Με την ταινία «Ψωμί και τουλίπες» Ιταλικής παραγωγής του 2000, συνεχίζονται σήμερα και αύριο στις 9.30 μ.μ. οι κινηματογραφικές προβολές στο Αχίλλειο. Ο κύκλος προβολών του «Σινέ Μεσόγειος» συνεχίζεται με μια ρομαντική αισθηματική κωμωδία, που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σίλβιο Σολντίνι και σενάριο Σίλβιο Σολντίνι. Πρωταγωνιστούν οι: Λιτσία Μαλιέτα, Μπρούνο Γκανζ, Μαρίνα Μασιρόνι, Τζιουζέπε Μπατιστόν. Η ταινία έχει αποσπάσει Βραβεία David di Donatello Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Ηθοποιού.
Κατά τη διάρκεια ενός τουριστικού ταξιδιού, η Ροσάλμπα, μια σαραντάχρονη παντρεμένη νοικοκυρά από την Πεσκάρα, χάνει το τουριστικό πούλμαν. Αντί να περιμένει την επιστροφή του πούλμαν, σκέπτεται πως είναι μια υπέροχη ιδέα να «το σκάσει» ταξιδεύοντας μόνη της στη Βενετία, όπου δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να πάει. Τις λίγες μέρες που θα λείψει από το σπίτι και τις υποχρεώσεις του νοικοκυριού, θα ακολουθήσει το δρομολόγιο μιας εντελώς δικής της επιλογής έξω από τα καθημερινά. Άλλωστε ο τίτλος Pane e Tulipani (Ψωμί και Τουλίπες) υπαινίσσεται στην αντιπαράθεση του τετριμμένης καθημερινότητας και του βιοπορισμού (ψωμί) με τον ρομαντισμό και τον έρωτα (τουλίπες).
Στη Βενετία η Ροζάλμπα πιάνει δουλειά σε ανθοπωλείο, κάνει νέες φιλίες και φλερτάρει μ’ ένα ευγενικό και ρομαντικό Ισλανδό σερβιτόρο. Μετά πολλά χρόνια αισθάνεται ελεύθερη, παρά το γεγονός ότι έχει στο κατόπι της έναν γκαφατζή ντετέκτιβ, απεσταλμένο από τον σύζυγό της.
Η πολυβραβευμένη αυτή ταινία αποτελεί μια τρυφερή ματιά στο δύσκολο θέμα της καθημερινότητας και της οικογενειακής συμβίωσης. Η απλή ιστορία μιας γυναίκας που «ταλαιπωρείται» από τον άντρα και τα παιδιά της, γιατί δεν εκτιμούν την κούραση της, ψυχολογική και την σωματική, γίνεται αφορμή για μια γλυκόπικρη κομεντί.
Ο σκηνοθέτης Σίλβιο Σολντίνι ισορροπεί ανάμεσα στον ρομαντισμό και τον ρεαλισμό και με την κατάλληλη δόση χιούμορ αποφεύγει τους μελοδραματισμούς. Ο Μπρούνο Γκανζ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Πλάι του η επίσης έξοχη Λιτσία Μαλιέτα.
Μια απλή ιστορία, που ξεκινά από μια αληθοφανή αφορμή, μας δίνει την ευκαιρία να επισκεφθούμε τη Βενετία. Στο πραγματικό επίπεδο, η Βενετία αντιπροσωπεύει για τη Ροσάλμπα το χώρο της φυγής και ίσως του ονείρου, ενώ η Πεσκάρα είναι η άρνηση της προσωπικής ζωής της. Στο συμβολικό επίπεδο, η Βενετία εκφράζει το άγνωστο, την ελευθερία, την αναζήτηση και την περιπέτεια, μέσα από μια πόλη-σκηνογραφία, που έχει τόσα εύσημα ιστορικού παρελθόντος και τουριστικού παρόντος. Η Πεσκάρα αντίθετα (που μάλιστα ο σκηνοθέτης δεν κάνει τον κόπο να την εμφανίσει σε κάποιο εξωτερικό πλάνο) συμβολίζει για τη Ροσάλμπα (και ενδεχομένως για κάθε Ιταλό ή Ιταλίδα) το καθημερινό και τον μέσο όρο, την υποταγή στους επιβεβλημένους κανόνες, την κυριαρχία των άλλων στο ατομικό «εγώ».
