Της Εύας Λόλιου
Κάποτε μια Πρωταπριλιά διαδόθηκε ότι γεννήθηκε τ’ ομορφότερο ψέμα. Μαζεύτηκαν όλα τα παραμύθια του κόσμου να το θαυμάσουν φέρνοντας λιβάνι, σμύρνα και χρυσό.. Μια γιαγιά κρατούσε κουβάρι και βελόνα, ένας λύκος φορούσε κόκκινο φουστάνι, η ωραία κοιμωμένη, η Χιονάτη, ο πρίγκιπας, ο βάτραχος, οι επτά νάνοι, η Σταχτοπούτα.. Ήταν όλοι εκεί, δεν έλειπε θαρρώ κανένας. Η αγάπη ακόμη, η ευγένεια, η καλοσύνη, η ηθική μασκαρεύτηκαν κι έμοιαζαν άνθρωποι. Ένα παιδί τροχονόμος σφύριζε. Μαζεύτηκαν τόσα ψέματα που έκλεισαν τις λεωφόρους. Μέχρι και ο πρωθυπουργός της χώρας κατέφτασε ντυμένος ζητιάνος, το πλήθος παραμέρισε δε για να περάσει . Εκείνη την ημέρα σταμάτησε τη φοβέρα η συντέλεια του κόσμου, ντύθηκε μια γελαστή κι ολάνθιστη Άνοιξη.. «Σιωπή!», φώναξε το πιο ανέντιμο ψέμα μέχρι τότε.
Ετρεμε η λιγνή ψυχή κι ίδρωναν τα παχουλά του χέρια. Αγωνιώντας παραμέρισε την ολόπλεχτη κουβερτούλα που σκέπαζε το νεογέννητο. Μέσα στη κούνια ήταν ένα πανάσχημο μωρό, στεγνό κι ολόμαυρο σα γυφτάκι. Μα με κάτι μάτια θεέ μου… φωτεινά σαν άστρα που λευκότερα ψέμα δεν είχε αντικρίσει και γελούσε το πουλάκι μου με τη καρδιά του. «Να τιμωρηθεί αυτή η Πρωταπριλιά!», φώναξαν όλοι αγανακτισμένοι, προδομένοι.. Και δίχως να προλάβει τούτος ο νεοσύστατος άγγελος να ξεδιπλώσει στον κόσμο τα φτερά του, το πλήθος διαλύθηκε..
