Με αφορμή τη μεθαυριανή παράσταση στην Εξωραϊστική, ο δημοφιλής ηθοποιός υπογραμμίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ότι ο Βόλος πρέπει να αναδείξει τον Ρήγα
Καλλιτέχνης με άποψη, ταλέντο και υποκριτική ωριμότητα ο δημοφιλής ηθοποιός Στέλιος Μάινας έχει κερδίσει επάξια εξέχουσα θέση στο πεδίο του δημιουργείν. Από τον πρώτο ρόλο, που τον σύστησε στο ευρύ κοινό, τον Τίμο στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Οι μεν και οι δεν», μέχρι σήμερα δεν σταματά να εξελίσσεται, να αναζητεί νέους εκφραστικούς δρόμους, να εμβαθύνει στη μαγεία της υποκριτικής τέχνης. Με αφορμή τη συγκλονιστική παράσταση «Κήπος», που ανεβαίνει μεθαύριο Τρίτη 7 Ιουλίου στις 21.00 στον θερινό κινηματογράφο Εξωραϊστική, μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη σημερινή κατάσταση, που βιώνει η Ελλάδα, καταθέτει την ανησυχία του για την πανδημία και με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση το 2021 τονίζει ότι ο Βόλος πρέπει να αναδείξει την προσωπικότητα του Ρήγα Φεραίου.
Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από τον χαρακτήρα του Τίμου στους τηλεοπτικούς «Οι μεν και οι δεν», που σας σύστησε στο ευρύ κοινό, μέχρι σήμερα;
Αυτή είναι η πορεία, γενικότερα, των ηθοποιών. Γίνονται γνωστοί στο κοινό με έναν ρόλο, είναι λογικό αυτό και η συνέχεια επαφίεται στο προσωπικό τους ταλέντο, στη δουλειά τους και επίσης στην τύχη και αυτός είναι βασικός παράγοντας στη δουλειά μας, όπως και στη ζωή γενικότερα, ώστε να μπορούν να αντεπεξέρχονται στις ανάγκες του επαγγέλματος και να προχωρούν. Υπάρχουν και οι άτυχοι συνάδελφοι, οι οποίοι δεν έχουν προχωρήσει, όχι γιατί δεν είναι καλοί ηθοποιοί, αλλά γιατί δεν τους δόθηκε η δυνατότητα.
Οταν κάνεις μεγάλη επιτυχία, έχει δύο όψεις, είναι διπλός πέλεκυς. Μπορεί να κόβει προς τα έξω, αλλά κόβει και προς τα μέσα. Συνήθως οι μεγάλες επιτυχίες, όταν γίνονται, κατ’ αρχάς κινδυνεύουν να καταστρέψουν αυτόν που έχει κάνει την επιτυχία, διότι τον ταυτίζει ο κόσμος με τον συγκεκριμένο ρόλο. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο της επωνυμίας, που το ονοματεπώνυμό σου δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει ο τίτλος με το όνομα του ρόλου σου. Περνούν χρόνια, όταν πλέον ξεθωριάζει, από σένα εξαρτάται, το όνομα του ρόλου σου και πλέον γίνεσαι γνωστός με το όνομά σου. Από ένα σημείο και μετά ξεθωριάζει και το όνομά σου και είσαι εσύ σαν σύμβολο ενός κόσμου.
