ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Το ’πα της μάνας μιαν αυγή

το-πα-της-μάνας-μιαν-αυγή-753192

Της Εύας Λόλιου

Πώς αγαπώ την θάλασσα, στο κόρφο της να πλέω απ’ το κατάρτι ’κει ψηλά κύματα μοιάζουνε πουλιά, πώς αγαπώ την θάλασσα, στον οίστρο της που κλαίω.

Που ’ναι γλυκιά και μαλακή στ’ απομεσήμερου βαρκούλα μόνη κελαηδεί, φουσκώνει ύστερα απ’ του βυθού τη ταραχή μεσ’ απ’ του πόθου το κρασί που χύνεται στο λιόγερμα πώς σε θολώνει.

Σέρνουν τ’ ουράνια ένα χορό, μαύρο, βαρύ και σέρτικο τα σύννεφα με κυνηγούν μέσα στ’ αμπάρια να με βρουν! Το ’πα της μάνας μιαν αυγή στα βλέφαρα μια κυανή, θάλασσα μοιάζει κι ύστερα έκλαιγε αυτή για το μονάκριβο παιδί μες στης αβύσσου το μαντύ που θα χαθεί , που θα χαθεί..

Είπα, να.. θα γυρέψω μια γυνή κι άνθισες μανούλα καψερή σε όρμους τους απάνεμους θ’ αράξω το τρικάταρτο σκαρί. Της μάνας μου που αγαπώ έταξα λόγο τρυφερό για τον καημό (κρίμα που δε τηρώ..) άλλο πια μη ξενιτευτώ σε πέλαο ανοιχτό..

Ως να ’ρθει η ώρα, η στιγμή θα ’ναι γλυκό το σούρουπο που θα γυρίσω στη πάλλευκη τη πρύμνη και τ’ ασημένια της μαλλιά τα μάτια μου να κλείσω…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου