Της Εύας Λόλιου
Στ’ ουρανού ψηλά τα μέρη βρίσκεται ένα θρονί
να καθίσει περιμένει άνθρωπος από την γη.
Δυο άστρα μαγειρεύει, λίγη θέλει ζεστασιά τα σκαλίζει, τα ποτίζει για να έχει συντροφιά. Εις τους λόφους στέγες χτίζει να φωλιάσουν τα πουλιά το φεγγάρι σαν θα βγαίνει ταίρι να βρει η καρδιά.
Τα παιδιά του ετοιμάζει, τους φορεί λευκή στολή πλούτη αμέτρητα μοιράζει στου χειμώνα την αυλή.
Στο χλωρό του χώμα δέντρα, κυπαρίσσια λυγερά σαν η μάνα του θα κλαίει άνθη και μυρωδικά.
Και στα πόδια μες στο μνήμα ρόδα κόκκινα βαθιά σαν μπουμπούκια τα ανθίζει να ’χει ο ήλιος ομορφιά.
Στ’ ουρανού ψηλά τα μέρη βρίσκεται ένα θρονί ποιόνε άραγε προσμένει άγγελο από την γη.