Τολμηρή κίνηση ή απλά αγάπη για το θέατρο η περιοδεία εν μέσω πανδημίας;
Και τα δύο μαζί. Είναι τολμηρή κίνηση εξαιτίας της αγάπης για το θέατρο και το κοινό, γιατί θέατρο χωρίς κοινό δεν υπάρχει. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σας πω ότι η περιοδεία είναι συνυφασμένη με το επάγγελμά μας. Τα πρώτα μου θεατρικά βήματα τα έκανα στη Λάρισα και στη συνέχεια στον Βόλο. Η πρώτη περιοδεία, που έκανα, ήταν στον Βόλο, όπου ήταν και η πρώτη μου παράσταση. Το 1977 παίζοντας τον «Δράκο» του Σβαρτς στο Θεσσαλικό Θέατρο με το ερασιτεχνικό των ΚΑΤΕΕ, που σπούδαζα στη Λάρισα, ήρθαμε μία μέρα να παίξουμε στον ωραίο Βόλο και εμφανιστήκαμε στο κινηματοθέατρο Αχίλλειον. Η δεύτερη είναι με το Θεσσαλικό Θέατρο μία δεκαετία μετά το 1987, όταν ήρθα να παίξω χειμώνα πάλι στο Αχίλλειον με το Θεσσαλικό Θέατρο την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη. Οταν βγήκαμε από το θέατρο, είχε ενάμιση μέτρο χιόνι στον Βόλο. Ηταν η χρονιά με τη μεγαλύτερη χιονόπτωση στη Θεσσαλία. Πρέπει να σας πω ότι τη Θεσσαλία τη γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Είναι μία καταπληκτική περιοχή με φιλόξενους ανθρώπους, γιατί οι Θεσσαλοί μάς φέρθηκαν καταπληκτικά. Και στον Βόλο έχω πάρα πολλούς φίλους από τότε.
Ο Βόλος πάντα είναι πόλη θεατρόφιλη, που αγαπά τις τέχνες, όπως συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Λόγω του λιμανιού και της ιδιότυπης σχέσης, που έχει με την Ευρώπη, έχει άμεση σχέση και άμεση εισροή πολιτισμού με την Ευρώπη. Οποτε έρχομαι στον Βόλο έχω μεγάλη αγωνία, αν θα αρέσει αυτό που παίζουμε, γιατί ο Βόλος συνδέεται με τα νεανικά μου χρόνια, αλλά και η Θεσσαλία γενικότερα, με αυτό που έχω αγαπήσει στη νεότητά μου.
Πιο ευχάριστη η θεατρική προσπάθεια, όταν τη μοιράζεστε με το έτερον ήμισυ;
Είναι ευχής έργον να έχεις έναν δικό σου άνθρωπο επί σκηνής, αλλά πρέπει να σας πω ότι αυτό ισχύει και εκτός σκηνής. Οσο είσαι στη σκηνή δεν είναι άνθρωπός σου, δεν είναι συγγενής σου, είναι συνάδελφός σου.
Το έργο «Ο κήπος», που επιλέξατε να παρουσιάσετε, έχει αναφορές στη σημερινή εποχή;
Το έργο μας είναι τρυφερό, που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει έως και απλοϊκό, γιατί η απλότητά του φτάνει τα όρια της απλοϊκότητας. Ασχολείται με πρωτογενή θέματα, όπως για παράδειγμα αν οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον. Η ιστορία είναι πάρα πολύ απλή. Είναι μια ευθεία γραφή αυτό το έργο, που σχετίζεται ουσιαστικά με τη μνήμη. Μια ηρωίδα χάνει μεγάλο κομμάτι από τη μνήμη της και στο δεύτερο κομμάτι του έργου ο Μπρους, βετεράνος του Βιετνάμ, οικοδόμος, άξεστος, μοναχικός και επιθετικός τύπος, γίνεται πειθήνιος βοηθός, αγαπησιάρης άνθρωπος, έτοιμος να δώσει την ψυχή του, αντλώντας δύναμη από την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για να υπάρξει. Από την ανάγκη που έχει για βοήθεια ο άλλος άνθρωπος.
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας αναγκαστήκαμε να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι και να δούμε πόσο εύθραυστη είναι η ύπαρξή μας και πόσο προσωρινοί είμαστε. Μέσα σε αυτή την συνθήκη είδα ότι αυτό το έργο μιλά ουσιαστικά για πολύ απλά πράγματα, όπως τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη, την αγάπη. Αφορά σε εμάς ως ανθρώπους και επειδή εμείς οι καλλιτέχνες δεν φτάνει να το πιστεύουμε, πρέπει να το δει και ο κόσμος, αυτή είναι μια παράσταση που περιόδευσε σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας λίγο πριν ξεσπάσει ο κορονοϊός, κατά τη διάρκεια του Γενάρη και αρχές Φλεβάρη. Διαπιστώσαμε με μεγάλη μας χαρά ότι ο κόσμος ευχαριστήθηκε πάρα πολύ με αυτό που έβλεπε κι έτσι μας δίνεται τώρα μια ευκαιρία να έχουμε έναν παραπάνω λόγο να το επικοινωνήσουμε αυτό με το κοινό.
