Της Εύας Λόλιου
Πρώτη φορά τέτοιο κρύο, μείον εφτά βαθμοί. Σταμάτησε να χιονίζει. Το φυλάκιο είναι τρύπιο στην οροφή και στάζει μέσα στον σκουριασμένο τενεκέ. Τ’ άρβυλα έχουν βαρύνει κι άλλο, λύθηκαν τα κορδόνια και σέρνονται στη λάσπη.
Είμαι μόνος μου εδώ και δυο ώρες, η περίπολος δεν φάνηκε.
Τρώω σταφίδες και φορώ χλαίνη. Λίγο ρακί στο παγούρι, δυο στάλες απομείνανε. Μετρώ τις ημέρες, τις ώρες, τα λεπτά που θα πάρω στα χέρια μου τ’ απολυτήριο.
Οσοι πήραν άδεια για τα Χριστούγεννα, ήσαν τυχεροί. Αδειασε το στρατόπεδο και ’μεις οι λίγοι που μείναμε πήζουμε αναπληρώνοντας τις σκοπιές.
Κρυώνω τόσο πολύ, οι κρότοι του χειμώνα δυναμώνουν μέσα μου σαν χαράζει, γίνονται βροχή κι αέρας στην καρδιά.
Ζήτησα να μου στείλει χαρτιά και μολύβια η μάνα, να γράφω τουλάχιστον, να περνούν οι ώρες μου πιο δημιουργικά.
Βαρέθηκα να μετρώ τα χαλίκια, ο χρόνος παγώνει στα χέρια μου. Προτιμούσα το μέτρημα των αποτσίγαρων σαν νέοπας, μύριζα τα σβησμένα όνειρα των νεοσύλλεκτων.
Είμαστε μόνοι μας εδώ, στον τόπο του κρύου, του φόβου.
Ο κίνδυνος παραμονεύει πίσω απ΄ τα συρματοπλέγματα, οι Τούρκοι μεθούν και πετούν πέτρες.
Προχθές χτύπησαν τον Καραμπελιά στο πρόσωπο, η μια πέρασε ξυστά, η δεύτερη τον βρήκε στο μάτι.
Κλαψούριζε που ήταν το καλό του, το αετίσιο.
Να γελάς και να κλαις μαζί.
Να, μια τέτοια ιστορία θα γράψω, αστεία, να τη διαβάζω μετά στους υιούς μου να ’χουν λόγους να θέλουν να υπηρετήσουν την πατρίδα. Κάποιος πλησιάζει, η ομίχλη κάθισε χαμηλά κάτω απ’ τους λόχους.
-Αλτ!
Τις ει; ρωτώ. Σιωπή…
Οπλίζω.
-Αλτ! Τις ει;, φωνάζω δυνατότερα.
Ενας σκύλος μόλις με πλησιάζει.
Ξεφυσάω ανακουφισμένος και σκύβω να τον χαϊδέψω.
Νιώθω μια γλυκιά ζέστη στα άκρα, σαν σηκώνει το πόδι του και με κατουρά…
