Της Εύας Λόλιου
Από πολύ πρωί, προτού βγει ο ήλιος θα παίρναμε σβάρνα όλο το νησί να ψάλλουμε τα κάλαντα. Γω είχα στα χέρια μου το σκαρί του Αη Νικόλα, αρματωμένο με τάματα, ευχές, χρυσά σχοινιά και χρωματιστά πανιά. Ετσουζε η παγωνιά στο πρόσωπό μου καθώς καρτερούσα τον Παναγή στο λιμάνι. Κι όλο σφύριζε πιο δυνατά ο φόβος στην καρδιά μου, τον καλούσε να ’ρθει γοργότερα, μη προφτάσουν ο Γιώργης με τον Ηλιά να τα πούνε στον χασάπη που ’δινε τρυφερούδι σφαχτό για το καλό.
Η Παναγιά σαν άκουσε την αγωνία μου, χτύπησε τις καμπάνες τρεις φορές να τον σκουντήξει που κοιμόνταν παπαδοπαίδι στην ποδιά της. Λάλησε ο κόκορας, σιμά και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, μα ο Παναγής άφαντος. Πήρα ν’ ανέβω τα σκαλιά, δυο – δυο τα πηδούσα, λαχάνιασε η ψυχή μου φοβούμενος ότι κάτι ανάποδο του ’λαχε.
Φτάνοντας στο περβάζι του γαλάζιου, σταυρώθηκα μπρος στην Ανατολή. Η καρδιά μου γαλήνεψε, ο ήχος της ακουγόταν κρουσταλλένιος και καθαρός σαν τα λευκά βότσαλα που έσουρνε με τρυφεράδα ο φλοίσβος της θάλασσας. Γονάτισα στη μεταξένια φορεσιά της Παναγιάς της Θαλασσινής, φιλώντας μ’ ευλάβεια την εικόνα της. Κει ήταν ο Παναγής, στα θωράκια της, κουκουλωμένος έως το κεφάλι, τρεμουλιαστός απ’ την αρρώστια που τον βρήκε παραμονή της γέννησης.
Ξεσκέπασα τα μάτια του, βουρκωμένα ήταν απ’ τα δάκρυα που κρατούσε ’πίτηδες. Μπηγμένα μέσα τους κέρματα και γλυκίσματα, γυάλιζαν σαν δυο ασημένια άστρα. Ξεκίνησε τότε ένα μουρμουρητό, ένα κλάμα παράπονο που θα έχανε το τραγούδι. «Θα πας εσύ, θα πας ε; Νικόλα μ’;».
Γούρλωσα τα μάτια μου κι απήντησα μια ψευτιά στον φίλο μου τον γυαλένιο. «Εμ θα πάω Παναγή μ’, θα πάω να τα πω δα!». Μα δε μου ’κανε πια κέφι, μοναχά που θα γιόμιζα τον Αη Νικόλα τ’ αύριο με το χριστόψωμο της μάνας, γαλαγκίτες και λουκουμάδες, να πλεύσει γιαλό γιαλό μερεύοντας τ’ άγρια κύματα. Να ’ναι ήρεμη η νόστος του πατέρα, με το σκαρί του νέου χρόνου να φέρει στ’ αμπάρια τα δώρα που του γύρεψα. Ενα τρένο σιδερένιο για μένα κι ένα του Παναγή μαλαματένιο, σαν την καρδιά του.
