Το έργο, κάθε έργο, έχει, ως οφείλει να έχει, τη δική του ιστορία, που αφορά στην έμπνευση, αλλά και στην εξέλιξη, τη διαφοροποίηση έως και την κατάληξη και βεβαίως και τον παραλήπτη εάν και εφόσον αυτός είναι γνωστός στη φάση της δημιουργίας του.
Η περίπτωση του Χρίστου Σιψή δεν αποτελεί εξαίρεση, αντίθετα το έργο, που παρουσιάζεται στον Χώρο Τέχνης «δ.» στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης «Συγγενείς διαφορετικότητες 4», φέρει το βάρος μιας ολόκληρης φάσης που μετατρέπεται σε έργα, έργα ζωγραφικής που αποτυπώνουν τον ήχο των ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη.
Αλλωστε για τον Χρίστο Σιψή ο λόγος και η ζωγραφική είναι αλληλένδετες προεκτάσεις της πράξης και της σκέψης του. Κι αυτό κάνει αναμφίβολα τη διαφορά…
Κομίζοντας στην έμπνευση την αποτύπωση
Το έργο με τίτλο «Μορφήν της Καλλονής» αποτελεί μέρος μιας εικαστικής συντροφιάς που λειτουργεί λυτρωτικά για το δημιουργό της και ενθαρρυντικά για τον παραλήπτη – θεατή στην ανεύρεση της λύσης ως λύτρωση μέσα από την ποίηση.
Κι εδώ – τώρα και τότε – πάντα, για τον Χρίστο Σιψή ο Αλεξανδρινός τον ορίζει: σαν ένα αόρατο χέρι να οδηγεί το δικό του χέρι άλλοτε για στίχους κι άλλοτε για μορφές που είναι το προσφιλές θέμα του. Ο ίδιος στέκεται με γλυκύτητα απέναντι σε ότι γίνεται και συμβαίνει, σε ότι δημιουργήθηκε κάτω από τις ιδιότυπες συνθήκες της πανδημίας και σε ότι δημιουργείται κάτω από τις ειδικές συνθήκες που ο ίδιος έχει διαμορφώσει στην καθημερινότητα και στη ζωή του γενικότερα.
«… ακροβατώ ανάμεσα στην αίσθηση και την αισθαντικότητα κι αυτό γιατί διαφορετικά ο ερωτισμός που αναδεικνύεται κινδυνεύει να γίνει πορνογράφημα…».
Με τη διττή του ιδιότητα, με το χάρισμα λόγου και εικαστικής γραφής, με τη δύναμη συνεχούς επανέναρξης έμπνευσης και απόδοσης ο Χρίστος Σιψής μάς καλεί σε μια νέα συνάντηση μαζί του.
Πολλαπλότητα εκφραστικών μέσων
Γεννημένος στον Βόλο και σπουδές στην αλλοδαπή η εσωτερική του παρόρμηση γρήγορα τον οδήγησε σε άλλα δημιουργικά μονοπάτια και τόπο όπου η ομορφιά αναδεικνύει ικανές συνθήκες ζωής και δράσης.
Ο Χρίστος Σιψής, ατενίζοντας τον Βόλο και τον Παγασητικό από τις όμορφες Μηλιές αποτυπώνει τις σκέψεις σε λόγο εικαστικό και ποιητικό.
«Ζω ασκητικά με την έννοια των αναγκών διαβίωσης» δηλώνει κι έτσι ο αναγκαστικός εγκλεισμός λόγω της πανδημίας δεν του προκάλεσε προβλήματα. Αντίθετα οι ώρες και οι ημέρες του πρόσφεραν άπλετα και ανεμπόδιστα τον χρόνο τους για τους μεγάλους περιπάτους όπου ο νους ταξιδεύει με τα σύννεφα του ουρανού και τα κύματα της θάλασσας.
Μιλώντας με τον Χρίστο Σιψή αποκτά αβίαστα ο συνομιλητής ποιητική διάθεση και απόδοση. Η γλυκύτητα του βλέμματός του και η αμεσότητα του λόγου του προσφέρουν την εγγύτητα που αναλογεί στο ζωγραφικό του έργο, έργο που παρουσιάστηκε πριν από δύο περίπου χρόνια στο Xώρο Tέχνης «δ.» στο πλαίσιο ατομικής έκθεσης κερδίζοντας θερμά θετικές εντυπώσεις του φιλότεχνου κοινού. Κι ήταν τότε που κάθε έργο είχε τη δική του ερμηνεία από την πλευρά του θεατή που αναζητούσε την επιβεβαίωση του δημιουργού για να εισπράξει ως αφορμή τη δική του ταύτιση με τη δημιουργία.
Χρωματίζοντας τη ζωή
Εννοιες και λέξεις, σχήματα και μορφές συγκατοικούν με άνεση στο νου του Χρίστου Σιψή που παλεύει με χρώματα και νοήματα δημιουργώντας άλλοτε μορφές και άλλοτε λόγο ποιητικό, χρωματίζοντας όπως ο ίδιος πρεσβεύει τη ζωή. Κι αυτήν τη χρονική περίοδο αναμετριέται συχνά με όσα αβίαστα το χέρι του τον οδηγεί να αποδώσει «είναι βιώματα και μνήμες, όσα κρατιούνται σθεναρά γιατί έγιναν και έμειναν και όλα αποτυπώνονται. Κι έτσι η αγωνία εντείνεται στο φόβο της πιθανής λανθασμένης απόδοσης όσων τα φίλτρα του χρόνου διασώζουν».
Με υποστηρικτική έμφαση στο «ι» του ονόματός του καθώς μπορεί και επεξηγεί όρους, με αγάπη σε αναγνώσματα και πάθος για την ανάδειξη των εκφραστικών μέσων ο Χρίστος Σιψής δεν σταματά να αναζητά νέα δεδομένα για συζήτηση και αποτύπωση σκέψεων.
Και – ω ! του θαύματος – πάντα όλα έρχονται αβίαστα και πάντα φέρνουν καινούργια δεδομένα. Μέσα του εξάλλου ηχούν και τον ακολουθούν οι λέξεις και οι ήχοι (γιατί τους ακούει) από τα ποιήματα του Καβάφη. Τον συντροφεύουν και του δείχνουν το μεγαλείο της ανυπέρβλητης εσωτερικότητας. Και τόσα χρόνια ακόμη αναζητά την πηγή και την αιτία του μεγαλείου κάποιων δημιουργών που ο ίδιος ταπεινά με το δικό του τρόπο υμνεί….
Κι άλλοτε ζωγραφίζει και άλλοτε γράφει:
«Με τόσα χρώματα
πώς να μη νιώσεις Ανοιξη
είπε το Φθινόπωρο.
Και χάθηκε στο λευκό».