Αφήνει περιθώρια για καλλιτεχνικά σχέδια η περίοδος που διανύουμε;
Οχι. Είναι περίοδος ερωτημάτων, περίοδος μεταβατική ουσιαστικά, διότι όλοι περιμένουμε να τελειώσει ο κορονοϊός για να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Ολοι περιμένουμε να βγει το εμβόλιο, για να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τις νύχτες. Πρέπει να βρεθεί το εμβόλιο για αυτό τον φοβερό ιό. Μέχρι τότε, ό,τι κάνουμε είναι μεταβατικό, διότι πραγματικά δεν ξέρουμε αύριο αν αυτό που σχεδιάζουμε υπάρχει ή ακυρώνεται αυτομάτως. Ομως εμείς, όπως και η οικονομία, δεν μπορεί να βρισκόμαστε στο ένα πόδι. Πρέπει να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, πρέπει να συνεχίσουμε να δρούμε, βεβαίως πάντα παίρνοντας προληπτικά μέτρα και τηρώντας τα υγειονομικά πρωτόκολλα για να προστατευθούμε, αν μη τι άλλο, από αυτό που μπορεί να μας βρει.
Σας ανησυχεί η επόμενη μέρα; Το μέλλον, ο χειμώνας που θα έρθει;
Πάντα είμαι ανήσυχος και ένας λόγος παραπάνω, λόγω της πανδημίας, τώρα είμαι ακόμη πιο ανήσυχος. Δεν είμαι απλώς ανήσυχος, είμαι σχεδόν τρομοκρατημένος. Οχι για μένα, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας, εννοώ τους νέους που δεν έχουν την ίδια αντίληψη κινδύνου, που έχουν οι μεγαλύτεροι. Εχουν άγνοια κινδύνου και η φύση έχει φροντίσει οι νέοι να μην έχουν συναίσθηση του κινδύνου. Από την άλλη ανησυχώ πολύ για αυτά τα παιδιά. Ανησυχώ πώς μπορεί να εξελιχθεί η πανδημία, θα ήταν αφύσικο να μην ανησυχώ.
Ποιο είναι το προσωπικό σας όραμα για την Ελλάδα της επόμενης μέρας;
Το όραμά μας πάντα είναι βραχυπρόθεσμο. Το μακροπρόθεσμο όραμα όλων των Ελλήνων είναι να είναι καλύτερη η πατρίδα μας, για να είμαστε καλύτερα εμείς που θα ζούμε και οι απόγονοί μας, αλλά το απρόθεσμο, το κοντινό, γιατί αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, είναι να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για να ευημερήσουμε.
Μην ξεχνάτε ότι έχετε το τεράστιο προνόμιο, λίγο πιο έξω από την πόλη σας να βρίσκεται μια ιστορική περιοχή, η οποία έβγαλε μία προσωπικότητα χαρισματική και άκρως σημαντική για τα Βαλκάνια, τον Ρήγα και μου δίνεται μία μεγάλη ευκαιρία να πω ότι ο Βόλος, ως γενέθλια πόλη αυτής της μεγάλης προσωπικότητας, μετά από τις τουλάχιστον 14 πόλεις των Βαλκανίων που έχουν αφιερώσει μουσεία, έχουν αφιερώσει μελέτες, δύο πανεπιστήμια για τον Ρήγα, οφείλει λοιπόν και ο Βόλος να δημιουργήσει ένα ίδρυμα, κατά την προσωπική μου γνώμη, ιστορικό ίδρυμα για τον Ρήγα και για τον ελληνικό διαφωτισμό. Διότι ο Ρήγας ήταν ο πρωτεργάτης του ελληνικού και του βαλκανικού διαφωτισμού. Δεν ήταν απλώς ο πρωτεργάτης της Επανάστασης. Ηταν ένας μεγάλος οραματιστής, που έβλεπε τα Βαλκάνια και την Ευρώπη μπροστά 100 χρόνια. Πρέπει, λοιπόν, να τον αναδείξει η ίδια του η πόλη, ο Βόλος.
