Με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από τον θάνατο του σπουδαίου λαογράφου
Του Τάκη Παντελόπουλου
Φίλε και αδελφέ Κώστα, «χρυσέ μου άνθρωπε». Με την προσφώνηση αυτή σε χαιρέτησα στο τελευταίο ξεπροβόδι της ζωής σου, μια εκφραστική ατάκα που την κουβαλάμε από το 1972, όταν επισκεφθήκαμε το περιβόλι της Παναγιάς σε οκταήμερη ευλαβική περιήγηση, που στη συζήτηση που είχαμε με μια εξαϋλωμένη μορφή μικρής σκήτης του Αγίου Ορους σε αποκάλεσε «χρυσέ μου άνθρωπε». Από τότε έτσι άρχιζε η καθημερνή τηλεφωνική μας επικοινωνία, σχολιάζοντας θέματα της επικαιρότητας, που μεταλλάσσονταν σε χαρά και ευχαρίστηση, με την παρεμβολή του πηγαίου και πιπεράτου χιούμορ σου.
Διαφορετικό σήμερα το κλίμα επικοινωνίας και βαρύ το συναισθηματικό μας φορτίο, μια που η απρόσμενη απώλεια της ζωής σου, φίλε Κώστα, μας καλεί σε ένα θλιβερό καθήκον. Να καταθέσουμε καρδιακά ένα μέρος από το τεράστιο απόθεμα, που συγκροτούν θύμησες φιλίας, οικογενειακών δεσμών και μιας πολυεπίπεδης προσφορά σου. Φίλε Κώστα, η κοινωνία του Βόλου, που σε αποχαιρέτησε πάνδημα, η σκέψη της δεσμεύεται στοχαστικά και συναισθηματικά, από τα πολλά σου χαρίσματα, που τα αξιοποίησες με τις δραστηριότητές σου και κατάφερνες να τις μοιράζεσαι ανάμεσα σε πολλούς χώρους και ιδιότητες.
Του υποδειγματικού οικογενειάρχη, του καλού φίλου, του άξιου δασκάλου, του ανύσταχτου μαχητή της έρευνας, του λόγου και του πολιτισμού, του πολυγραφότατου συγγραφέα βραβευμένου από την Ακαδημία Αθηνών, του πρόθυμου πάντα να συμβάλλει σε κάθε πνευματική και πολιτιστική κίνηση, στο λεξιλόγιό σου δεν περιλαμβανόταν το «όχι», παρά μόνο το «ναι», του συμφιλιωτή, όταν αυτό επέβαλε την παρέμβασή σου σε αντιπαραθέσεις φίλων και όμορων συνεργατών σου, η επικοινωνιακή σου αξιοσύνη, το πηγαίο και πολιτισμένο χιούμορ και άλλα πολλά, όπως του καλού καλλιεργητή της ελιάς και του μήλου. Γι’ αυτό και εισέπραξες την καθολική αναγνώριση των συμπολιτών μας, με βραβεύσεις και απόδοση τιμής από φορείς της πόλης και ξεχωριστά από τη Μητρόπολη Δημητριάδος και τον Ποιμενάρχη μας Ιγνάτιο, με την απονομή της ανωτάτης διάκρισης του Χρυσού Σταυρού.
Φίλε Κώστα, άφηνες πάντα μια αναπάντητη απορία σε όλους μας: «Πώς καταφέρνεις τόσα πολλά;». Την ίδια αναπάντητη απορία μας κληροδοτείς, φεύγοντας. Σε αποχαιρετούμε και ως τον συμπολίτη διανοούμενο της ζωής, του λόγου και του πολιτισμού. Αιωνία η μνήμη σου.
