Της Εύας Λόλιου
Η μάνα πίστευε πως απ’ τα γεννοφάσκια ήδη ξεχώριζα απ’ τ’ αδέλφια μου και με φώναζε πουλί μου.. Πουλί μου αυτό, πουλάκι μου ’κείνο και ειλικρινά μέχρι αμούστακος που ’μουν καθόλου δε με πείραζε. Το ’νιωθα βλέπεις σαν μια ανάγκη κι ένα καλό λόγο να πέφτω συχνότερα στην αγκαλιά της και να την φιλώ.
Μα κι αργότερα που παντρεύτηκα κι ήλθαν στο κόσμο τα δικά μου χελιδόνια , πουλί της ακόμη μ’ αποκαλούσε. Τόσο γλυκά και τρυφερά που ζήλευε η γυναίκα μου και δεν την ήθελε καθόλου να πατά στο σπίτι. Έρχονταν τότε η δόλια έξω απ’ την πόρτα του φράχτη αφήνοντας στα κλαράκια της μυγδαλιάς καραμέλες, χρωματιστά λουκούμια και σοκολάτες για τα παιδιά. Στέκονταν για λίγο στην σκιά του δέντρου και διάβαζα απ’ το παραθύρι τα τραγουδιστά της χείλη.
«Χίλιοι αγγέλοι γιόκα μου να σε φυλούν, χίλιοι και στην αυλή σου, γλυκά ν’ ανθίζουν στα δενδριά που στέκει η ζωή σου».. Έκαμα να βγω τότες έξω πέφτοντας βαθιά στον κόρφο της να κλαίω, μα το κορμί της Λενιώς μου ’κλεινε ερμητικά τον δρόμο λέγοντας μου να διαλέξω.. Κι όσες φορές να της εξηγούσα της άπονης, ποτέ δε μ’ άκουγε, λες και μιλούσα σ’ ατσαλένιο τοίχο.
Πως «να, Λενιώ μου, ξέρεις μπέμπα μου, ’γω απ’ τα σπάργανα μου ’κόμη αγγέλους ατένιζα στα ταβάνια.. Κι όταν πονούσαν τα ούλα μου ν’ ανατείλουν τα πρώτα μου δόντια, έρχονταν και με έπαιζαν αυτοί, μου πείραζαν τα χεράκια κι άρχιζα τ’ αγκού και τα γελάκια.. Η μάνα μου γι’ αυτό με λέει πουλάκι της, γιατί πιστεύει πως αλλόθροος είμαι απ’ τους ανθρώπους..»
«Η εμένα ή εκείνη !» ούρλιαζε ύστερα πιότερο θυμωμένη κι η φωνή της αντίλαλος που χτύπαγε ολάκερο το χωριό. Τρόμαζε ο τσομπάνης στην κατάφυτη πλαγιά, τα σκυλιά και τα κοκόρια τρέχαν δεξιά κι αριστερά αλαφιασμένα κι έως στην στροφή του δρόμου έφτανε η κραυγή της διώχνοντας άρον άρον την μάνα για τ’ αντικρινά βουνά.. Την τελευταία δε φορά ήμουν έξω, ήμουν έξω, που την είδα σκυφτή πια και γριούλα να κατηφορίζει την Χελιδόνα μου, πετώντας προς τα βαθύκρημνα του κόσμου..
αλλόθροος – αυτός που μιλά ξένη γλώσσα
