Το μήνυμα του Συλλόγου Θρακών Μαγνησίας για εκείνους, που υπέφεραν τα πάνδεινα για την Πατρίδα
«Τιμούμε, μνημονεύουμε, θυμούμαστε και μαθαίνουμε σε όλους τους νέους για αυτούς που υπέφεραν τα πάνδεινα για την Πατρίδα. Καλούμε όλους, Πολιτεία, φορείς, σωματεία, μεμονωμένα άτομα να επαγρυπνούν, να νοιάζονται, να δρουν, να τολμούν και να αγωνίζονται για τα δίκαια της Θράκης μας, που είναι δίκαια της Πατρίδας μας».
Στο κάλεσμα προχώρησε ο Σύλλογος Θρακών Μαγνησίας. Σε ανακοίνωσή του αναφέρεται εκτενώς στη γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού.
Οπως επισημαίνει, στη Θράκη έλαχε το δραματικό «προνόμιο» της μακρότερης σε διάρκεια Τουρκικής κατοχής. Τις απαρχές των διωγμών του Θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στην Ανατολική Ρωμυλία (Β. Θράκη) από τους Βουλγάρους. Το 1906 η Αγχίαλος αφανίστηκε ολοσχερώς, η Βάρνα (1/7/1906), η Φιλιππούπολη (16/7/1906), ο Πύργος (16/7/1906) και η Στενήμαχος (23/7/1906) είναι στον κατάλογο των μαρτυρικών Ελληνικών πόλεων της Θράκης, που έζησαν τον εφιάλτη του αφανισμού από τους Βουλγάρους.
Ακολούθησε η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεότουρκων με σχέδιο σατανικά καταρτισμένο και μελετημένο στο συνέδριό τους στη Θεσσαλονίκη το 1911.
Η ευκαιρία δόθηκε με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων και συντελέστηκε ο πρώτος βίαιος μεγάλος διωγμός. Έτσι την περίοδο 1913-1917 πάνω από 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Άλλες 96.000 οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα, στα περίφημα τάγματα εργασίας στα βάθη της Μικρασίας, με πορείες και εργασία μέχρι θανάτου. Από αυτούς με τη λήξη του Α΄ Π.Π. επέστρεψαν περίπου οι 50.000. Οι υπόλοιποι 46.000 άφησαν τις πνοές τους, άταφοι και άκλαυτοι στα βάθη της ανατολής.
Κορύφωση του δράματος και των παθών των Ελλήνων Θρακιωτών υπήρξε το Πάσχα του 1914, όταν και άρχισε ο οριστικός ξεριζωμός όσων είχαν διασωθεί από τις θηριωδίες των Τούρκων. Εκείνο το Πάσχα οι Θράκες το ονόμασαν «Μαύρο Πάσχα» και στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριό τους καθιέρωσαν την 6η Απριλίου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Θρακών.
Στα γραπτά ντοκουμέντα της γενοκτονίας ανήκει και η Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυρίων, που εκδόθηκε το 1919 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πόλεως και περιλαμβάνει τις αναφορές των κατά τόπους μητροπολιτών και δίνει το μέγεθος της τραγωδίας και των διώξεων.
Οι Έλληνες της Θράκης υπέστησαν τα πάνδεινα από τις επιδρομές κυρίως Βουλγάρων και Τούρκων. Σφαγιάστηκαν, ατιμάσθηκαν, εξισλαμίσθηκαν, εξαναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα, ξεριζώθηκαν και στο τέλος ανταλλάχθηκαν σαν αμνοερίφια μετά το 1922.
Βάσει εκτιμήσεων της ιστορικής έρευνας ο αριθμός των απωλειών σε ψυχές του Ελληνισμού την περίοδο 1914 – 1922 κυμαίνεται από 800.000 έως 1.200.000, ενώ το γενικό σύνολο του εξοντωθέντος χριστιανικού πληθυσμού, Ελληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι ξεπερνά τα 3,5 εκατομμύρια ψυχές.
Ο Σύλλογος Θρακών Μαγνησίας προτρέπει: «Ας μην αποκτήσει ακόμη ένα, αυτό της μη αναγνώρισης των θυσιών και του αίματος των παιδιών της.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τον πόνο, τους καημούς και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των προγόνων μας και μαζί να σηκώσουμε το λάβαρο του αγώνα για να θριαμβεύσει το δίκαιο και η αλήθεια. Το οφείλουμε άλλωστε σε όλους αυτούς που θάφτηκαν χωρίς παπά και ψάλτη».
