βιωματικές προσλαμβάνουσες. Υπάρχει και το βίωμα του έρωτα. Η αβυσσαλέα μέθη των αισθήσεων. Ρίχνεται σ’ αυτήν με πόθο. Μας το αποκαλύπτει ο ίδιος: «Όλη μέρα εργάζομαι για την ποίηση μου, με δραστηριότητα εργοστασίου. Έπειτα ορμάω σαν άντρας, σαν γνήσιος ανταλούζος στο όργιο της σάρκας και του γέλιου».
