Της Ράνιας Γάτου,
Ποιήτριας, Δοκιμιογράφου, Εικαστικού
«H νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένη» (Γ. Σεφέρης) Κι ανοίγουν οι ουρανοί και οι άνθρωποι προσμένουν τη λύτρωση. Το φως. Που βρισκόμαστε; Μέσα σε ένα αίνιγμα η μπροστά σε μια αλήθεια; Το λευκό φως των θεοφανείων είναι ο αγέρας στο δέρμα των ορθοδόξων που αναπνέει. Η σκέψη και η προσταγή του θεού. Το έκπαγλο σώμα που αλλάζει τη μορφή μας.
Η σελήνη που γοητεύει το όνειρο της ζωής. Η προσταγή του θεού που περιγελά η αμαρτία. Το λιμάνι που ταξιδεύει τη θάλασσα. Ποιὸς τὸ γνωρίζει τοῦτο τὸ νησί; (Γ. Σεφέρης) Το σήμερα που σφυρίζει τα πανιά του με την πελώρια φλόγα της ελευθερίας. Οι άγγελοι δεν είναι ακέφαλοι. Οι άγγελοι δεν είναι αδέξιοι. Οι άγγελοι δεν αλλάζουν την πίστη τους. Δεν χάνονται στον κάτω κόσμο της αμαρτίας. Δεν πλαγιάζουν στη γραμμή του βυθού. Δεν περπατούνε προσηλωμένοι στην ύβρη. Στέκονται στα παθήματα του θεού ψηλαφώντας την αλήθεια. Μελίσσι η ορθοδοξία και πορσελάνη αγία. Κόλπος πελαγίσιος αγάπη. Κυοφορεί το αίμα του Χριστού και τη θυσία. Τη λόγχη που ωριμάζει μέσα μας. Ο κύβος της αλήθειας ο ανίσκιωτος.
Η λαίλαπα του κύκλωπα σατανά. «Βωμοὶ γκρεμισμένοι κι οἱ φίλοι ξεχασμένοι» (Γ. Σεφέρης). Κι ανάμεσά μας ο αγύρτης προδότης. Ποιος τολμάει να μας χωρίσει από τον θεό; Ποῦ εἶν᾿ ἡ ἀλήθεια; (Γ. Σεφέρης). Γιατί ξαστοχήσαμε; Γιατί η δικτατορία τιμωρεί τη δημοκρατία της πίστης; Γιατί οι άπιστοί μουγκρίζουν στον θεό; Γιατί πηγαίνουμε στα Τάρταρα; Πήγαμε στην άβυσσο της τιμωρίας του Θεού. Κι απόμερα αντηχούνε τα κουρέλια της απιστίας. Οι αγκαθεροί λύκοι του θράσους.
Με σκουριασμένα βελόνια καταξεσκίζουν τις μοίρες των ανθρώπων. « Κι οἱ σύντροφοι μένουν στά παλάτια τῆς Κίρκης» (Γ. Σεφέρης) Κι ο Χριστός κολυμπάει σαν χρυσόψαρο μέσα στην γυάλα. Κι άνθρωποι με τα βήματα των στεναγμών τους αδειάζουν… Κι άγιοι ανιδιοτελείς όπως πάντα. Αλυσοδεμένος ο κόσμος γεμάτος τρέλα στο κεφάλι. Νιώθουμε το στέγνωμα της καρδιάς. Την ίριδα του θεού και την απεραντοσύνη της στοργής του. Σήμερα νοσταλγώ το πρόσωπό σου βασιλιά Χριστέ μου! Σήμερα αγγίζω το σώμα της μαρτυρικής πληρωμής Σου! Με το λυχνάρι της ανάσας σου σε ομολογώ. Με το σμάλτο της θυσίας σου σε ανασαίνω.
Με τον ειρμό της χούφτας σου στο σταυρό σου πεθαίνω μέσα σε κλουβί. Σαν άπληστο ξόρκι αμαρτωλό. Αιχμάλωτη προσωπίδα με δρεπάνι. Ξορκίζει τους δαίμονες. Με τα άγια ύδατα. Για να μην ξαναφορτώσουν πόνο συσκοτισμένο παράνοια και ύβρη θεϊκή. Εμείς είμαστε που προχωρούμε με τον θεό. Εμείς με το ζεματιστό λάδι της αγάπης του Χριστού.
Οι στρατοκόποι της ελευθερίας που κολυμπούνε γυρεύοντας το σταυρό του Χριστού μέσα στον αγιασμό των Υδάτων την αγία ημέρα των Θεοφανείων. Οι γλάροι οι αθόρυβοι της λησμονιάς σας…
