Οι εκδόσεις «Λιβάνη», ο Σύλλογος Απανταχού Γλωσσιωτών και το βιβλιοπωλείο «Πένα» διοργανώνουν εκδήλωση για την παρουσίαση των βιβλίων της Ειρήνης Μαλάµου «Ο χρησμός της κουκουβάγιας» και «Το Μαύρο Νυφικό». Η εκδήλωση θα διοργανωθεί αύριο Σάββατο 19 Νοεμβρίου στις 18:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλµυρού (Κ. Καρτάλη – Αν. Γαζή, Βόλος). Για το βιβλίο θα µιλήσουν η Αλεξάνδρα Μπάλλα – Καθηνιώτη εκπαιδευτικός Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης και η συγγραφέας Ειρήνη Μαλάµου.
Με αφορμή την παρουσίαση των δύο βιβλίων της, εκ των οποίων το «Μαύρο Νυφικό» έγινε best seller και υπάρχει ήδη πρόταση μεταφοράς του στη μικρή οθόνη, η κ. Μαλάμου μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Αναφέρεται στη στροφή, που έκανε στη ζωή της, αποφασίζοντας να ασχοληθεί με τη συγγραφή, στα πρώτα λογοτεχνικά δημιουργήματά της, αλλά και στον τόπο καταγωγής της, τη Σκόπελο, που, όπως λέει, είναι σημείο αναφοράς για εκείνη και την κουβαλά πάντα μαζί της.
Η ίδια προτρέπει τους αναγνώστες να συνεχίζουν να διαβάζουν βιβλία και να «γίνονται οι ίδιοι σκηνοθέτες στην παράσταση του νου τους».
Συνέντευξη στην ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
*Κυρία Μαλάμου, το καλοκαίρι του 2021 κάνατε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο στον λογοτεχνικό χώρο με το πρώτο σας βιβλίο «Το Μαύρο Νυφικό», που έγινε best seller. Ποια ήταν η αφορμή να ασχοληθείτε με τη λογοτεχνία;
Είναι μια ερώτηση, που την έχω κάνει κι εγώ πολλές φορές στον εαυτό μου. Νομίζω, τελικά, πως η επιθυμία να ασχοληθώ με τη συγγραφή γεννήθηκε μέσα μου από τότε που ήμουν παιδί, από όταν έπιασα το πρώτο μου βιβλίο στα χέρια. Εχω τη βαθιά πεποίθηση πως για να γράψει κανείς, πρέπει πρώτα να έχει διαβάσει, χωρίς αυτό βέβαια να συμβαίνει και αντίστροφα. Εγραφα από πάντα, είτε ιστορίες που παρέμεναν στην άκρη του μυαλού μου, είτε εκείνες που άφησα κλειδωμένες στο συρτάρι του γραφείου μου. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να ωριμάσει η σκέψη και να βρω τον απαραίτητο χρόνο. Η καθημερινότητα σε ρουφά στη δίνη της και πολλές φορές αφήνουμε τα όνειρά μας να χορταριάσουν. Συνειδητά ή ασυνείδητα, έφτασε εκείνο το πρωί, που το όχημα της επιθυμίας με έφερε αντιμέτωπη με αυτό που ήθελα από πάντα. Να καταγράψω με τη μορφή μυθιστορήματος ξεχασμένες ανθρώπινες ιστορίες. Να δώσω φωνή στους αφανείς ήρωες, που είτε ακολούθησαν τη μοίρα που τους ορίστηκε, είτε πήραν σκληρές αποφάσεις και χάραξαν τη δική τους ρότα.
*Πληροφορίες θέλουν «Το Μαύρο Νυφικό» να είναι υποψήφιο να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη. Πότε θα δούμε την τηλεοπτική μεταφορά του πονήματός σας;
Η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει συζητήσεις γύρω από αυτό το θέμα. Χρειάζονται χρόνος και υπομονή.
*Το νέο σας μυθιστόρημα, «Ο χρησμός της κουκουβάγιας – άστε ντούε», ήρθε σε λιγότερο από έναν χρόνο και βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Πώς γεννήθηκε η ιδέα και πόσο δύσκολο ήταν να «παντρέψετε» ιστορικά γεγονότα της εποχής με ένα λογοτεχνικό κείμενο;
«Ο χρησμός της κουκουβάγιας» ήρθε πολύ γρήγορα, αλλά δεν γράφτηκε το ίδιο γρήγορα. Οταν κυκλοφόρησε «Το Μαύρο Νυφικό» υπήρχε ήδη στο συρτάρι του γραφείου μου. Αλλωστε είναι ένα βιβλίο, που χρειάστηκε μεγάλη έρευνα κι όσο και να το ήθελα δεν θα μπορούσα να το έχω γράψει σε έναν χρόνο.
Πρόκειται για ένα εκτενές μυθιστόρημα, που αποτυπώνει τα Αρβανιτοχώρια των αρχών του 20ού αιώνα, την Αθήνα του μεσοπολέμου, τις γειτονιές του Πειραιά του ’60 και τη ζωή των ναυτικών μέσα στα καράβια, καθώς ένα μεγάλο μέρος διαδραματίζεται «εν πλω».
Πράγματι, στο υφάδι της γραφής υπάρχει το πάντρεμα των ιστορικών γεγονότων με το φανταστικό. Είναι μια διαδικασία, που απαιτεί στέρεο έδαφος και λεπτομερές υλικό. Τα ρούχα, τα υλικά και οι συνήθειες της εποχής, η ντοπιολαλιά, το λεξιλόγιο των ηρώων ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη ή την περιοχή, από την οποία προέρχονται, η ναυτική ορολογία και η ψυχοσύνθεση των ανθρώπων της θάλασσας, οι πολιτικές εναλλαγές, που επηρέασαν τις ζωές των ηρώων. Με δυο λόγια, χρειάζεται το αποτύπωμα ενός ολόκληρου αιώνα.
Δίπλα στους φανταστικούς ήρωες βαδίζουν και υπαρκτά πρόσωπα, που αναφέρονται στο πλαίσιο της δράσης των ηρώων. Οι γειτονιές, τα περίχωρα, τα λιμάνια, τα μαγαζιά, οι δρόμοι, τα στέκια, οι πλατείες, όλες οι γωνιές, που αναφέρονται, είναι πέρα για πέρα αληθινά.
*Τα βιβλία σας παρουσιάστηκαν στον τόπο καταγωγή σας τη Σκόπελο, που αποτέλεσε άλλωστε και την πηγή έμπνευσης για το πρώτο σας βιβλίο. Αύριο Σάββατο 19 Νοεμβρίου θα παρουσιαστούν από τον Σύλλογο Απανταχού Γλωσσιωτών και στον Βόλο. Πώς νιώθετε για το γεγονός ότι οι συμπατριώτες σας σάς στηρίζουν στα συγγραφικά σας βήματα; Ποια είναι η σχέση σας με το νησί, δεδομένου ότι γεννηθήκατε στην Αθήνα;
Η Σκόπελος είναι το σημείο αναφοράς μου. Είναι η μνήμη του αίματος, που με ακολουθεί. Ισως περισσότερο η δύναμη των αναμνήσεων. Οπου και να βρεθώ, την κουβαλώ πάντα μαζί μου και νομίζω πως η αγάπη μου για το νησί έχει έντονο αντίκτυπο τόσο στις σελίδες του «Μαύρου Νυφικού», όσο και σε εκείνες τις ώρες, που χάνομαι στα καλντερίμια και συμπορεύομαι με τους ανθρώπους του. Θα πρέπει να σας πω, ότι η Σκόπελος, πέρα από το τουριστικό της χρώμα, είναι ένα νησί με μακρά ιστορία. Θεωρώ αξιοσημείωτο το γεγονός πως τόσο ο Σύλλογος Απανταχού Γλωσσιωτών, όσο και οι υπόλοιποι τοπικοί Σύλλογοι, καθώς και η δημοτική αρχή και ιδιαίτερα ο δήμαρχος Σκοπέλου δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον πολιτισμό. Θα πρέπει λοιπόν να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, που στέκονται στο πλάι μου, αρωγοί και συνοδοιπόροι.
*Θα δούμε άμεσα τα επόμενα συγγραφικά σας βήματα και αν ναι, τι θα πραγματεύονται;
Δεν σας κρύβω πως βρίσκομαι σε διαδικασία έρευνας. Προς το παρόν γνωρίζω μόνο το χρονικό πλαίσιο και τον τόπο, που θα κινηθώ. Στην πραγματικότητα δεν έχω γράψει κάτι ακόμη. Η συγγραφή, για μένα τουλάχιστον, είναι μια έντονα συναισθηματική διαδικασία. Θα ξύσω το μολύβι μου εκείνη τη μέρα, που θα νιώσω να μπαίνω στο πετσί των ηρώων. Οταν θα τους ακούσω να μου φωνάζουν πως θέλουν η ιστορία τους να βγει στο φως. Πιστέψτε με, καθώς το μολύβι της γραφής γεννά καινούργιους ήρωες, νιώθω μια άγρια αγάπη για όλα αυτά τα πρόσωπα. Είναι αναπόφευκτο, γιατί ζω μαζί τους, καταβυθίζομαι στις πιο μύχιες σκέψεις τους, μοιράζομαι τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους, τις χαρές και τις λύπες τους.
*Πιστεύετε ότι ο κόσμος εξακολουθεί να διαβάζει βιβλία ή έχει παρασυρθεί από την εποχή του διαδικτύου;
Είναι γεγονός πως ζούμε στην εποχή της εικόνας και των μέσων μαζικής δικτύωσης. Οι άνθρωποι δεν έχουμε πλέον τον χρόνο και πολύ περισσότερο την υπομονή να διαβάσουμε βιβλία. Το αναγνωστικό κοινό έχει μειωθεί αισθητά. Υπάρχει σίγουρα προτίμηση στη μεταφορά ενός βιβλίου στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Θα πρέπει όμως να το ξανασκεφτούμε. Η ανάγνωση ενός βιβλίου τέρπει την ψυχή μας, διευρύνει τους ορίζοντες της σκέψης μας, εξάπτει τη φαντασία μας. Εχει τη δύναμη να μας ταξιδεύει εκεί που δεν μπορεί να φτάσει η εικόνα. Γινόμαστε οι ίδιοι σκηνοθέτες στην παράσταση του νου μας. Η ανάγνωση είναι η τροφή της μυαλού μας και δεν πρέπει να το στερήσουμε ούτε από τον εαυτό μας, ούτε από τις επόμενες γενιές.
