Της Λίτσας Παρισάκη, Καθηγήτριας

Υγεία, του αρχαίου του μύθου εσύ η θεά,

κόρη του ελέους, αγρύπνια της ψυχής,

του πνεύματος παλμός, του σώματος αλκή,

πάλι άκουσέ μας.

Την ικεσία μην αρνηθής, ως εδεχόσουν

μπροστά από τ’ άγαλμά σου τους πλοκάμους

των γυναικείων κομών, τους αφιερωμένους

σ’ εσέ με πίστη.

Στην άρρωστή μας φέρνε παντοχή,

ην αισιοδοξία χαράς περίσσειας,

την ξενοιασιά των πεύκων χάριζέ της

που αεροπαίζουν.

Από τα μάτια της, που σιωπηλά πλανιώνται

σα να ζητούν το θάμβος άλλων κόσμων

στον ουρανό, απομάκρυνε το ζόφο

του κρύου θανάτου.

Από τα χείλη, που γλυκόλογα μονάχα

γνωρίζουν, και το γέλιο το έχουν πάντα

συντροφικό, τη θλίψη απόδιωχνέ τη

που τ’ αγκαλιάζει.

Απ’ τα μαλλιά τα καστανά, τα πλούσια,

τους ώμους της που αγγίζουνε λυμένα,

αλάργευε του χάρου τη θωπεία

που τη ζυγώνει.