Ιστορία από τον εικαστικό Νίκο Ποδιά, που ατενίζει με ευαισθησία τον «Ορίζοντα»
Το έργο, κάθε έργο, έχει ως οφείλει να έχει τη δική του ιστορία, που αφορά στην έμπνευση, αλλά και την εξέλιξη, τη διαφοροποίηση έως και την κατάληξη και βεβαίως και τον παραλήπτη εάν και εφόσον αυτός είναι γνωστός στη φάση της δημιουργίας του.
Το έργο, που παρουσιάζουμε, φέρει τον τίτλο «Ορίζοντας» και την υπογραφή του Νίκου Ποδιά, του Βολιώτη ζωγράφου και διδάσκοντα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, από την οποία και αποφοίτησε.
Πρόκειται για ένα μικρών διαστάσεων έργο που περιλαμβάνεται στην ομαδική έκθεση με τίτλο «Συγγενείς διαφορετικότητες 4» που διοργανώνεται στον Χώρο Τέχνης «δ.» στον Βόλο.
Ορίζοντας το παρόν στο μέλλον
Ο τίτλος «Ορίζοντας» στο έργο του Νίκου Ποδιά προσδιορίζει απόλυτα το περιεχόμενό του, θάλασσα με ελαφρύ κυματισμό, εμφανώς ημέρα, προφανώς απόγευμα καθώς η γραμμή του ορίζοντα ενώνει θάλασσα και ουρανό σε απόλυτη χρωματική αντιστοιχία… «Είναι πραγματικά η ώρα αυτή, καλοκαίρι απόγευμα, ώρα καθαρή που η ημέρα ετοιμάζεται να γείρει…» θυμάται ο Νίκος Ποδιάς.
Κι αν η ώρα και η στιγμή είναι σαφείς, το ίδιο σαφές είναι και το υπόλοιπο πλαίσιο για τον νεαρό τότε ζωγράφο που μας θυμίζει ότι έχει γυρίσει από τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Λονδίνο, υπηρετεί τη θητεία στον Βόλο και ο ίδιος επαναπροσδιορίζεται σε σχέση με όσα έγιναν και όσα θα γίνουν. «Είναι η επιστροφή στην πόλη που γεννήθηκα και αγαπώ, είναι ακόμη η επιστροφή από τη θάλασσα, το μπάνιο κι είναι για την ακρίβεια οι στροφές της Γορίτσας και η εικόνα που έχω από τον Παγασητικό βλέποντας το σημείο που ορίζει την εξέλιξη της ημέρας, τη δύση» εξηγεί.
Η ενθύμηση δεν εμπεριέχει νοσταλγία κι ούτε διακρίνεται ίχνος συγκίνησης από την αποτύπωση της ανάμνησης που έγινε εικόνα και στη συνέχεια ζωγραφική. Για τον Νίκο Ποδιά το άπλετο του φωτός, του ουρανού και της θάλασσας έγιναν ένα, σε χρώμα και διάσταση, σε νοερή και ουσιαστική υφή, αποδίδοντας τη διάθεση του άπλετου που ζητά χρόνο και χώρο να χαθεί στο μετά, στο μέλλον.
Διάχυση ύλης και υλικών
Παρατηρώντας την πορεία, την εξέλιξη του Νίκου Ποδιά, η διαπίστωση ειδικών και κοινού αφορά σε μια ιδιότυπα ενδιαφέρουσα ανέλιξη με εμφανή άνεση μετάβασης σε διαφορετικές θεματικές, άλλης ύλης και υλικών. Αναζήτηση έως μανία, κινητικότητα ως ο κυματισμός της θάλασσας;
Ο ίδιος αρκείται σε μονολεκτική ενημέρωση «τα χρώματα είναι σκόνη και κόλλα ακρυλική» για να καταλήξουμε στα φοβερά φακελάκια με τσάι και τα έργα του με αυτά που εντυπωσίασαν στην ατομική του έκθεση με τίτλο «Into the strom gently» που παρουσιάστηκαν πριν από δύο περίπου χρόνια στον Χώρο Τέχνης «δ.». Σχήματα και μορφές, κατασκευές που οδήγησαν σε επαινετικές αναφορές και τον δημοσιογράφο Νίκο Βατόπουλο με του αφιερώνει το μισό της σελίδας στην «Καθημερινή».
Κι από τότε έως τώρα με τη συνεχή μετάβαση ύλης και υλικών είτε πρόκειται για τόπο και ανθρώπους είτε για έργα και τα εργαλεία τους ο Νίκος Ποδιάς στέκεται με τη φυσική γλυκύτητα του βλέμματος του σε ένα ορίζοντα που άνοιξε διάπλατα προσφέροντας τη χαρά της συνεχούς δημιουργίας.
Δίνοντας, μεταδίδοντας, αποδίδοντας
Η αγάπη στη ζωγραφική εκφράστηκε και τιμήθηκε με σπουδές, διακρίσεις και ανοδική πορεία. Ως αντίδωρο ο ίδιος πρόσφερε δίνοντας το έργο του και στη συνέχεια μεταδίδοντας τη γνώση ως δάσκαλος, αρχικά στο Στέκι Παιδιού του Δήμου Βόλου και στα αντίστοιχα μετέπειτα τμήματα, σε σχολεία και στο Ειδικό Σχολείο που τόσο αγάπησε και από αυτή τη χρονιά και στο δικό του σχολείο την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Κι όλα αυτά αποδίδοντας έννοιες και σκέψεις που δεν σταματούν να του δίνουν τη δύναμη να συνεχίσει με φόντο τον ίδιο «Ορίζοντα» όπως τον αντίκριζε τότε πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια στην πρόσκληση να δώσει το «παρών» στις Εικαστικές Διαδρομές του τότε Δήμου Ν. Ιωνίας στο Μεταξουργείο.
«Ορίζοντας» ως έργο και προοπτική καθώς ποτέ δεν χάνεται αυτό που ενώνει τη θάλασσα και τον ουρανό, αυτή η αόρατη γραμμή που θα ενώνει τον Νίκο Ποδιά για πάντα με όσα τον ορίζουν και τον προσδιορίζουν.
ΓΛ. ΥΔΡ.
