ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Τίποτε δεν με πνίγει τόσο…

τίποτε-δεν-με-πνίγει-τόσο-356566

Της Βαρβάρας Τσακουρίδου

Τίποτε δεν με πνίγει τόσο…

μήτε τα κύματα βουνά

καθώς ορμούνε βλοσυρά

όσο η ανέγγιχτη

της ψυχής μου ομορφιά,

η αγκυροβολημένη μου ματιά,

σε πειρατικά λιμάνια

σε έρημα νησιά,

στα ναυάγια των εγκάτων

στην πάλη με τη λησμονιά.

Τίποτε δεν με πνίγει τόσο

ούτε η παλίρροια που θυμίζει

τον έρωτα που γεννιέται

και ξεφτίζει…

μήτε της θάλασσας η δίνη,

που τα λαλάρια καταπίνει…

όσο, η νοσταλγία που επιμένει

σχηματικές μορφές να ανασταίνει

απ’ την ωχρότητα του χρόνου

τις κυκλικές ροές του νόμου…

διαγκωνίζονται να εισβάλλουν

ως διασωθέντες «ναυαγοί»

ως ενέχυρα της μνήμης

κι όχι τόσο ως εχθροί

στην ακριβοθώρητη πηγή

στη σκήτη του λυτρωμού

του γαλήνιου ησυχασμού∙

κάτω απ’ το βλέμμα

του άγρυπνου οφθαλμού.

Μα, απ’ όλους τους πνιγμούς

της χαράς,

σε αμέτρητους καιρούς

διασποράς,

σε ποταμούς αναφιλητών

πόθων και στεναγμών,

έμαθα να «κολυμπώ»

σε ατέλειωτους ωκεανούς,

δίχως σωσίβιο και προστάτες

απατηλούς…

στις τρικυμίες, στις μπόρες,

στις θαλασσοταραχές,

μα και στις ανηφόρες,

έχω λέμβους σωστικές,

των «ναυαγίων» μου

τις γνώσεις τις αληθινές

καθότι ειν’ προσωπικές.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου