Της Εύας Λόλιου
«Εσάς τα παιδιά σας συγχωρνάει ο θεός, έλα και λιγώθηκες απ’ την πείνα», μου ’πε η μητέρα δίνοντας μου μια φέτα μπομπότα χοντρή και ζυμωμένη μ’ ελιές. Ζύγωσα στο παραθύρι με την τέρψη διάχυτη στον ουρανίσκο μου κοιτώντας ανυπόμονα το σπίτι του Μανωλιού.
Ακόμη η μάνα του δεν είχε ανοίξει τα παντζούρια, δεν ήταν ξυπνητοί. Στο περβάζι ο γάτος νιαούριζε, κάνοντας μου χαριτωμενιές με τα πράσινα ματάκια του. Σα γύρισε η μάνα την πλάτη στο νεροχύτη, έκοψα σβέλτα ένα κομμάτι ψωμί και βγήκα να φχαριστήσω το ζωντανό. Απ’ ένα καρφί στον τοίχο της βεράντας κρεμόταν η χάρτινη καρδιά του Μανωλιού. Μέρες τώρα είχε γραπωθεί από μια χαρά θαλασσινή κι ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Τι ψυχή θα ’χα ν’ αρνηθώ του καλύτερου μου φίλου; Τι μαχαίρι, να ματώσω την Ανατολή μέσα του;
Οι πρώτες αργυρές ακτίνες του ήλιου την χρύσωναν καθώς άγγιζαν τρυφερά τα ζωηρά κόκκινα χρώματα στο κέντρο. Την είχα στολίσει με φτερά χρυσαετού και μια ουρά γαλάζια κύματα, που άλλα κύματα πιο σκούρα και πυκνά τα διαδέχονταν έως την ακρίτσα της. Μελέτησα ακόμη μια φορά τα ζύγια της καρδιάς του περιμετρικά, τα σύρματα που την έδεναν σφιχτά με τα καλάμια και την καλούμπα που θα την άφηνε λεύτερη να πετάξει..
«Νικολή!», φώναξε ο Μανωλιός, «είμαι έτοιμος!», χτυπώντας δυνατά με τα χέρια τα κάγκελα ολόγυρά του. Η κυρά Μάρω με πήρε απόμερα για να μου δώκει τις τελευταίες συμβουλές. Πώς να σφίγγω καλά τα φρένα απ’ το καροτσάκι και προς θεού! μη και τον ξεδέσω απ’ τα λουριά.. Με γλύκανε με μια χούφτα σταφίδες κι ένα φιλί στο μέτωπο. «Να ’σαι καλά υιέ μου, καλύτερος κι απ’ αδελφός του Μανωλιού μου..», είπε κι έφυγε βιαστικά να προλάβει τα κλάματα. Κοιταχτήκαμε με τον Μανωλιό στα μάτια και μας πιάσανε τα γέλια. Και που να ξέρανε, πως σήμερα ο φίλος μου θα μεσουρανούσε και θα χάζευε το Αιγαίο πέλαγος όπως ποτέ άλλοτε..
«Βίρα τις άγκυρες Μανωλιό!», σάλπισα καθώς του ’τρεχα τις ρόδες στην πλαγιά του νησιού. «Αμόλα, αμόλα καλούμπα!», μου φώναζε καθώς ξεδίπλωνε τα χρυσά του φτερά ψηλά, πολύ ψηλά, σχεδόν δίπλα στον ήλιο..
