Το θεατρόφιλο κοινό υποδέχτηκε με ιδιαίτερη θέρμη και ενθουσιασμό τη νέα παραγωγή του θεσσαλικού θεάτρου «Τα αγάλματα περιμένουν» σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού, στο β΄ αρχαίο θέατρο. Το έργο, που είναι βασισμένο σε κείμενο του Ανδρέα Φλουράκη και ανέβηκε σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας, με πολλές δυσκολίες λόγω των προβλημάτων που προκάλεσε η πανδημία, συγκίνησε τους θεατές, που απόλαυσαν υπέροχες ερμηνείες στον μαγικό χώρο της πόλης. Ηθοποιοί, συντελεστές και κοινό συναντήθηκαν ξανά μετά από πολύ καιρό σε χώρο εμβληματικό, πλημμυρισμένο από τις μνήμες της μακραίωνης ιστορίας του, σε παράσταση που καταχειροκροτήθηκε.
Η παράσταση είναι βασισμένη στο κείμενο του Ανδρέα Φλουράκη και διαπραγματεύεται το ερώτημα «τι θα σώζαμε σήμερα σε περίοδο κινδύνου;». Εμπνευση στάθηκε η επιχείρηση απόκρυψης των αρχαιοτήτων όλων των Μουσείων της χώρας το 1940.
Οι φωτογραφίες της απόκρυψης έφεραν τα αγάλματα στο συγκινητικό ύψος του ανθρώπου. Ο τρόπος που εργάτες και αγάλματα αναμετρούνταν καθημερινά μεταξύ τους ανέδειξε τα αγάλματα στο φως της ανθρώπινης κλίμακας. Η απόκρυψη έκανε ξανά τα αγάλματα παιδιά των σημερινών ανθρώπων.
Το έργο
Η θεατρική σκηνή αποβάλλει τη φιλολογία και βαριέται την ιστορία. Πώς να μιλήσεις για ένα θέμα τόσο φορτωμένο με ιδεολογίες, ιδεοληψίες και ερμηνείες; Με ποιον τρόπο να περάσει στη σύγχρονη σκηνή; Ο Φλουράκης έγραψε μια πικρή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας επιχειρώντας να βρει μια γλώσσα για ένα τέτοιο θέμα.
Ο συγγραφέας πήρε την αντίθετη κατεύθυνση από τη φιλολογία και επέλεξε λέξεις από τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη, λούμπεν, new age και ψηφιακή κουλτούρα και τις έφερε σε συνάφεια με τον κόσμο των αγαλμάτων. Σήμερα μας απειλούν με την αρπαγή κάθε στοιχείου που μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Αυτή η απειλή είναι η μυθιστορηματική αφετηρία του έργου. Τι κάνουμε σε έναν τέτοιο κίνδυνο;
Η παράσταση συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο με ντοκουμέντα της εποχής της απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία, εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης, φθοράς, εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα, ανθρώπων που ερμηνεύουν τη ζωή με όρους NETFLIX. Αυτοί οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και απελπισμένοι, τα «μελλοντικά αγάλματα», δίπλα στα απομεινάρια του ελληνικού πολιτισμού αποκτούν χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό, απόκοσμα επικίνδυνο.
Πρόκειται για σύγχρονα, αντιηρωικά πρόσωπα που μπαίνουν στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου και η τολμηρή και ριψοκίνδυνη επιλογή ίσως ανοίγει δρόμο για τη διερεύνηση της σχέσης με την αρχαιότητα. Τι είναι τα αγάλματα για τα αγόρια των γυμναστηρίων, για τις καθαρίστριες των μουσείων, για τα παιδιά των κλαμπ και των μπαρ της παραλίας, για όλα τα πρόσωπα που περπατούν σήμερα μπροστά από τα μνημεία και τα αρχαία θέατρα;
Ο ανοίκειος συνδυασμός ντοκουμέντου, χιούμορ, λαϊκής κουλτούρας, επιστημονικής φαντασίας στον χώρο του αρχαίου θεάτρου είναι τολμηρή και ερευνητική καλλιτεχνική παρέμβαση στην ανίχνευση της δικής μας σχέσης με τον πολιτισμό της Ελλάδας.
