ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ο καφές ο φίλος μας «Περάστε για ένα καφεδάκι»

ο-καφές-ο-φίλος-μας-περάστε-για-ένα-κα-266475

Tης Μιμίκας Καβούκη – Βαγγέλα

Μια φράση που έλεγε η μάνα μου – τότε, που οι πόρτες ήταν ανοιχτές μέρα-νύχτα στους δικούς, περαστικούς και ξένους – όταν στέκονταν στο πορτέλι της αυλής μας, μιας και το καλντερίμι περνούσε από μπροστά της και στέκονταν οι γείτονες για μια “καλημέρα”, οι περαστικοί για να ξελαχανιάσουν από την ανηφόρα του καλντεριμιού και οι άγνωστοι για να θαυμάσουν την αυλή της.

«Κοπιάστε για ένα καφεδάκι κι ένα νεράκι» ήταν ο πρώτος λόγος της.

Τα παραπάνω στριφογυρνούν στη σκέψη μου καιρό τώρα, μ’ όλη αυτή την κατάσταση που μας έχει όλους αποσυντονίσει κι έχει φέρει τα μέσα-έξω και τανάπαλι. Τα σκέφτομαι και μου γλυκαίνουν λίγο και μου παρηγορούν το ΣΗΜΕΡΑ.

Αναφέρομαι σ’ αυτό το αιφνιδιαστικό “έμπα” στο σκηνικό της καθημερινότητάς μας, πριν από δύο χρόνια, του Φαντομά ιού που παίζει με τα νεύρα μας, την ψυχή μας, την ίδια τη ζωή μας.

Ενός εισβολέα που του αντισταθήκαμε, στην αρχή, ενωμένοι, πειθαρχημένοι κι αγαπησιάρικα συναμεταξύ μας. Κι είχαμε καλά, πολύ καλά αποτελέσματα. Κι αυτοβραβευτήκαμε! Και ξεθαρρέψαμε, κι αμοληθήκαμε και πανηγυρίσαμε.

Κι αυτός, σατανικός στρατηγός, αποσύρθηκε για λίγο και μας άφησε να χαιρόμαστε στις πικροδάφνες μας. Κι ύστερα, επέλασε σαν βάρβαρος στρατηλάτης, κι ανέτρεψε και σάρωσε τα πάντα, όλα όσα είχαμε φιλιωμένοι και πειθαρχημένοι πετύχει.

Μας αποσυντόνισε και ξεσήκωσε πολεμικές κραυγές συναμεταξύ μας. Χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα κι άρχισε ένας πόλεμος αλλιώτικος από τους άλλους, ανάμεσα σε εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους, σε υπάκουους κι ανυπάκουους, σε σώφρονες κι αντιρρησίες.

Κι ο «μασκαρεμένος» ιός διασκεδάζει και σέρνει πρώτος τον πολεμοχαρή χορό του.

Χορεύει σεληνιασμένος, ανοίγει μεγάλους κύκλους κι ακαταπόνητος, μας μπάζει σερνάμενους, στον τρίτο κύκλο – χρόνο.

Πού θα πάει αυτό; Ολα υπό αμφισβήτηση. Εκεί που δείχνουν να ισορροπούν, «τσακ» κι ανατρέπονται. Σώνεται και η υπομονή κι όλα έχουν γίνει «αχταρμάς» κι αχλυώδη.

Κι όπως λέγαν οι παλιοί: «Αμα φτύσω ψηλά, πέφτει στα μούτρα μου, κι άμα χαμηλά, στα πόδια μου». Γι’ αυτό δεν θα πω υπομονή. Γιατί πολλοί θα με φτύσουν και με το δίκιο τους. Πόση πια!

Κάντε κάτι άλλο, πιο απλό, πιο εύκολο, πιο αγαπησιάρικο. Είναι το μόνο καθημερινό γιατρικό. Πιείτε ένα καφεδάκι, είτε μόνοι σας είτε με παρέα.

Ο ΚΑΦΕΣ…! Μεγάλο κεφάλαιο, μεγάλη ιστορία, μεγάλη υπόθεση, μεγάλη συνήθεια και με πολλές αναφορές:

Ο καφές της συντροφιάς

Ο καφές της μοναξιάς

Ο καφές της παρηγοριάς

Ένας μακρινός επισκέπτης, ένας ταξιδευτής από εξωτικές χώρες, ένας ξένος που έγινε εγκάρδιος φίλος, ένας καρδιοκατακτητής που του ανοίχτηκαν αγκαλιές, που αγαπήθηκε, που φίλιωσαν πίνοντάς τον, που χαλάρωσαν, που παρηγορήθηκαν.

Ο καφές: Με τόσα ονόματα, με τόσους χρήστες, με τόσους οπαδούς στα πέρατα του κόσμου. Συμβουλάτορας της καθημερινότητας, ζαχαροπλάστης της πίκρας και της στενοχώριας. «Μάντης» της επιτυχίας… «Μεγάλη πόρτα θα διαβείς», του ριζικού και της Μοίρας. Το έναυσμα για να ξεκινήσεις τη μέρα σου, «ν’ ανοίξει το μάτι σου», να φτιάξει η διάθεσή σου. Η χώνευση μετά το μεσημεριανό και το αργοσχόλημα. Η απογευματινή ραστώνη με τη συντροφιά του.

«Σκέτος με φουσκάλες – πολλές αγάπες»

«Σκέτος διπλός», κουπάτος, με ολίγη, πολλά βαρύς και όχι, με συνοδεία τσιγάρου ή κομπολογιού από τους θεριακλήδες.

Και η «φραπεδιά» της νεολαίας.

Γι’ αυτό, πιείτε ένα καφεδάκι άμα σας πιάνουν οι… μαύρες σας, στην υγειά σας και στην ΕΛΠΙΔΑ ότι θα ’ρθουν και καλύτερες μέρες.

Και θα τελειώσω όπως άρχισα, με της καλόγνωμης μάνας μου τα λόγια, άμα ήθελε να με παρηγορήσει: «Αστου, κουρίτσι μ’. Οπους ήρθι, θα φύγ’. Ισύ, μόνου να προσέχ’ς»

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου