Η πολυβραβευμένη ταινία «The Artist» θα προβληθεί από σήμερα Τρίτη 10 έως και την Πέμπτη 12 Ιουλίου στις 9.30 μ.μ. στον θερινό κινηματογράφο «Εξωραϊστική». Η ταινία του Μισέλ Χαζαναβίσιους απέσπασε πέντε Όσκαρ, πέντε Σεζάρ και Χρυσές Σφαίρες. Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντυζαρντέν, Μπερενίκ Μπεγιό, Τζον Γκούντμαν, Τζέιμς Κρόμγουελ, Πενέλοπε Αν Μίλλερ. Χόλιγουντ, 1927. Ένας σταρ του βωβού σινεμά βλέπει την καριέρα του να σταματάει άδοξα με την είσοδο της φωνής και του ήχου. Ο παραγωγός του επιλέγει να προωθήσει μια όμορφη νέα ανερχόμενη ηθοποιό.
«The Artist». Εκεί που η «σιωπή είναι χρυσός», η ερμηνεία του ηθοποιού χωρίς λόγια παίρνει σάρκα και οστά. Ο βωβός κινηματογράφος στα…καλύτερα του ήταν το όραμα του σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους, που ευελπιστεί να φέρει το αυθεντικό άρωμα της Χολιγουντιανής εποχής του 20, στην τεχνολογική «υπερβολή» του 2011.
Πρωτότυπος, συγκινητικός και αλλά κυρίως απολαυστικός, ο «The Artist» έχει ήδη κερδίσει τους κριτικούς με διθυραμβικά σχόλια και βραβεία. Έχοντας μία μερική ακόμη, δικαίωση για αυτό το, κατά πολλούς, παράτολμο εγχείρημά του ο σκηνοθέτης, με τους Ζαν Ντιζαρντέν και Μπερενίς Μπεζό, στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ταξιδεύουν τους θεατές έναν ολόκληρο αιώνα πίσω, τότε που η δύναμη των λέξεων ήταν ανύπαρκτη και η εικόνα κυρίευε τις αισθήσεις των σινεφίλ. Σε φόντο ασπρόμαυρο, η βωβή, σε ολόκληρο το φάσμα της, ταινία «the Artist» αναμφίβολα θα προκαλέσει συναισθήματα και θα αποτελέσει πυρήνα συζητήσεων.
Ένα γνήσιο παλιομοδίτικο μελόδραμα γεμάτο ρομάντζο και ματαιοδοξία, ακροβατεί ανάμεσα στο χιούμορ και την μελαγχολία, που αποπνέει η δύναμη της εικόνας και της κίνησης, ο λόγος ύπαρξης, με άλλα λόγια, του κινηματογράφου.
Ο Μισέλ Χαζαναβίσιους εξηγεί πως εμπνεύστηκε το σενάριο και «δικαιολογεί» την ριψοκίνδυνη και ευφάνταστη, ομολογουμένως επιλογή του : «Πριν από 8 περίπου χρόνια μου γεννήθηκε η ιδέα να γυρίσω μια βωβή ταινία. Σκοπός μου ήταν να αποτίσω φόρο τιμής σε σκηνοθέτες που θαυμάζω απεριόριστα, όπως ο Χίτσκοκ, ο Φριτς Λανγκ, ο Λιούμπιτς και ο Μουρνάου, οι οποίοι παρουσίασαν ορισμένα από τα κορυφαία δείγματα της δουλειάς του την εποχή του βωβού κινηματογράφου. Παράλληλα, όμως, ήθελα να εξερευνήσω και τα όριά μου, τις δυνατότητές μου ως δημιουργός. Στις ταινίες του βωβού, από τη στιγμή που δεν ακούγονται καθόλου διάλογοι, τα πάντα έχουν να κάνουν με τη δύναμη των εικόνων και τα συναισθήματα που αποπνέουν αυτές. Συναισθήματα για τα οποία κύριος υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης. Η πρόκληση, λοιπόν, ήταν εξαιρετικά μεγάλη».
