Της Εύας Λόλιου
Ολονυχτίς μ’ έπαιζε το φεγγάρι, το κοιτούσα απ’ το παράθυρο πως στέκονταν φρουρός στ’ όνειρά μου.. Γυάλιζε τα βότσαλα στους δρόμους κι ακόμη το σκοτάδι πάνω στις στέγες. Τρύπωνε μες στα σκεπάσματα κάτω απ’ το μαξιλάρι διαπερνούσε το στέρνο μου, την καρδιά γλυκά πως άγγιζε..
Ολονυχτίς μ’ ορκίζονταν στη ζωή , στο θάνατο ! μοναδική του αγάπη θα ’μαι.. Το σπίτι μου με τα ζουμπούλια τον έρωτα στ’ αγγίγματα ροζ σάλι του φορέσαν στο λαιμό. Μ’ έπαιζε το φεγγάρι ολονυχτίς μέχρι τον αυγερινό είδα, που γέλαγε, γέλαγε..
Σαν σύννεφο το πήρε κι έφυγε μ’ ένα καράβι το πλάνεψε, άτιμη που ’σαι θάλασσα! Σου μιλώ αγαπημένη μέσ’ απ’ το ραγισμένο τζάμι. Ολονυχτίς πώς μ’ έπαιζε το φεγγάρι.
