Της Εύας Λόλιου
Ολη τη νύχτα στεκόμουν στον βράχο κοιτώντας τον μελανό ορίζοντα, αγωνιώντας να εμφανιστεί μια μικρή λάμπα να επιπλέει στο σκοτάδι. Αν και αρχές Οκτώμβρη, τόση πτώχεια που ’πεσε στα κεφάλια μας, βγήκαν στ’ ανοιχτά οι γονείς μου να ψαρέψουν με πυροφάνι.
Γιατί κανονικά απ’ του Αγίου Δημητρίου, στις είκοσι έξι του Οκτώμβρη έχει καθιερωθεί τούτο το ψάρεμα και τελειώνει την Κυριακή των Βαΐων. Μα έλα μου ντε, που μες στη βαθιά τσέπη του πατέρα, το μόνο που ’βρισκες ήταν κάποιους απλήρωτους λογαριασμούς, στη ψωμοθήκη μερικές ξεραμένες κόρες για το τσάι και στο ψυγείο πολλά μπουκάλια με νερό..
Κι όχι δηλαδή ότι το νερό δεν είναι το πολυτιμότερο αγαθό και μάλιστα δωρεάν απ’ τον Θεό στο βουνό μας, αλλά όπως και να το κάνουμε .. θέλει μωρέ ο άνθρωπος και κατιτίς να φάει και να ντυθεί. Κι είχε πέρυσι θυμούμαι, μια χειμωνιάτικη μπουνάτσα καταμεσής του Μάρτη, ένα ολόγιομο φεγγάρι, που ’βλεπες ολόκληρο χωριό από λάμπες στην θάλασσα να ψαρεύουν τις ρομαντικές γαριδούλες που έβγαιναν απ’ τις κρυψώνες τους για σεργιάνι..
Και γέμιζε η βάρκα με χρυσάφι, γέμιζε μ’ ασήμι και δόξα το θεό, αχάριστος να μην φανώ, καλά μας πήγε ’κείνος ο χρόνος.. Κάθισα σκεφτικός στη μαλακή θέση του βράχου που ’φτανε χαμηλά στο νερό και πλατσούριζα τα πόδια μου στην παγωνιά του. Για τον Σωρειτομελανία σκοτιζόμουν που ’χε φράξει το πρωινό φως, τα ογκώδη, πυκνά του σύννεφα π’ άγγιζαν την θάλασσα κι ύστερα ψήλωναν σαν βουνά, τα μαμάτους με τις θηλές τους ολοστρόγγυλες να τις βυζαίνει το γαλάζιο και τα σκουμπριά με τα ψαροκόκκαλα τους διάσπαρτα στον ουρανό..
Κι ακόμη εψές την νύχτα το φεγγάρι πλαγιαστό και τον κυβερνήτη όρθιο.. Τόσο που αγχώθηκα με τους μηνυτές του διαβολόκαιρου και με έπιασαν όλα τα ρίγη στο κορμί κι όλα τα δάκρυά μου να κυλούν σαν ποτάμια απ’ τα τρομαγμένα μάτια μου. «Ωρέ πατέρα, αγάντα ! Ψαραπούλα μ’, μάνα μου !», αναφώνησα κι άκουσα την πρώτη δυνατή βοή τ’ ανέμου. «Και να δεις καπετάνιε πως δε θα βρεις την συμφορά απ’ τους λιμενικούς, μα απ’ την κακιωμένη θάλασσα, την φουρτουνιασμένη !» κι αναστέναξα κοιτώντας τα σκοτεινά μαδέρια του ορίζοντα με αγωνία, πότε άραγες θα εμφανιστεί μια μικρή λάμπα ανάμεσα στα μυριάδες μελανά κύματα που έψαχναν να βρουν ένα τέρμα, αφρισμένα στο λιμάνι..
Σωρειτομελανίας, μαμάτους, σκουμπριά – ιδιαίτεροι σχηματισμοί νεφών που μας προμηνύουν την κακοκαιρία.
